Οι τέλειες μαμάδες, και όλες οι υπόλοιπες


Δεν ξέρω αν έχετε ακούσει για το attachment parenting: είναι μία νοοτροπία/trend/θεωρία για την ανατροφή των παιδιών που βασίζεται στη στενή σχέση μαμάς και παιδιού. Μερικά από τα πιο συχνά της χαρακτηριστικά είναι ο παρατεταμένος θηλασμός, ο ύπνος μαζί με τα παιδιά και το babywearing – το να “φορά” μια μαμά το μωρό της όλη τη μέρα ή μεγάλο διάστημα αυτής σε sling (ένα είδος μαντηλιού με το οποίο το μωρό στερεώνεται μπροστά στο στήθος της μαμάς).

Ενώ γενικά η όλη νοοτροπία είναι μια όμορφη ιδέα, που αντιτίθεται σε άγριες και απάνθρωπες για μένα τακτικές του στυλ “άσε το μωρό να κλαίει μέχρι να αποκοιμηθεί” (μπρρρρρρ το δόλιο!), κάποιες φορές μπορεί να φτάνει στα άκρα. Έχουμε π.χ. το πασίγνωστο πλέον εξώφυλλο του περιοδικού Time, με την 26χρονη μαμά να θηλάζει τον τρίχρονο γιο της, κάτι που στη σημερινή κοινωνία δεν συνηθίζεται:

Η όλη ιδέα γύρω από το attachment parenting και από άλλες “εναλλακτικές” μεθόδους ανατροφής παιδιών, είναι η επιστροφή σε ό,τι είναι φυσικό. Γενικά πιστεύω ότι η φύση ξέρει τι κάνει, αλλά αν αφήναμε όλα τα πράγματα στη φύση τότε η κατάσταση θα γύριζε στο μεσαίωνα: περίπου το 10% των μαμάδων θα πέθαινε στη γέννα, όπως συνέβαινε μέχρι τον 19ο αιώνα στην Ευρώπη, και όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα σε πολλές υποανάπτυκτες περιοχές του πλανήτη. Εκτός αυτού πολλά μωρά δεν θα επιβίωναν το πρώτο έτος της ζωής τους, και πολλά παιδιά δε θα ενηλικιώνονταν ποτέ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την επίσκεψή μου στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, όπου στο σπίτι του Μότσαρτ ήταν εκτεθειμένα τα δημοτικά αρχεία από τον 18ο αιώνα: ενώ οι γεννήσεις παιδιών ήταν πολλές, ο πληθυσμός της πόλης δεν αυξανόταν, λόγω του ότι πάνω από το 50% των παιδιών πέθαιναν στην βρεφική, παιδική ή εφηβική τους ηλικία.

Έχουμε μεγαλώσει μέσα στην πρόοδο και στην τεχνολογική εξέλιξη, με όλα τα οφέλη που η ιατρική επιστήμη μας έχει προσφέρει. Το πρόβλημα με τη γενιά μας είναι ότι καμιά φορά ξεχνάμε ότι όλα αυτά δεν είναι δεδομένα. Για παράδειγμα, χάρη στην ιατρική σήμερα τα περισσότερα πρόωρα μωρά που γεννιούνται μετά τις 30 εβδομάδες κύησης επιβιώνουν και μάλιστα χωρίς σοβαρές αναπηρίες ή νοητικά προβλήματα, ενώ αυτό πριν από έναν αιώνα θα ήταν σχεδόν αδιανόητο. Και, παρόλο που στην Ελλάδα υπάρχει το γνωστό πρόβλημα της βιομηχανίας των μη αναγκαίων καισαρικών, ανά τον κόσμο αυτή η απλή και γρήγορη εγχείρηση σώζει καθημερινά ζωές μαμάδων και – κυρίως! – μωρών.

