Νοητικά εμπόδια

Bannister


Στον κόσμο του κλασσικού αθλητισμού, για πολλές δεκαετίες κανένας δρομέας δεν είχε καταφέρει να τρέξει ένα μίλι σε τέσσερα λεπτά. Μάλιστα, το 1903, ο Χάρι Αντριους Βρετανός, προπονητής της ολυμπιακής ομάδας, είχε δηλώσει: «Ποτέ δε θα καταρριφθεί το ρεκόρ των 4 λεπτών και 12 δευτερολέπτων στο μίλι».

Όλη αυτή την περίοδο, οι δρομείς, άκουγαν τους λεγόμενους «ειδικούς,» να αναφέρουν μια πληθώρα λόγων που επικύρωναν παρόμοιους; ισχυρισμούς Ακόμα και η ιατρική κοινότητα προειδοποιούσε τους δρομείς ότι η καταπόνηση του σώματος τους από την προσπάθεια που θα έπρεπε να καταβάλουν για να τρέξουν ένα μίλι σε τέσσερα λεπτά θα είχε επικίνδυνες, συνέπειες

Ως αποτέλεσμα αυτής της πεποίθησης, τα επόμενα πενήντα χρόνια, οι καλύτεροι αθλητές στον κόσμο πλησίασαν το ρεκόρ, αλλά ποτέ δεν το κατέρριψαν. Γιατί; Επειδή ήταν αδύνατο. Οι γιατροί έλεγαν ότι ήταν αδύνατον. Οι επιστήμονες έλεγαν ότι το ανθρώπινο σώμα δεν ήταν δυνατό να αντέξει την ένταση που θα προκαλούσε αυτή η προσπάθεια.

Όλα αυτά άλλαξαν την ημέρα που ένας νεαρός Βρετανός αθλητής, ο Ρότζερ Μπάνιστερ, έκανε μια δημόσια ανακοίνωση. Σκόπευε να τρέξει ένα μίλι σε λιγότερα από τέσσερα λεπτά.

Την προηγούμενη χρονιά είχε κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στους αγώνα; του ενός μιλίου στη Βρετανία και ένιωθε έτοιμος να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς, Αγώνες. Δυστυχώς κάποιες αλλαγές της τελευταίας στιγμή; στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 1952 τον ανάγκασαν να αγωνιστεί στα 1·500 μέτρα χωρίς να έχει τη δυνατότητα να ξεκουραστεί ανάμεσα στις κούρσες. Τερμάτισε τέταρτος και δέχθηκε την περιφρόνηση των βρετανικών αθλητικών μέσων ενημέρωσης, τα οποία έριξαν την ευθύνη της χαμηλής του απόδοσης στην απόρριψη της συμβατικής προπόνησης, και της εξάσκησης.

Τότε ο νεαρός αθλητής, παρακινούμενος από την κριτική που δέχθηκε, αποφάσισε να λυτρωθεί κάνοντας ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο μίλι αλλά όχι οποιοδήποτε ρεκόρ, θα κατέρριπτε το φαινομενικά αξεπέραστο όριο των τεσσάρων λεπτών. Όλοι πίστευαν ότι τα είχε χαμένα – οι ειδικοί του αθλητισμού, οι γιατροί. όλοι!


Η ευκαιρία τού δόθηκε, μετά από πολλές αναποδιές, και αποτυχίες, στις 6 Μάιου του 1954 σε έναν αγώνα στην Οξφόρδη, όπου ο Μπάνιστερ αγωνιζόταν με τον Βρετανικό Ερασιτεχνικό Αθλητικό Σύλλογο. Εκείνη την ημέρα κατάφερε το αδύνατο’ έτρεξε 1.609.34 μέτρα σε λιγότερα από τέσσερα λεπτά. Ο μύθος είχε καταρριφθεί. Το άφθαστο ρεκόρ είχε σπάσει

