Επίσης οι οικογενειακές και συζυγικές σχέσεις προσφέρουν μια διάχυση ανθρώπινων συμπεριφορών πού διέπονται από μνησικακία.
Πρωταρχικά το τραγικό μάλλον παρά κωμικό πρόσωπό της «πεθεράς», της μάνας τού άντρα κυρίως, όπου ή διαφορά των φύλων περιπλέκει τη σχέση τού γονιού με το παιδί.
Υποχρεωμένη να δεχθεί, χωρίς να απωθήσει τη ζήλεια της, το γεγονός ότι ένα πρόσωπο πού αγαπά από τα γεννοφάσκια του, στο οποίο είναι αφοσιωμένη παντίοις τρόποις, και ανταποκρίνεται στην αγάπη της, δίνεται σε ένα άλλο πρόσωπο, σε μια γυναίκα, δηλαδή σε ένα πλάσμα τού ίδιου φύλου με αυτήν, σε ένα πλάσμα πού δεν έχει κάνει τίποτα ώστε να αξίζει την Αγάπη του και, παραταύτα, μπορεί να απαιτεί τα πάντα- υποχρεωμένη να δεχθεί αυτό το πράγμα και επιπλέον να επιχαίρει, να το απολαμβάνει, να υποδέχεται την ξένη με στοργή, ευνόητο είναι να αισθάνεται ότι μόνο μια διαβολική φαντασία θα μπορούσε να επινοήσει μια τόσο ηρωική δοκιμασία για την καρδιά της.
Οπότε δεν είναι παράξενο ότι ή πεθερά εμφανίζεται στην ποίηση, στο φολκλόρ και στην ιστορία όλων των λαών σαν ένα ον μοχθηρό και επίβουλο.
Η κατάσταση του υστερότοκου, της γυναίκας πού είναι μεγαλύτερη από τον σύζυγο, κ.λπ., παρουσιάζει τις ’ίδιες αναλογίες.
———————–
~ Από το βιβλίο του Μαξ Σέλερ «Ο μνησίκακος άνθρωπος»
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