Με λίγα λόγια, ναι στον φυσιολογικό τοκετό όταν έχει γίνει σωστή εκτίμηση ρίσκου/κέρδους, ναι σε όλα τα φυσικά πράγματα, ναι στο θηλασμό, για όσο κάθε μαμά θέλει. Αλλά ναι και στην πρόοδο, στην τεχνολογία, στην ιατρική, που σώζουν ζωές μαμάδων και παιδιών. Το παιδί μου δε χρειάζεται να θηλάζει μέχρι τα πέντε του έτη, γιατί χάρη στην αφθονία τροφής και στους εμβολιασμούς δεν κινδυνεύει πλέον από ασιτία, αρρώστιες και αβιταμίνωση – κάτι που ήταν πολύ διαφορετικό σε περιόδους πείνας, όταν η ζωή των παιδιών εξαρτώταν κατά μεγάλο βαθμό από το αν η μαμά μπορούσε να θηλάσει. Και δεν συνάντησα ποτέ κάποιον που να μου είπε ότι το παιδί του πέθανε λόγω του “φονικού” βρεφικού γάλακτος-σκόνη. Και αυτό γιατί τα παιδιά σήμερα ακόμα και αν δεν παίρνουν τα αντισώματα του μητρικού γάλακτος, προστατεύονται από επικίνδυνες αρρώστιες χάρη στους ευρείς εμβολιασμούς, που έχουν εξαλείψει ασθένειες του παρελθόντος που “θέριζαν” νεογνά. Κι αν τέτοιες ασθένειες εμφανίζονται πάλι σήμερα, είναι γιατί κάποιοι – ευτυχώς λίγοι! – από τους “ενημερωμένους” (μέσω διαδικτύου και αμφιβόλου ποιότητας και πηγών ιστοσελίδων) γονείς που υποστηρίζουν το καθετί φυσικό δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους, βάζοντας σε κίνδυνο τα μωρά όλων ημών των υπολοίπων.

Τελευταία διάβασα ένα καυστικό άρθρο για το θέμα του attachment parenting,  το οποίο μπορείτε να το βρείτε εδώ. Το άρθρο αυτό προσπαθεί να περάσει – με έντονο και επικριτικό ύφος, είναι αλήθεια – την ιδέα ότι δεν πρέπει να κρινόμαστε εμείς οι μαμάδες από το αν παρατάμε τα πάντα για να είμαστε μαμάδες ή όχι. Θέλει να αφυπνίσει τις απανταχού νέες γυναίκες στο γεγονός ότι είναι ξεχωριστοί άνθρωποι, με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες, τις φιλίες και τις σχέσεις τους, και ότι επιβάλλεται να διατηρήσουν όλα όσα αυτά έχουμε πετύχει εμείς οι γυναίκες τον τελευταίο αιώνα. Και στο ότι ο ρόλος τους δεν είναι απαραίτητο να αναλώνεται στον – πολύ σημαντικό, ομολογουμένως – ρόλο της ανθρώπινης θερμοκοιτίδας και νταντάς.


Με εντυπωσιάζουν οι παρανοήσεις που διαφαίνεται να έχουν δημιουργηθεί σε κάποιες μαμάδες που έγραψαν μερικά από τα σχόλια στο παραπάνω άρθρο. Κανείς δεν είπε σε μια μαμά να μη θηλάζει μέχρι τα 3 ή τα 13 εάν αυτό είναι που επιθυμεί. Κάθεμία κάνει αυτό που της ταιριάζει, και αυτό που θεωρεί καλύτερο για το παιδί της. Το θέμα είναι άλλο: ότι δεν υπάρχει λόγος να στιγματίζουμε τις “άλλες” μαμάδες, αυτές που θέλουν να έχουν και κάποιου άλλου είδους ορισμό του εαυτού τους εκτός από τη φράση “τέλεια μαμά”. Δεν ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία αν επιβάλλουμε ρόλους σε όλες τις “κάστες” ανθρώπων, όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Αν τελικά υποδουλώνουμε τις γυναίκες, και τις αναγκάζουμε να αποχωρούν από κοινωνικούς ή επαγγελματικούς ρόλους, επιστρέφοντας τελικά σε έναν κοινωνικό μεσαίωνα.

Μια καλή μαμά – ή σωστότερα: ένας καλός γονιός – κρίνεται εκ των υστέρων. Δεν αμφιβάλλω ότι μια μαμά μπορεί να μην κάνει τίποτα από αυτά τα οποία υπαγορεύονται από το attachment parenting και παρόλα αυτά τα παιδιά της να είναι σωματικά και ψυχικά υγιή, υπεύθυνοι πολίτες, με αρχές και ήθος. Και μπορεί από την άλλη να τα κάνει όλα “σωστά” – κατά την έννοια πάντα του attachment parenting, και τα παιδιά της να μην είναι ψυχικά υγιή. Και το αντίστροφο! Γιατί; Γιατί πολλοί άλλοι παράγοντες παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο.