Bannister2

Αφού έσπασε το ρεκόρ -σκοτώνοντας μια αγελάδα κατά τη διαδικασία-, αθλητές απ’ όλο τον κόσμο πίστεψαν αμέσως ότι ήταν πια δυνατό. Μέσα σ’ έναν χρόνο, τριάντα επτά δρομείς ξεπέρασαν το ίδιο όριο. Και έναν χρόνο αργότερα, άλλοι τριακόσιοι δρομείς είχαν κάνει το ίδιο. Σήμερα, ακόμα και μαθητές, λυκείου σπάνε το όριο των τεσσάρων λεπτών στο μίλι

Έχω την άδεια να παρουσιάσω μια σύντομη περιγραφή αυτού του κατόρθωμα του από το βιβλίο του, The Four-Minute MiIe, παραθέτοντας τα δικά του λόγια, ώστε να εκτιμήσετε τη μεγάλη προσπάθεια που απαιτεί η εξολόθρευση μιας αγελάδας

Μόλις που αντιλήφθηκα το μισό μίλι, που πέρασε σε 1 λεπτό και 58 δευτερόλεπτα, και τον Τσαταγουέι, ο οποίος στην επόμενη στροφή οδηγούσε την κούρσα. Στα τρία τέταρτα του μιλίου η προσπάθεια ήταν ακόμα μόλις και μετά βίας αισθητή’ ο χρόνος ήταν στα 3 λεπτά και 0,7 δευτερόλεπτα και το πλήθος πια ζητωκραύγαζε. Με κάποιο τρόπο έπρεπε να τρέξω τον τελευταίο γύρο σε 59 δευτερόλεπτα. Ο Καμαγκουέι οδηγούσε την κούρσα μετά τη στροφή και στη συνέχεια εγώ όρμισα και τον προσπέρασα στην αρχή της προτελευταίας ευθείας, περίπου 250 μέτρα πριν από το τέρμα.

Για μια στιγμή ένιωσα χαρά και αγωνία μαζί, όταν ανέλαβε δράση το μυαλό μου. «Έτρεξα» μπροστά από το σώμα μου και τράβηξα το σώμα μου επιτακτικά μπροστά. Ένιωσα ότι η στιγμή που περίμενα σε όλη μου τη ζωή είχε φτάσει. Ο κόσμος έμοιαζε να έχει παγώσει ή να μην υπάρχει. Η μόνη πραγματικότητα ήταν τα επόμενα σχεδόν 180 μέτρα δρόμου στα πόδια μου.

Ένιωσα εκείνη τη στιγμή ότι ήταν η ευκαιρία μου να κάνω κάτι εξαιρετικά καλά. Συνέχισα, ωθούμενος από έναν συνδυασμό φόβου και περηφάνιας. Στα αυτιά μου έρχονταν οι φωνές των ενθουσιασμένων θεατών της Οξφόρδης. Η ελπίδα και η ενθάρρυνσή τους μου έδιναν μεγαλύτερη δύναμη. Είχα πια περάσει την τελευταία στροφή και απέμεναν μόνο 45 μέτρα. Το σώμα μου είχε εδώ και ώρα εξαντλήσει την ενέργειά του, αλλά συνέχιζε να τρέχει όπως πριν. Η σωματική υπέρβαση προήλθε από τη μεγάλη δύναμη της θέλησης.

Πέντε μέτρα πριν τον τερματισμό, το νήμα έμοιαζε να ξεμακραίνει. Αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα έμοιαζαν ατέλειωτα. Η ξεθωριασμένη κορδέλα στη γραμμή του τερματισμού στεκόταν σαν καταφύγιο ηρεμίας μετά τον αγώνα. Η αγκαλιά του κόσμου ήταν έτοιμη να με δεχτεί, αν έφτανα στο νήμα χωρίς να ελαττώσω την ταχύτητά μου. Αν παραπατούσα, δε θα υπήρχε αγκαλιά για μένα και ο κόσμος θα ήταν ένα κρύο και απαγορευμένο μέρος, γιατί θα είχα φτάσει τόσο κοντά. Έφτασα στο νήμα σαν τον άνθρωπο που έκανε το τελευταίο του άλμα για να σωθεί από το κενό που απειλούσε να τον καταπιεί. Η προσπάθειά μου είχε τελειώσει και κατέρρευσα σχεδόν αναίσθητος, με τα χέρια ανοιχτά.

