Παιχνίδια ανάμεσα σε τείχη και τύχη

td4205385rΕκείνο που θυμάμαι σίγουρα είναι πως ήταν Κυριακή και είχε μια θαυμάσια λιακάδα. Σκέφτομαι πολλές φορές εκείνα τα πρωινά που καθόμουν στην λιακάδα και μάζευα ήλιο. ‘’ Αν μαζέψω όλη τη ζεστασιά του ήλιου, έλεγα, μπορεί και να μην κρυώνω το χειμώνα’’. Έτσι άπλωνα τα χέρια μου να φτάσω τον ήλιο. Όμως ο ήλιος ήταν τόσο μακριά. Τέτοιες μέρες, που για εμένα είναι όμορφες και για άλλους εφιάλτης , θα ήθελα η φωνή μου να γίνει τραγούδι και το τραγούδι μου ύμνος ενάντια σε κάθε είδους τείχη που υψώνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Τείχη που κρατούν το άτομο  προστατευμένο, μακριά από τον έξω κόσμο. Ιδεολογίες, μίσος, προκαταλήψεις, φόβοι, λανθασμένες αντιδράσεις φωλιάζουν στο μυαλό και χτίζουν ένα τείχος που θα απομακρύνει το άτομο ακόμα και από τον ίδιο του τον εαυτό. Ο άνθρωπος χάνει την ελευθερία του.  Ακόμα και αν καταφέρεις να χτίσεις τείχη γύρω σου τίποτα δεν μπορεί να σε καθησυχάσει ότι δεν θα δεχτείς χτυπήματα. Και αν σπάσει αυτό το τείχος; Τότε σκέφτομαι πως θα ήθελα να είμαι δυνατός ακόμα και χωρίς τείχη.


Μεγάλωσα όπως και εσύ γεμάτος με προκαταλήψεις και στερεότυπα. Εσύ για εμένα και εγώ για εσένα. Μας έμαθαν ο ένας να φοβάται και να μισεί τον άλλο. Στην αρχή σε κορόιδευα, μετά σε μίσησα, αδιαφόρησα για εσένα. Τώρα ψάχνω να βρω τι είσαι , ποιος είσαι και γιατί βρίσκεσαι εκεί’ απέναντί μου.

‘’ Ποτέ δεν πίστεψα στον Άγιο Βασίλη επειδή ήξερα ότι κανένας λευκός δεν μπορούσε να έρθει στη γειτονιά μου τη νύχτα’’ . (Ντικ Γκρέγκορι) Θυμάμαι κάθε φορά που βλέπαμε τσιγγάνους ή ξένους τους μεγάλους να βιάζονται να τους ξαποστείλουν και μετά να αμπαρώνουν πίσω τους την πόρτα. Εκείνοι έφευγαν και εμείς τους ξεχνούσαμε. Μας τους θύμιζαν μόνο, σαν κάναμε κάποια σκανταλιά, οι απειλές των γεροντότερων όπως το  ‘’ αν δεν καθίσεις φρόνιμα, θα σε δώσω στη γύφτισσα’’ ή ‘’ φάε το φαγητό σου για να μην έρθει ο ‘’ μαύρος’’ να σε πάρει’’.  ‘’ Κάτι τρέχει στα γύφτικα’’ , ‘’ τον αράπη και αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς’’  και άλλα τέτοια που με έκαναν να σε διαχωρίσω από αυτό που ήμουν εγώ. Κάτι τέτοιες ιστορίες εξάπτανε τη φαντασία μου κι ενίσχυαν τις προκαταλήψεις μου. Κατά βάθος όμως δεν ήξερα τίποτα για εκείνους και εσένα. Ήξερα αμέσως ότι δεν ήμαστε το ίδιο. Μεγαλώνοντας λίγο μου έμαθαν πώς είμαι και ανώτερος σου.

Skin-Deep-Surreal-art-by-Xetobyte

Χτίζω γύρω μου τείχη , φράχτες από τσιμέντο και αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Τείχη των διακρίσεων, του αίσχους. Τείχη που χωρίζουν λαούς, συνειδήσεις και εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες. Από εγωισμό ή από φόβο κλείνω και εγώ τις πόρτες μου αφήνοντας τους έξω, στο έλεος της φύσης και του αδιαφορίας μου.

Χώμα και πέτρα. Πέτρα και χώμα. Αυτό βρίσκεται πίσω από τα τείχη μου. Η γύμνια του τοπίου έρχεται να με κάνει να παγώσω. Έχω χάσει τον ήλιο εκείνο που άλλοτε με ζέσταινε.  Οι σκιές μας είναι ίδιες. Η μέρα και το φως της φρόντισαν καλά να δείξουν τις διαφορές μας , αυτές που η νύχτα και το φεγγάρι κρύβουν καλά στις σκιές. Ο νους μου και ο νους σου κάπου συναντιούνται και εκεί παύεις να είσαι ξένος παύεις να είσαι εχθρός.

‘’Δεν έχουμε να κουβεντιάσουμε απολύτως τίποτα. Δέχτηκα να παίξω το ρόλο που μου ανέθεσες, γιατί όσα είπα κι όσα έκανα ως τα τώρα ήταν φανταστικά. Τα έβγαλες  εσύ από το μυαλό σου. Τ’ αρνιέσαι ; ‘’  Όχι, καθόλου. Αντιθέτως τα ομολογώ, είπα . Είσαι πλάσμα της φαντασίας μου. Όμως αυτό δεν έχει πια καμία σημασία. Τώρα υπάρχεις. ‘’Το ξέρω πως υπάρχω. Γι αυτό και δεν μπορείς πια να με κάνεις ο, τι θέλεις εσύ. Εγώ αποφασίζω για μένα. ‘’


Το να δέχομαι τους άλλους με τις ιδιαιτερότητές τους, δεν μου το έμαθε κανείς. Έμαθα να προχωράω μπροστά, να θέλω να ξεχωρίσω, να είμαι εγώ. Έμαθα πως οι άλλοι είναι ανταγωνιστές μου, θέλουν το κακό μου ή θέλουν να φτάσουν εκεί που επιθυμώ και εγώ.  Ένας θα είναι ο νικητής. Αυτός θα είμαι εγώ.  Πάντα ήθελα φίλους. Όμως έβρισκα μπροστά μου εχθρούς. Είχα μάθει να φτιάχνω τους εχθρούς μου. Είχα μάθει να φοβάμαι. Φοβόμουν τους δυνατούς αλλά περισσότερο απ όλους φοβόμουν τους αδύναμους. Εκείνους που διέφεραν από εμένα στο χρώμα, στις συνήθειες, στα κιλά ,τη γλώσσα και την εθνικότητα.

Μέσα στα πολλά καινούρια που έφερε η τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα, είναι και η πολυπολιτισμικότητα ως αίτημα ή ως περιγραφή μιας κατάστασης. Η πολιτιστική πολυμέρεια σημαίνει συνύπαρξη διαφόρων πολιτισμικών στοιχείων σε μια κοινωνία που θα έπρεπε να είναι σύμφυτη με την ιδέα της ανεκτικότητας, η οποία σημαίνει ότι τα μέλη μιας κοινωνίας δέχονται να συμβιώσουν με άλλα , χωρίς αναγκαστικά να υιοθετούν τις ιδέες τους ή τις συνήθειές τους.

Ζούμε σε μια κοινωνία  πλουραλιστική αλλά ακηδεμόνευτη. Δεν είναι η παρουσία των ξένων που προκαλεί τις ξενόφοβες συμπεριφορές αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιώνονται από τους ντόπιους η παρουσία και οι συνήθειές τους.  Έτσι οι ξένοι αντιμετωπίζονται από τους ντόπιους εργάτες ως ανταγωνιστές που απειλούν την κοινωνική τους ασφάλεια. Θύματα και οι ίδιοι του καπιταλιστικού εκσυγχρονισμού της κοινωνίας αντί να στραφούν ενάντια στους πραγματικούς υπαίτιους της κοινωνικής τους υποβάθμισης ψάχνουν για αποδιοπομπαίους τράγους τους οποίους και ανακαλύπτουν τελικά στο πρόσωπο των μεταναστών ή του κάθε διαφορετικού από αυτούς.

Η έννοια της ανεκτικότητας είναι γοητευτική αλλά ασαφής. Όλοι συναινούν στον εγκωμιασμό της αλλά σχεδόν ποτέ δεν μας λένε κάτι συγκεκριμένο για την εφαρμογή  της, με αποτέλεσμα ο καθένας να μπορεί να τη χρησιμοποιεί όπως τον βολεύει.  Η έννοια της ανεκτικότητας γεννιέται ως μια πρόταση ενάντια στη μονολιθικότητα, στην επιβολή δογμάτων στα ιδεολογικά και πνευματικά ζητήματα ή στους τρόπους ζωής.

Χρειάζεται να αμυνόμαστε ενάντια στη μισαλλοδοξία. Η ανεκτικότητα δεν είναι μια παθητική στάση, μια στάση παραίτησης, μια στάση αδιαφορίας για όλα όσα μας περιβάλλουν. Είναι μια μορφή αγώνα υπέρ του κοινωνικού πλουραλισμού και ενάντια στο φανατισμό, για να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στη διαφορά. Να διακρίνουμε τα πρόσωπα ως ελεύθερα υποκείμενα από τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που υποστηρίζουν. Τα πρόσωπα πρέπει να γίνονται σεβαστά , οι γνώμες και οι συμπεριφορές  μπορούν να συζητηθούν και να υποβάλλονται σε γόνιμη κριτική.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Γιατί πέρα από τους χορούς και τους καβγάδες πέρα από το τσαντίρια και τα πολύχρωμα φουστάνια, πέρα από το διαφορετικό χρώμα, την διαφορετική θρησκεία, τα φαρδιά ή τα στενά ρούχα, πέρα από μια μαντίλα, ή από ένα μεγαλύτερο νούμερο ένδυμα, πέρα από τα βλέμματα θλίψης γεμάτα καρτερικότητα, υπάρχει κάτι άλλο που δεν φαίνεται με το μάτι. Είναι η περηφάνια και το φιλότιμο  η μπέσα,  η ανθρωπιά. Είναι το πάθος για τη ζωή. Κι όσο σκέφτομαι πως όλες αυτές τις αρετές τις είχαμε κάποτε κι εμείς νιώθω ακόμα πιο σκάρτος μέσα στον σύγχρονο κόσμο που ζω . Ύστερα γίναμε πολιτισμένοι.

‘’ Έχω τη συνήθεια, να περνάω στο εχθρικό στρατόπεδο όχι ως λιποτάκτης αλλά ως εξερευνητής’’ λέει ο Σενέκας.  Ίσως κάπως έτσι να έπρεπε να σταθούμε σήμερα απέναντι στο διαφορετικό που έχουμε χρήσει ως εχθρό μας. Να προσπαθήσουμε να το γνωρίσουμε, να το προσεγγίσουμε, να το σεβαστούμε και να το ανεχτούμε ακόμα και αν δεν το καταλαβαίνουμε απόλυτα. Η αλήθεια βρίσκεται μέσα μας, μέσα στον κόσμο μας, μέσα στην βαθύτερη πολλαπλότητά μας.

Θα χτίσουμε μαζί γέφυρα επικοινωνίας που θα την περπατήσουμε. Ένα βήμα εσύ ένα βήμα εγώ. Τα βήματά μας θα μας οδηγήσουν στο κέντρο, εκεί όπου τα χέρια μας θα μπορέσουν να ενωθούν χωρίς φόβο και μίσος.  Δεν με ενδιαφέρει αν θα την περπατήσουμε πρωί ή βράδυ, με νοιάζει να σε βρω, να σε συναντήσω. Εσένα που με έμαθαν να σε φοβάμαι και να σε μισώ. Εσένα που όρισα ως εχθρό μου. Εσένα που θα μου πάρεις μια μέρα τη δουλειά, που θα μπεις εμπόδιο στην καριέρα μου και τις φιλοδοξίες μου, εσένα που πουλάς χαρτομάντιλα  ή που μπαίνεις στο μετρό για να ζητήσεις τα κέρματά μου, αυτά με τα οποία θα αγόραζα έναν ακόμη καφέ, έχεις το θράσος να είσαι διαφορετικός, να θες να πιστέψω σ εσένα ενώ δεν σε ξέρω. Θα έρθει η μέρα που θα σε μάθω, που το τραγούδι σου και το τραγούδι μου θα σπάσουν τα τείχη μας. Οι φωνές μας θα ενωθούν όπως τα χέρια μας, και τότε η μελωδία θα είναι μια, κοινή. Το πρώτο κοινό που θα έχω μαζί σου.

Μαρία Ξυπολοπούλου 

https://antikleidi.com/author/xypolopoulou/

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Αναζητώντας την χαμένη μου προσωπικότητα

Άνθρωποι του Εγώ ή άνθρωποι της κρίσης

Ο κύριος (μονα)Χ(ικός)

Να μην συνηθίσουμε στην ύβρη

Μπορείς να αλλάξεις ζωή;

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

1 σχόλιοΣχολιάστε