Ένας από τους παράγοντες που παίζουν λοιπόν σημαντικό ρόλο στην ψυχική υγεία του παιδιού είναι η ψυχική υγεία της μαμάς. Δεν ξέρω κατά πόσον μια γυναίκα η οποία έχει εμμονή με το ρόλο της μητρότητας και δεν έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον και καμία άλλη ασχολία στη ζωή της μπορεί να είναι ψυχικά υγιής. Εγώ λατρεύω το παιδί μου, φυσικά, και κάνω ό,τι μπορώ για να την κρατήσω υγιή και ευτυχισμένη. Αλλά έχω κι άλλα ενδιαφέροντα. Έχω όνειρα για τη δική μου ζωή, τα οποία ρέουν και μεταλάσσονται, αλλά ποτέ δεν εξαλείφονται. Δεν είναι το παιδί ο μόνος σκοπός της ύπαρξής μου, και γι’ αυτό δεν αποθέτω όλα τα όνειρα και τις ελπίδες μου σε αυτό. Δεν είναι μια προέκταση του εαυτού μου, ένα άτομο εξαρτημένο από εμένα και το βυζί μου. Το παιδί μου είναι ένα ανεξάρτητο άτομο. Έχει τις δικές της ιδέες και τη δική της προσωπικότητα. Όποτε θέλει να έρθει στην αγκαλιά μου, τα μπράτσα μου είναι ορθάνοιχτα. Αλλά δεν θα την κρατήσω δέσμια της αγάπης μου. Και γι’ αυτόν τον λόγο δε θα την φορτώσω με τις δικές μου προσδοκίες, και δεν θα την επιβαρύνω ψυχολογικά με τις δικές μου απαιτήσεις. Όσες μαμάδες δεν αυτοπροσδιορίζεστε μόνο μέσα από το ρόλο της μαμάς, συγχαρητήρια! Κάνετε κάτι καλό για το παιδί σας.

Επίσης, η κοινωνικοποίηση είναι από τις βασικές ανάγκες του ατόμου (υπάρχουν 5 βασικές ανάγκες: στάτους, κοινωνικοποίηση, σιγουριά, αυτονομία και δικαιοσύνη οι οποίες εκφράζονται στον εγκέφαλο με τρόπο παρόμοιο όπως οι βιολογικές ανάγκες). Τα μωρά μαθαίνουν, πριν ακόμα να μιλήσουν, να κατανοούν κοινωνικές καταστάσεις στον περίγυρό τους και να αντιδρούν σε αυτές. Το να πάει το παιδί στον παιδικό σταθμό, ή στη νταντά, ή να συναναστρέφεται με άλλα παιδάκια εκτός από τα αδέλφια του, ωφελεί και εκείνο και εμένα: εκείνο γιατί μαθαίνει να κοινωνικοποιείται σε νεαρή ηλικία, κάτι που το βοηθά στην υπόλοιπη ζωή του, κι εμένα γιατί έχω πολύτιμο χρόνο να ξεκουραστώ, να ηρεμήσω, να εργαστώ, να φροντίσω τον εαυτό μου, να ασχοληθώ με τα ενδιαφέροντά μου ή απλώς να πιω έναν καφέ με τον σύζυγό μου, τον οποίο έχω χάσει μέσα στις υποχρεώσεις τις οποίες η οικογενειακή ζωή συνεπάγεται. Γιατί τελικά ο σύζυγός μου δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για να κάνω παιδιά. Είναι ένας άνθρωπος ξεχωριστός, που τον αγαπώ, με ενδιαφέρει η γνώμη του, και θέλω να περνάω χρόνο μαζί του.

Αυτό που θέλω να πω είναι: μη μου βάζετε κανόνες. Μη με κρίνετε απο αυτά που κάνω ή δεν κάνω με το παιδί μου. Ζούμε σε μια ελεύθερη κοινωνία. Αν εσύ προσπαθήσεις να μου επιβάλεις να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά στο παιδί μου, τότε ίσως κι εγώ έχω το δικαίωμα να προσπαθήσω να σου επιβάλω να διευρύνεις τους ορίζοντές σου. Το θέμα εδώ δεν είναι οι επιλογές του καθενός, που είναι ελεύθερες και αφήνονται στην κρίση του / της. Το θέμα είναι η επιβολή ρόλων από την κοινωνία, μέσα από την ενοχοποίηση των μαμάδων και την κοινωνική πίεση να ανταποκριθούν σε ρόλους που δεν είναι πια ρεαλιστικοί στην εποχή μας.

    — Ιωάννα Αρκά – Φυσικός και μαμά (που θήλασε και το απέλαυσε!)

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

 Συναφές: 

Αχ αυτές οι παρέες του! 

Δείξτε μου τα αδέλφια σας να σας πω τι είστε. 

Μυστικά από το Παρίσι, για την ανατροφή των παιδιών 

Μήπως χρειάζονται καλύτεροι γονείς; 

Τα σημαντικότερα επιστημονικά ευρήματα του 2011 για την ανατροφή των παιδιών

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

15 CommentsΣχολιάστε

  • Ιωάννα,
    σου μιλάω στον ενικό γιατί νιώθω ότι είμαστε στην ίδια περίπου κατάσταση. Εντυπωσιάζομαι από το πόσο συμφωνώ με αυτά που γράφεις. Είμαι 33 χρόνων μητέρα δύο κοριτσιών 5 και 3 ετών, δουλεύω με ημιαπασχόληση μέχρι την ώρα που σχολάει η μικρή από τον Παιδικό Σταθμό, είμαι τυχερή γιατί έχω αρκετό χρόνο με τις κόρες μου τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα, αλλά επίσης είμαι τυχερή γιατί έχω φίλες που κανονίζω και βλέπω 1 φορά στις 15 ημέρες, αθλούμαι 2 με 3 φορές την εβδομάδα συνήθως μετά τις 9 το βράδυ για ευνόητους λόγους φόρτου με διάφορες δουλειές, βγαίνω με το άντρα σχετικά συχνά αφήνοντας τα παιδιά μου στις γιαγιάδες (!) και έχω κάνει και 4 ταξίδια με τον άντρα μου στα πέντε χρόνια που έχουμε τα παιδιά μας (γεγονός που έχει υπονοηθεί ως εγκληματικό από άλλες μαμάδες). Είμαι πολύ καλά, με κάποιες δύσκολες στιγμές, όπως όλες μας και με έχει βοηθήσει πολύ και η ομάδα γονέων στην οποία συμμετέχω 3 χρόνια. Ένιωσα την ανάγκη να στα πω όλα αυτά γιατί ξέρω πως η ισορροπία μεταξύ προσωπικής ζωής και μητρότητας είναι πολύ σημαντική για εμάς και την οικογένεια μας. Εύχομαι να την βρουν όλες οι μαμάδες…. 🙂

    • προσωπικα τελικα μπερδευτικα με το σκοπο και το μηνυμα του αρθρου…
      προσπαθεις να τα πεις ολα τοσο δημοκρατικα κι ωραια αλλα τελικα εμμεσα κραζεις τους ΑΡ-γονεις… πολυ προσωπικα τοχεις παρει με τη συγκεκριμενη κατηγορια γονιων,,,γιατι δε μιλας γενικα?
      εχω επισης 2 παιδια ειμαι ΑΡ-γονιος θηλαζω ακομα τη 2,5 χρ κορη μου φοραω τα παιδια μου οσο μπορω και οποτε το χρειαζονται, γεννησα σπιτι μου τη δευτερη φορα γιατι την πρωτη που εμπιστευτηκα τα νοσοκομεια εφαγα την καισαρικη αδικα, κοιμομαστε ολοι μαζι, δεν μας αρεσει να πηγαινουμε διακοπες χωρις τα παιδια μας, ναι εχουμε προσωπικη ζωη ανεμποδιστη, εχω ξεχωριστα ονειρα αποτα παιδια μου ,αυτον τον καιρο κανω μεταπτυχιακο -λογω των παιδιων μου εδωσαν το δικαιωμα να μην παρακολουθω καποια μαθηματα- εχω πολλες ασχολιες και χομπυ, ασχολουμαι παρα πολυ με τον εθελοντισμο και μολις τελειωσα ενα βιβλιο που δημιουργουσα. ειμαι ο σουπερ γκουφυ αραγε ??
      πραγματικα δεν καταλαβαινω τον σκοπο του αρθρου και το προβλημα της αρθρογραφου…

  • Κι εγώ μπερδεύτηκα σχετικά με το συμπέρασμα σου “Το θέμα είναι η επιβολή ρόλων από την κοινωνία, μέσα από την ενοχοποίηση των μαμάδων και την κοινωνική πίεση να ανταποκριθούν σε ρόλους που δεν είναι πια ρεαλιστικοί στην εποχή μας.” το οποίο δεν εχει καμιά σχε΄ση με το Attachment Parenting και τις 8 αρχές του (κι αλήθεια αυτές γιατί δεν τις αναφέρεις πουθενά??? Δε θα ήταν χρ’ήσιμο?) http://www.attachmentparenting.org/principles/principles.php
    Αν τις διαβάσεις, πιθανότατα θα νιωσεις κι η ίδια πως δεν εχεις κανενα λόγο να “επιτιθεσαι” στη θεωρία αυτή, αφού δεν εχει σχεση ουτε με πίεση κι ενοχοποίηση των μαμαδων, αλλά ουτε και με “απασχόληση αποκλειστικά με το παιδί και τιποτ άλλο” (η 8η αρχή ειναι ξεκάθαρη: προσπαθηστε για επίτευξη ισορροπίας στην προσωπική και οικογενειακή σας ζωή: “Strive for Balance in Personal and Family Life : It is easier to be emotionally responsive when you feel in balance. Create a support network, set realistic goals, put people before things, and don’t be afraid to say “no”. Recognize individual needs within the family and meet them to the greatest extent possible without compromising your physical and emotional health. Be creative, have fun with parenting, and take time to care for yourself.”
    Το Attachment Parenting δεν περιέχει καμια διάθεση ενοχοποίησης του γονέα, το αντίθετο μάλιστα! και ειναι ένα “εργαλείο” που σέβεται την προσωπικότητα τόσο του παιδιού, όσο και του γονέα. Το γιατί οι πολέμιοι του συχνά καταλήγουν ενοχικοί, ειναι βέβαια ένα άλλο θέμα 😉

  • Πάντα είχα την απορια και κανεις δεν εχει απαντησει. Υπαρχει μια μεριδα γονεων που δεν εμβολιαζει τα πιια του. Τα υπολοιπα παιδια που εμβολιαζονται με τι τροπο ινδυνεουν απο τα ανεμβολιαστα παιδια;

    • Τον μεγαλύτερο κίνδυνο αντιμετωπίζουν τα μωρά, καθώς ο πρώτος εμβολιασμός δίνεται να γίνει μερικούς μήνες μετά τη γέννηση ενός παιδιού, και η ολοκλήρωση του σχήματος των εμβολιασμών διαρκεί μερικούς μήνες. Αυτά τα παιδιά είναι και η σημαντικότερη ομάδα κινδύνου, καθώς έχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να πεθάνουν ή να υποστούν μόνιμες βλάβες από ό,τι μεγαλύτερα παιδιά. Επίσης όλοι όσοι έχουν για κάποιον λόγο αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα – άνθρωποι σε χημειοθεραπεία, με αυτοάνοσα νοσήματα, ηλικιωμένοι – μπαίνουν σε κίνδυνο αν δεν υπάρχει η “ανοσία της αγέλης”, η οποία απαιτεί μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να είναι εμβολιασμένο.

      Ως μαμά λόγω της μόδας του μη εμβολιασμού έτρεμα και τρέμω μέχρι το μωρό μου να ολοκληρώσει το πλήρες σχήμα εμβολιασμού. Το λυπηρό είναι ότι η όλη ιστορία άρχισε με έναν επιστήμονα ο οποίος δημοσίευσε μία ψευδή μελέτη για να βγάλει κέρδος από το εμβόλιο που ο ίδιος ήθελε να πλασάρει… Παρόλο που η μελέτη του έχει αποσυρθεί και η απάτη του έχει με πολλούς τρόπους αποδειχθεί, εξακολουθούν οι ημι-μορφωμένοι γονείς – που μάλλον δεν ξέρουν ούτε πώς γίνονται οι επιστημονικές έρευνες ούτε πώς λειτουργεί η χημεία, ούτε καταλαβαίνουν ότι αυτά που διαβάζουν στο διαδίκτυο δεν ισχύουν απλά επειδή γράφτηκαν – να μιλάνε για δηλητήρια και εκτρωμένα έμβρυα.

  • Συμμετέχω γενικότερα αρκετά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ειλικρινά το λέω σταματήστε να βλέπετε τον φάντασμα της “τελειας μαμάς” οπότε αναφέρεται κάτι που δεν συμφωνεί με τις επιλογές σας.
    Οτι κάνετε καλα κάνετε και so we do too!

    Η τελεια μαμά δεν υπάρχει και δεν έχω δει καμία ap-μαμά να την επικαλείται.
    Η τέλεια μαμα είναι δημιούργημα άμυνας οπότε μας λένε κάτι που δεν μας αρέσει αναφορικά με τις επιλογές μας που αφορούν τα παιδιά μας.

    Επίσης η θέση σου δεν είναι κ πολύ ξεκάθαρη. Δλδ ακόμη κ αν πέφτει καμία μπατσα, ή το παιδί τρώει σαβουρες κλπ κλπ κλπ να μην το λέμε γιατι είναι λάθος;
    Προσωπικά σαν μητέρα δε ζητάω ποτε άφεση αμαρτιών. Όταν μου λένε πως το Χ πράγμα που κάνω είναι λάθος αν δε το έχω ήδη κάνει το επεξεργάζομαι κ αν ο άλλος όντως ειχε δίκιο πορευομαι κατάλληλα. Όταν δεν με αφορά η γνώμη του αλλου στο κάτω κάτω δεν γράφω τι έκανα.
    Γιατι η τέλεια μάνα δε υπάρχει κ δεν είναι καμία μας.

  • Η θεωρία του δεσμού διόλου trend δεν είναι- άσχετα αν έχει προσφάτως διαδοθεί μέσα από ένα ημιτελές και παραπλανητικό άρθρο των Times που προβάλει μια εκμοντερνισμένη και εκλαϊκευμένη ερμηνεία του Δρ Σίαρς. Βασίζεται στο απίστευτο έργο του ψυχολόγου John Bowlby και επικεντρώνεται στην ιδέα ότι ο γονιός θα πρέπει να καθοδηγεί, όχι να εξουσιάζει. Ο θηλασμός, ο κοινός ύπνος, τα σλινγκ, όλα αυτά ναι, είναι συμβατά με τη θεωρία του δεσμού- μιας και ευνοούν την ψυχοσωματική ανάπτυξη του παιδιού, και είναι πια επιστημονικά τεκμηριωμένα- αλλά δεν αποτελούν τον πυρήνα της θεωρίας. Πολλές μητέρες που δε θήλασαν ή δεν κοιμούνται με τα παιδιά τους ακολουθούν τις αρχές του ap, προσεγγίζοντας το παιδί τους με σεβασμό, όχι με νταηλίκια. Για μας η σωματική βία (οποιαδήποτε μορφής και σε οποιοδήποτε μέρος του σώματος, δεν υπάρχει ‘μέτρο’ στο ξύλο), το ελεγχόμενο ή ανεξέλενγκτο κλάμα και η λύση της τιμωρίας δεν είναι αποδεκτοί τρόποι διαπαιδαγώγησης, αλλά κακοποιητικές, εκδικητικές πρακτικές. Το attachment parenting όμως δεν είναι και permissive parenting – αυτό που μας καταλογίζουν οι αδιαφώτιστοι υπέρμαχοι της ξυλιάς και της τιμωρίας επειδή βαριούνται να κάνουν την έρευνά τους. Είναι συγκεκριμένη μέθοδος καθοδήγησης και προσέγγισης που απαιτεί μεγάλη υπομονή και, σε αντίθεση με τις παραπάνω μεθόδους, ΑΠΟΔΙΔΕΙ, γιατί το παιδί μαθαίνει να σε σέβεται, ΟΧΙ να σε φοβάται. Όσο για το ‘τέλειες μαμάδες’, είναι μια φράση που επί ματαίω αναμασάται και συνήθως αποπροσανατολίζει από μια καθόλα εποικοδομητική συζήτηση. Κανείς και ποτέ δεν είναι αμέμπτου κριτικής, όπως και κανείς δεν είναι τέλειος.Υπάρχουν πρακτικές που είναι καταδικαστέες, και αντί οι μητέρες να νιώσουν πως κρίνονται- δηλαδή ότι εκπροσωπούνται από αυτές- μπορούν απλά να στοχεύσουν στη διαρκή βελτίωση- που είναι ο πυρήνας του ap. Τέλος, να σας πω πως ένα μεγάλο ποσοστό ap μαμάδων είναι μορφωμένες, με φιλοδοξίες και προσωπικά όνειρα. Απλά οι μητέρες αυτές- σε αντίθεση με άλλες- συνειδητοποιούν ότι η έλευση ενός παιδιού αλλάζει τη ζωή, και πως για κάποια χρόνια ΔΕΝ μπορεί να είναι ίδια με πριν. Ναι, η ψυχική υγεία της μητέρας είναι σημαντική. Η προσωπική της άνεση, όχι.

    • Συμφωνώ με την Jocasta. Η μητρότητα είναι μια αλλαγή είτε θηλάζεις είτε όχι. Είτε κουβαλάς το μωρό σου σε μάρσιπο είτε όχι. Οι περισσότερες απο μας έχουμε πάνω απο έναν ρόλους και τους χρειαζόμαστε όλους για να είμαστε ευτυχισμένες. Εγώ όταν έγινα μαμά κατάλαβα πως απο δω και περα και για ένα εύλογο χρονικό διάστημα το παιδί θα έρχεται πρώτο. Δουλεύω, φροντίζω το σπίτι, το παιδί, βρίσκομαι με τον άντρα μου, βλέπω τους φίλους μου… Αλλά αυτή την περίοδο πρωταγωνιστής της ζωής μου είναι το μωρό. Και έτσι πρέπει να είναι!

    • Κατ’ αρχάς δεν ξέρω ποιος μίλησε για ξύλο και φόβο… Αν το να αντιμετωπίζω το παιδί μου με αγάπη και απεριόριστη υπομονή σημαίνει ότι είμαι κι εγώ υπέρμαχος του ap τότε ναι, είμαι. Δηλαδή το να μην είσαι attachment parent σημαίνει απαραιτήτως ότι μαθαίνεις το παιδί σου πράγματα μέσω του φόβου και της τιμωρίας και του ξύλου? Ή μήπως σημαίνει ότι δε θα βελτιώνεσαι ως γονιός; Αν λοιπόν το attachment parenting όπως το παρουσιάζει η Jocasta είναι να κάνει κανείς τα αυτονόητα, ε τότε μάλλον οι περισσότεροι από εμάς το ενστερνίζονται…

      • Ιωάννα, το AP einai 8 πολύ συγκεκριμένες αρχές και μια πολύ συγκεκριμένη θεωρία που στηρίζεται σε αυτές τις αρχές. Ισως θα ταν καλύτερα λοιπόν να τις διαβαζες, σου εχω αντιστοιχο λινκ στο πρωτο σχολιο μου, και να γραψεις μετά πως σου φαινεται. Γιατί αν προσπαθείς να βγαλεις ακρη περί του τι ειναι και τι δεν ειναι AP μεσα απ τα σχόλια στο αρθρο σου, θα μας πάρει πολύ καιρό και δεν ειναι και σίγουρο πως θα καταλάβουν οι αναγνώστες σου 😉
        Στο μεταξύ , μια και το έθεσες και για να διευκολυνθούμε όλοι, σου αναφέρω συνοπτικά και ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ AP γονιός:

        “Το ΑΡ δεν είναι η γονεϊκη ενδοτικότητα.
        Οι γονεις ΑΡ δεν κακομαθαίνουν τα παιδιά τους. Για να “κακομάθει” ένα παιδί
        πρεπει να του προσφέρονται τα πάντα ανεξάρτητα του τι χρειάζεται και του τι είναι πρακτικό. Οι ενδοτικοί γονεις δίνουν στα παιδιά τους παιχνίδια για να
        αντιμετωπισουν τους θυμούς τους, παγωτό για πρωινό, επιτρέπουν στα βρέφη να
        κοιτουν μπροστά πριν αυτό γίνει ασφαλές για αυτά. Οι ΑΡ γονείς δεν δίνουν στα
        παιδιά τους ότιδήποτε θελήσουν, δίνουν στα παιδιά τους οτιδηπότε χρειάζονται. Οι ΑΡ γονεις πιστευουν ότι η αγάπη και η παρηγοριά-ανεση ειναι ελευθερες και
        απαραιτητες. Οχι τα γλυκά και τα παιχνιδια.

