Σε βένθη ερεβώδη, σε υποχθόνιες κρυψώνες, στο μυστικό λημέρι τους, οι Έψιλον δολοπλοκούν δίχως τέλος…
Ποιος ποτέ υποπτεύθηκε, ποιος γνωρίζει το επόμενο σχέδιό τους; Κρυμμένοι στο πυριγενές βουνό τους, εποπτεύουν συνεχώς τον κόσμο με γεωσύγχρονους δορυφόρους, κοριούς με ηλεκτρονικούς σένσορες κι ειδικώς γενοσυγκολλημένες νυχτερίδες που βλέπουν στο υπέρυθρο.
Ο προσεκτικός κι οξύνους περίοικος της Μυστηριώδους Νήσου, ωστόσο, ίσως εντόπιζε τη σκυφτή μορφή, με πρόσωπο Ίγκορ, πυκνή, λιγδερή κόμη κι ολοσκότεινο ρούχο, που είχε στηθεί εκείνο το σούρουπο εμπρός στη μυστική είσοδο του κρησφύγετου, δυσπρόσιτη στον μη-μυημένο.
Πίεσε το κουδούνι, περίμενε· η φωνή βγήκε στριγκή κι ενοχλημένη:
-Τις ει;
-Φέρνω τις πίτσες, ω μέγιστε Έψιλον!
Σιωπή.
Ο «Ίγκορ» κόλλησε στο θυροτηλέφωνο, όλος εγρήγορση, κι ιδού τι βγήκε, ισχνός μόλις ψίθυρος:
«Όντως, δεν έχουμε βοηθούς; Φρουρούς; Κλητήρες, προσωπικό; Εγώ λοιπόν, ο μέγιστος Έψιλον, πυλωρός; Έλεος, επιτέλους! Πώς;; Η κρίση; Εξωφρενικό!»
Σιωπή.
-«Κωδικός;» επέστρεψε θυμωμένη η φωνή.
-Εεε, εδώ τον έχω, μισό λεπτό… πού πήγε…
-Ξοδεύεις το χρόνο μου, ω ηλίθιε; Μετρώ ως το πέντε, κι είτε λες τον κωδικό είτε σε γεμίζω μολύβι, χμ, όχι, προτιμώ το λέηζερ, πιο οικονομικό! Έν, δύο, …
-Όχι! Έλεος, Μέγιστε Έψιλον! Μού ‘ρθε!
-Λέγε, βρε κρετίνε!
-«Λίθος λευκός, ολόλευκος, του Ηλίου πολύ λευκότερος»!
Το σκούξιμο των ηλεκτρονικών μεντεσέδων σε κρυφές κόγχες συνόδεψε τον ονειροπόλο Ίγκορ στο σκοτεινό τούνελ. Προχώρησε μέχρι που βρέθηκε στο φως του κεντρικού επιτελείου. Εκεί, μπρος στις κονσόλες των υπερυπολογιστών, έστεκε ο Μέγιστος Έψιλον.
-Επιτέλους, ήρθες! Τόσες ώρες έχεις που έφυγες, πού κωλυσιεργούσες; Νηστικός Έψιλον δεν δολοπλοκεί, ως γνωστόν.
-Είχε φοβερή κίνηση, κι ουρές ολόκληρες στο φέρι μποτ. Επίσης, μη θυμώσετε, δεν είχε πεπερόνι…
-Πώς; Δεν είχε πεπερόνι; Εννοείς πως, τούτες εδώ οι πίτσες…
Το χείλος του έτρεμε.
-Εγώ οσονούπω ξεκινώ το πρώτο μέρος του Σχεδίου, που τόσους μήνες μελετώ, έχω τελειοποιήσει όλες τις λεπτομέρειες, κι εσύ μου λες… ότι… δεν έχουν… πεπερόνι;
-Τρισμέγιστε, έχω ρωτήσει σε όλες τις…
-Σιωπή! Ω, με περιστοιχίζουν ηλίθιοι!
-Περιστοιχίζω; Μόνος μου; είπε ενώ οπισθοχωρούσε με τρόπο.
-Δεν ζητώ χιουμορίστες, βδελυρό μηδενικό! Υπηρέτες ζητώ! Στοπ! Ούτε πόντο πιο πίσω!
Το τρελό γέλιο του γέμισε τους σκοτεινούς τοίχους, ενώ έφερνε κρυφίως το δείκτη του στο μικροσκοπικό Μοχλό Κρημνίσεως Περιττού Προσωπικού, κι ο δύσμοιρος, δύσμορφος Ίγκορ έπεσε ευθύς στην οπή που βρέθηκε στο σημείο που πριν έστεκε.
-Τις ευχές μου στους κροκόδειλους! Ορίστε κι οι βρωμο-πίτσες σου χωρίς πεπερόνι! είπε ο Μέγιστος Έψιλον, τις έριξε πίσω του, κι έκλεισε την οπή.
Νηστικός, φουρκισμένος, έδωσε λίγη τροφή στο ποντίκι του, τον Μπρέην, έσβησε το φως κι έπεσε στην κλίνη του. Το Σχέδιο μπήκε προσωρινώς στο ψυγείο.
Ο κόσμος τη γλίτωσε… μέχρι το επόμενο σούρουπο.
Avonidas