Είδα τον Μπόρις στο όνειρό μου να μου λέει «Χριστούγεννα τέλος», μετά γύρισε και με κοίταξε στα μάτια και υπερθεμάτισε: «Ναι Ελεάννα εσύ, ειδικά εσύ βγάλε από το μυαλό σου τους εορτασμούς και μην το κάνεις θέμα».
Ξύπνησα έπειτα από αυτή την κυνικότητα του πρωθυπουργού. Λαμβάνω σοβαρά υπόψη τα όνειρα ειδικά όταν μου φαίνονται ρεαλιστικά. Μπορεί ο Μπόρις να μην ξέρει πώς να χειριστεί τον πανδημία, μπορεί να μη γνωρίζει πώς να κλείσει τη συμφωνία για το Brexit αλλά μου ακούστηκε απολύτως λογικός και κατηγορηματικός σε σχέση με τις γιορτές, και οι Εβραίοι έχασαν το Γιομ Κιπούρ και οι μουσουλμάνοι το Ραμαντάν. Ξεπέρασέ το.
Μελαγχόλησα. Οι μέρες μίκρυναν, η βροχόπτωση αυξάνεται, σε τι να προσβλέπω τις επόμενες έξι εβδομάδες; Η άνοιξη απέχει εκατόν σαράντα εφτά μέρες. Το πρώτο lockdown είχε τη φρεσκάδα του νέου, την προσδοκία του καλοκαιριού που μας υποδέχθηκε. Την πρώτη φορά όλα μοιάζουν υποφερτά και ενδιαφέροντα. Μαγειρεύεις, γυμνάζεσαι, διαβάζεις, φυτεύεις, λουφάζεις. Και τώρα; Φθίνει η απόλαυση στη συνέχεια. Καλύτερος ο πρώτος «Νονός» από τον τρίτο.
Αυτή τη φορά, χρειάζεται μια διαχείριση επιθυμιών, μια εποπτεία των προσδοκιών και ένας τερματισμός όσων δεν λειτούργησαν. Δεν θα περιμένω παθητικά το εμβόλιο, θα δράσω, θα αυτοεμβολιαστώ για να προστατευθώ.
Κατ’ αρχάς θα παλέψω με τους εθισμούς μου. Το πρωί θα πάψω να ψάχνω στα τυφλά το κινητό στο κομοδίνο, η πρώτη κίνηση δεν θα είναι το κοίταγμα της οθόνης με τον αριθμό των κρουσμάτων και θανάτων. Είμαι χρήστρια της τεχνολογίας. Τη λέξη χρήστης τη χρησιμοποιούμε μόνο για τα βαριά ναρκωτικά και την τεχνολογία. Πήρα το μάθημά μου για τις συναντήσεις στο zoom. Μετά το σκάνδαλο του αυνανισμού του δημοσιογράφου σε ζωντανή μετάδοση κλείνω με δύναμη το καπάκι του υπολογιστή. Θα σταματήσω να στέλνω e-mail ξεκινώντας «ελπίζω το e-mail μου να σας βρίσκει καλά». Θα διαγράφω ή θα επιστρέφω στον αποστολέα όσα περιέχουν τη φράση «ελπίζω το e-mail μου να σε βρίσκει καλά στις δύσκολες εποχές που διανύουμε».
Ας δω τα θετικά,τα νέα μέτρα του κοινωνικού lockdownμπορεί να διαφέρουν από χώρα σε χώρα αλλά όλα επιβάλλουν μια συγκράτηση ως προς τις συναναστροφές και αυστηρό χρονοδιάγραμμα. Μια βραδινή χορογραφία σε περιορισμένο χρόνο όπου ανταμώνεις λίγους, συναγελάζεσαι τους κοντινούς και τι μένει; Μόνο η ουσία.
Αλλωστε δεν λαχταρώ τις μεγάλες εκδηλώσεις. Πάει αρκετός καιρός που έφυγα από μια μεγάλη συνάθροιση χωρίς να αποχαιρετήσω. Δεν αναπολώ μια εσπευσμένη θρασύτατη φυγή που εμπεριείχε τις προϋποθέσεις: συσσωρευμένος κόσμος, αφηρημένος οικοδεσπότης και μια πηγαία ανάγκη απόδρασης. Ενα «φεύγω!». Εδώ και τώρα. Οι Αγγλοι το ονομάζουν «Γαλλική έξοδο», οι Γάλλοι το αποκαλούν «έξοδος με αγγλικό στυλ». Κατανοητό. «Αγγλική έξοδος» θα παρέπεμπε αλλού.
Δεν μου έχει λείψει ένα τραπέζι των δέκα ανθρώπων γιατί συνήθως μου έπεφτε ο λαχνός να κάθομαι δίπλα σε αυτόν που θέλει να μιλάει ασταμάτητα για τις εξωσχολικές δραστηριότητες του παιδιού του, με χρονοδιάγραμμα, τοποθεσία, βαθμολόγηση των δασκάλων και συμβουλές για την επιλογή απασχόλησης του δικού μου παιδιού.
Σε ένα τραπέζι των οκτώ ελλόχευε πάντα ο κίδυνος να κάθομαι δίπλα στον σχολαστικό. Είναι κάποιοι ακριβολόγοι που θέλουν να είναι συνεπείς και διηγούνται μια ιστορία με εμμονή στη λεπτομέρεια: «Λοιπόν, την Τρίτη πήγα στο θέατρο», «όχι, λάθος δεν ήταν Τρίτη γιατί κάθε Τρίτη κάνω φυσιοθεραπεία», «α συγγνώμη μπερδεύτηκα, ναι, ήταν Τρίτη γιατί αυτή την εβδομάδα ακυρώθηκε η φυσιοθεραπεία».
Το έξι είναι καλό νούμερο θα μου πείτε. Τι μπορεί να πάει στραβά στους έξι; Είναι το νούμερο της οικειότητας. Είσαι αρκετά κοντά με τους υπόλοιπους πέντε που ό,τι λέγεται δεν περνάει από καμία νοητή επιμέλεια. Είσαι τόσο φίλος που μπορούν να εξιστορήσουν εξονυχιστικά το ταξίδι τους στη Ρώμη ή στη Μακρυνίτσα. Και μετά σαν να μην έφτανε η λεκτική περιγραφή βγάζουν το κινητό και σου δείχνουν και φωτογραφίες από το Βατικανό, το χωράφι, το ξενοδοχείο, το ηλιοβασίλεμα, τη μακαρονάδα.
Ενα τραπέζι των τεσσάρων είναι τέλειο, τέσσερις φίλοι, ή ένα ζευγάρι και δύο φίλοι, ή δύο ζευγάρια. Και ξέρετε τι γίνεται όταν το ένα από τα δύο ζευγάρια έχει αποφασίσει ότι τα προβλήματά τους θα γίνουν και προβλήματα των υπολοίπων. Τη στιγμή που χρίεις τον εαυτό σου ψυχολόγο δίνοντας συμβουλές ξεκινάει εκ του μη όντος ένας καβγάς μεταξύ του δεύτερου ζευγαριού. Υπάρχει και το χειρότερο σενάριο, της παθητικής επιθετικότητας που ο διαπληκτισμός πλανάται χωρίς ποτέ να ξεσπάει και ζητείς επειγόντως την έξοδο.
Στην Αγγλία, πριν επιβληθεί το lockdown 2, κατέληξαν ότι το «νούμερο δύο» είναι αποδεκτό. Κοινωνική ζωή σημαίνει διασκέδαση με τον άντρα σου. Απολύτως λογικό και καθόλου σαδιστικό. Αντί να τρως στην κουζίνα, βάζεις τα παιδιά για ύπνο και βγαίνεις. Καλείσαι να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις επιλογές σου καθημερινά, ντυμένος και φτιαγμένος σε ένα τετ α τετ. Εσύ και οι επιλογές σου. Παροδικές ή μόνιμες. Προχτές που βγήκαμε, μόλις ζητήσαμε τον λογαριασμό ο άντρας μου στράφηκε προς το μέρος μου, με κοίταξε αφηρημένος και ανέμελος και ψιθύρισε: «Θα μπορούσες σε παρακαλώ ό,τι μου είπες να τα γράψεις σε ένα e-mail;».
Πριν ξημερώσει και συντάξω το γράμμα που θα ξεκινάει με το «ελπίζω το e-mail να σε βρίσκει καλά στη δύσκολη εποχή που διανύουμε» κάθισα στον καναπέ, έβαλα μουσική και ένα ποτό και κατέληξα ότι το «ένα» είναι το μαγικό νούμερο. Εχεις να ανεχθείς μονάχα τον εαυτό σου και να εμπεδώσεις το μάθημα ότι οι υψηλές προσδοκίες σκοτώνουν. Την επομένη ανακοινώθηκε το lockdown. Η ζωή σού δίνει μια δεύτερη ευκαιρία να τελειοποιήσεις τα τετ α τετ καθισμένος στον πάγκο της κουζίνας.
_______________________
~ Ελεάννα Βλαστού, συγγραφέας, μένει στο Λονδίνο.
Πηγή: kathimerini.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