        Το ΑΡ δεν είναι “φοβαμαι τα κλάματα” γονεϊκότητα.
        Τα παιδια μας κλαινε. Η διαφορα είναι οτι καταλαβαίνουμε ότι τα δακρυα και οι
        θυμοί προέρχονται από συναισθήματα και οχι χειρισμούς. Και τα παιδιά μας το
        καταλαβαίνουν επισής. Κλαινε και θυμωνουν, φυσικά. Αλλα το κάνουν αυτό γιατί τα συναισθηματά τους τα κατάκλύζουν, και έτσι χρειάζονται να ξεσπασουν. Δεν
        περιμένουν να “ανταμειφθούν” για τα δυνατά αρνητικά τους συναισθηματα, απλά
        περιμένουν εμεις να τα ακουσουμε. Δεν θυμάμαι την τελευταια φορά που ο
        συντροφός μου ένιωθε τοσο απογοητευμενος για κάτι και ήθελε να ξεθυμάνει,
        και του είπα να πάει να καθησει μονος του σε μια γωνια και να ερθει να μου μιλησει όταν όλα είναι μελι γάλα. Παιρνουµε αγκαλια τα µωρά µας όταν κλαινε,
        ανταποκρινόµαστε στα κλάµατα των µεγαλύτερων παιδιών µας γιατί πιστευουµε ότι η παρηγοριά είναι δωρεάν, η αγάπη είναι δωρέαν και ότι όταν ένα παιδί χρειαζεται αγάπη και παρηγορια, είναι δουλειά µας να του τα παρεχουµε. Δεν φοβόµαστε τα κλάµατα. Δεν τα αποφευγουµε. Ειµαστε µαζί µε τα παιδιά µας καθ’ολη την διαρκειά τους και τα διδάσκουµε ότι όταν είναι πληγωµένα ή απογοητευµενα η µαµα και ο µπαµπας είναι εκεί για να τα παρηγορήσουν να τα βοηθήσουν να αντιµετωπισουν τα συναισθηµατά τους.

        ΤοΑΡ δεν είναι εξαρτηµένη γονεϊκοτητα.
        Δεν εξαρτώµαι απο τα παιδιά µου. Στην πραγµατικότητα ειµαι ελευθερη. Μολις µπορουν να µετακινηθούν µονα τους συνηθως φευγουν µακριά µου και µε προκαλουν να τα κυνηγήσω όταν αυτά εξερευνουν τον κόσµο. Σιγουρα τα αγκαλιαζω τα φιλάω τα κουβαλάω µαζί µου τα κυνηγάω τα κουναω και µερικές φορες κοιµαµαι κι µαζί τους. Αλλα δεν τα παρακολουθώ παντου και δεν τα τραβάω προς το µερος µου. Εγω είµαι η βαση τους. Η “προσκόλληση” προερχεται από την προσκολληση των παιδιων σε µας κι όχι εµείς στα παιδιά σαν γονεϊκες βδελλες.

        Το ΑΡ δεν είναι εγωιστική γοεϊκοτητα.
        Επισης δεν είναι και ανιδιοτελής γονεϊκοτητα. Δεν το κανουµε για µας, και σίγουρα δεν το κάνουµε µαρτυριο για µας.

        Το ΑΡ δεν είναι ελικοπτερική γονεϊκοτητα.
        Δεν αιωρουµαι πάνω από το παιδί. Το εποπτεύω, το ακουλουθώ, το διδάσκω, του επιδεικνυω, του εξηγώ. Δεν χτυπάω τα περιεργα χερακια να πεταξουν αυτο που κρατάνε. Δειχνω πως να κάνω τα πάντα µε ασφαλή τροπο. Αφηνω το παιδί µου να κάνει τα πραγµατα που θελει να κάνει πρωτα µε βοήθεια , µετά µε επιβλεψη και στο τελος µε εµπιστοσύνη. Δεν επιµένω στο 23 µηνων παιδακι µου να κρατάειτο χερακι µου όταν περπατάµε στο πεζοδρόµιο γιατί ξέρω οτι µπορώ να το επαναφέρω µε την φωνή µου γιατί µε εµπιστευεται να το αφήνω να εξερευνεί και µε εµπιστευεται να του εξηγήσω όταν κατι είναι επικινδυνο και να το βοηθήσω να ικανοποιήσειτην περιεργειά του µε ασφάλεια.”

        (μεταφραση στα ελληνικά Ναντια Παπαγεωργίου)
        πηγή: http://nurshable.com/2012/06/18/attachment-parenting-is-not/