Πιωμένος! πιωμένος με ποτό πολύ!! Κορμί χωρίς θέληση, όγκος σίδερου ψυχρού χωρίς ζωή. Νόμισε πως χόρευε χορό τρελό, φύλλο μες στο θολό,βρωμερό νερό των υπονόμων.Χωρίς πνοή, χωρίς προορισμό.. Θύμισες του τότε τον σκοτώνουν,σκέψεις ζοφερές, εικόνες του όρμου όπου την είδε τότε. Πρόσωπο φωτεινό, γλυκό. Ψηλή, λυγερή, όμορφη! Πολύ όμορφη!!
Το «όχι» που της είπε. Κοφτό. Σκληρό. Που δεν μπορεί το ήρεμο, το ίδιο. Δε θέλει το σπίτι , το ήσυχο κλειστό κουκούλι του μόνιμου. Έτσι πίστευε, έτσι έλεγε, έτσι ζούσε….
Πίσω στο πλοίο μόνο η σκληρή ζωή τού προσφέρει επούλωση της πληγής. Έτσι πρέπει.Έτσι θέλει. Όμως όχι! Η θύμιση επιστρέφει σκληρή, πολύ…Η μνήμη δεν τη σβήνει.. Την ποθεί!! Τη θέλει πίσω!!
Ποτό, ποτό!! Το μόνο του ξόρκι. Μένει ήσυχος μόνο λίγο.
Στο θολό ποτήρι τη βλέπει εκεί. Του γνέφει: εδώ , εδώ! Εσύ κι εγώ! Περιμένω…σε περιμένω!!
Η σελήνη που φεγγίζει στο σούρουπο, του δείχνει το δρόμο του γυρισμού.Εκεί! στο μέρος όπου την πρωτοείδε, όπου τον πρωτογλυκοφίλησε.
Πίσω λοιπόν! «Δε θέλω πιοτό, δε θέλω όνειρο! Θέλω εκείνη.»
Εκεί, στον ίδιο κόλπο τη βρήκε. Μόνη .Ψηλή , λυγερή, όμορφη!! Πολύ όμορφη!!
Περιμένει . Τον περιμένει!! Ένιωθε πως γυρίζει πίσω να τη βρει!!
Το χέρι τρέμει, η ψυχή φουσκώνει! Ο νους θολός! Την πήρε πίσω. Δική του. Δούλος της. Κύρης της.
Πλοίο του ξενιτεμού δε σε θέλω! Δε σε έχω φίλο! Φεύγω!! Μένω εδώ, εδώ στον κόσμο το στέρεο. Με τη στοργή της, το γλυκό φιλί της. Πουλί μες στον κόρφο της. Πνοή του μικρού βρέφους, του δικού της, του δικού μου. Το μεθύσι μου εδώ! Η ζωή μου εδώ!
Κάτια Κατσικάρου