Μόνο τότε με κατέβαλε ο πραγματικός πόνος. Ένιωθα σαν ένα φλας που άναψε ξαφνικά και βίαια και δεν είχε άλλη θέληση για ζωή’ συνέχιζα να υπάρχω στην πιο παθητική φυσική κατάσταση, χωρίς να είμαι τελείως αναίσθητος. Αίμα ανέβλυζε από τους μύες μου και ήταν σαν να γέμιζε όλο μου το σώμα. Ήταν σαν όλα μου τα άκρα να ένιωθαν ένα διαρκές έντονο σφίξιμο. Ήξερα ότι τα είχα καταφέρει πριν ακούσω τον χρόνο. Δε θα μπορούσα να είχα αποτύχει, εκτός κι αν τα πόδια μου έπαιζαν περίεργα παιχνίδια πριν τον τερματισμό, μειώνοντας την ταχύτητά μου χωρίς να πληροφορήσουν τον κουρασμένο μου εγκέφαλο γι’ αυτό. Τα χρονόμετρα είχαν την απάντηση. ‘Εγινε η ανακοίνωση­ «Αποτελέσματα για το αγώνισμα του ενός μιλίου … χρόνος τρία λεπτά … ». Οι υπόλοιπες λέξεις έσβησαν μέσα στις κραυγές, του ενθουσιασμού. Τα είχα καταφέρει:

four-minute-mile-roger-bannister-iffley-road-oxford-may-1954

Το ρεκόρ εκείνου του απογεύματος, 3 λεπτά και 59.4 δευτερόλεπτα, δεν κράτησε για πολύ. Μέσα σ’ έναν μήνα, ο Αυστραλός δρομέας Τζον Λάντυ έσπασε το ρεκόρ του Μπάνιστερ. αλλά ο Μπάνιστερ είχε την ικανοποίηση να νικήσει τον Λάντυ στους αγώνες της Βρετανικής Κοινοπολιτείας στο Βανκούβερ. Όταν ρωτήθηκε πώς ήταν δυνατό τόσοι άνθρωποι να τρέξουν τόσο γρήγορα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, ο Μπάνιστερ απάντησε «Δεν υπήρχε ποτέ κάποιο φυσικό εμπόδιο το εμπόδιο ήταν νοητικό». Αυτοί οι αθλητές, απλώς εξάλειψαν τον περιορισμό που τους κρατούσε ομήρους για περισσότερες από πέντε δεκαετίες

Νοητικά εμπόδια – όλοι έχουμε. Κάποιοι από μας απλώς αποφασίζουμε να τα ξεφορτωθούμε κάποια στιγμή για να απελευθερώσουμε το πραγματικό μας δυναμικό και να αρχίσουμε να κατακτάμε αυτά που θεωρούσαμε άπιαστα όνειρα. Και μπορείτε να κάνετε κι εσείς το ίδιο. Το μόνο που χρειάζεται είναι να εντοπίσετε τις λανθασμένες πεποιθήσεις που σας θέτουν περιορισμούς και να τις αντικαταστήσετε με ιδέες που σας ισχυροποιούν και σας ενδυναμώνουν.

  ~ Δρ.Καμίλο Κρουζ – Μια αγελάδα μια φορά ..

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Διδακτική ιστορία: Μια αγελάδα μια φορά…

Ένας εχθρός με το όνομα “μετριότητα”

Ο Βραχμάνος, η τίγρη και το τσακάλι

Το αργό βράσιμο του βατράχου

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -