Σαν σήμερα, 25 Σεπτέμβρη 1996, κλείνει το τελευταίο κολαστήριο γνωστό ως “Πλυντήριο της Μαγδαληνής”.
Τα “Πλυντήρια της Μαγδαληνής” ήταν ιδρύματα τα οποία εκμεταλλεύονταν εμπορικά μοναχές και όπου νεαρές γυναίκες δούλευαν υπό απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς να πληρώνονται.
Αυτά τα “άσυλα”-γυναικείες φυλακές λάμβαναν και κρατική επιχορήγηση και έτσι η Καθολική Εκκλησία (με τις καλόγριες-επιστάτες) συσσώρευε κέρδη και απο την απληρωτή εργασία των κακοποιημένων γυναικών και κοριτσιών και απο το κράτος. Τέσσερα θρησκευτικά τάγματα ήταν υπεύθυνα για τα 11 “Πλυντήρια της Μαγδαληνής” τα οποία λειτούργησαν σε διάφορα μέρη του κόσμου. Στην Αυστραλία, την Αγγλία, την Ιρλανδία, ακόμη και στη Βόρεια Αμερική. Από το 1765 έως τα τέλη του 1990, περίπου 30.000 γυναίκες φυλακίστηκαν και στερήθηκαν κάθε δικαίωμα για κάποιο “κακό” που έκαναν σε νεαρή ηλικία και η Εκκλησία δεν είχε συγχωρέσει.
Με πρόσχημα τον “σωφρονισμό”, τις “θρησκευτικές αξίες” κλπ, τα ιδρύματα έγιναν κολαστήρια για τις φυλακισμένες. Χωρίς ταυτότητες (συνήθως τις φώναζαν με αριθμούς και όχι με ονόματα) χωρίς επισκέψεις, τα κορίτσια αυτά αντιμετωπίζονταν ως εγκληματίες, χωρίς δικαστήρια και αποφάσεις. Στιγματισμένες κοινωνικά ως “Μαγδαληνές” (από τη Μαρία Μαγδαληνή, η οποία θεωρούνταν έως τότε από την Εκκλησία πόρνη), δούλεψαν νυχθημερόν σ’ αυτά τα ιδρύματα, ακατάπαυστα, όλες τις ημέρες της εβδομάδας, υπό απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς αμοιβή, προς όφελος της Καθολικής Εκκλησίας.
Στην Ιρλανδία, η Εκκλησία διοικούσε πολλές από τις κοινωνικές υπηρεσίες της χώρας τον 20ό αιώνα, περιλαμβανομένων των ιδρυμάτων για ανύπαντρες μητέρες που στέλνονταν εκεί για να γεννήσουν – ανάμεσά τους και θύματα βιασμού. Οι ανύπαντρες γυναίκες και τα παιδιά τους θεωρούνταν στίγμα για την εικόνα της Ιρλανδίας ως αυστηρής καθολικής χώρας. Συνιστούσαν βέβαια και “πρόβλημα” για κάποιους από τους πατέρες-ειδικά για προσωπικότητες της κυρίαρχης τάξης όπως ιερείς ή πλούσιοι, παντρεμένοι άνδρες.
Τα κορίτσια κατέληγαν στα “Πλυντήρια” απευθείας από τα ορφανοτροφεία και τα λεγόμενα βιομηχανικά σχολεία. Ακόμα περισσότερα, μετά από κάποια “ατυχή” εγκυμοσύνη (χωρίς σύζυγο) και αφού οι μοναχές έπαιρναν (άρπαζαν) τα μωρά τους και τα έδιναν για υιοθεσία.
(Οι “περιπεσούσες” σε υποχρεωτική παρέλαση στο Δουβλίνο)
Κάποια άλλα πήγαιναν εκεί μετά από απόφαση της οικογένειας, ενώ τα υπόλοιπα παραπέμπονταν από κοινωνικές ή ψυχιατρικές υπηρεσίες. Οι απάνθρωπες συνθήκες, η κακοποίηση, η εργασιακή εκμετάλλευση χωρίς όρια ήταν η καθημερινότητα στα κολαστήρια της “Μαγδαληνής”. Η Καθολική Εκκλησία αρνούνταν να θάψει όσα παιδιά πέθαιναν στα κολαστήρια των “Πλυντηρίων” κανονικά επειδή είχαν γεννηθεί εκτός γάμου. Έτσι τα τύλιγαν σε σάβανα και τα πέταγαν σε υπονόμους. Το 2013, ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Enda Kenny ζήτησε συγνώμη από τα θύματα. Το τελευταίο “Πλυντήριο” στην Ιρλανδία έκλεισε 25 Σεπτεμβρίου του 1996.
Το 2021 αποκαλύφθηκαν και άλλα εγκλήματα σε παρόμοια κάτεργα της Καθολικής Εκκλησίας στην Ιρλανδία.
***
Πηγή: Praxis Review
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
