H κακή σχέση με τον χρόνο αποθαρρύνει την ελπίδα στο ιστορικό επίπεδο και την ενθαρρύνει στο θρησκευτικό και μυθολογικό. Συμβαίνει έτσι ένας μαρασμός σαν αργός θάνατος, μια προϊούσα παρακμή, στην οποία οι κοινωνίες πολύ συχνά νομίζουν ότι αντιστέκονται με τις φαντασιώσεις τους.
Μια τέτοια φαντασίωση είναι η προσδοκία ελεύσεως μυθικών ηρώων και γεγονότων εσχατολογικών. Ο παραδόσιμος πνευματικός μας πολιτισμός, μ’ άλλα λόγια η κουλτούρα μας, κάνει πολύ μεγάλο μέρος των Ελλήνων να πιστεύει σε θαυματουργικές άνωθεν επεμβάσεις για την επίλυση ατομικών, κοινωνικών ή εθνικών προβλημάτων.
Καθώς τίποτε δεν τούς πιέζει εσωτερικά να ενεργοποιηθούν, προκρίνουν αυτομάτως την παθητική στάση στο ιστορικό γίγνεσθαι. Εννοείται η απόσταση από το μυθικό στο μαγικό είναι ελάχιστη, κυρίως σε δύσκολες περιόδους, όπως η παρούσα.
Μάγια, βασκανίες και τα όμοια γίνονται εύκολοι και πολύ πρόχειροι τρόποι ψυχολογικής απαλλαγής από τον εφιάλτη του αύριο σε κατάσταση αγχώδους παραληρήματος, πού θυμίζει εντονότατα τα Οράματα και θάματα τού στρατηγού Μακρυγιάννη.
Στο εσωτερικά ελλειμματικό άτομο της κοινωνίας μας νομοθετεί ασύνειδα ο μαγεμένος χρόνος.
Κινούμαστε αδιακρίτως μεταξύ εμπειρίας και μεταφυσικής, πραγματικότητας και πίστεως.
Υπ’ αυτό το πρίσμα ο χρόνος τού εορτολογίου μετρά πολύ περισσότερο από εκείνον της αυτενέργειας και της δημιουργικότητας.
Μάλιστα με το παρόν να αποκλείει το μέλλον, είναι απολύτως εύλογο να παλινδρομούμε σε παιδικούς τρόπους εμβιώσεως τού χρόνου. Εκεί ή ακινησία του παρόντος αναπαύεται σε μυθοπλάσματα του βλέμματος, οπού βλέπουμε ότι θέλουμε και ονειρευόμαστε ότι ήδη κατέχομε.
Το βλέμμα τούτο παγιδεύει το όνειρο και μαζί του το μέλλον. Εξ ου και οι μεταϊστορικές φαντασιώσεις βρίσκουν μονίμως κατάλληλο έδαφος στον πολιτικό μας βίο διεκδικώντας δικαιώματα άτεγκτου ρεαλισμού. Κρίσιμο πολιτισμικοπολιτικό στοίχημα είναι οι ψευδαισθήσεις και οι φαντασιώσεις μας να γυρίσουν σε όνειρα.
Αλλιώς ο «ρεαλισμός» των ονείρων, ή· μεταμφίεση, καλύτερα, των ψευδαισθήσεων και των φαντασιώσεων σε όνειρα, θα διαιωνίζει το καθεστώς των συντεχνιών πού καταδικάζει σε ασφυξία την κοινωνία
Απόσπασμα από το βιβλίο του Στέλιου Ράμφου – Time Out
By Αντικλείδι , https://antikleidi.comΣυναφές: