Όλες οι στιγμές που συναντιόμαστε και διασταυρωνόμαστε, δεν μπορεί να είναι πρώτες στιγμές – δηλαδή στιγμές ικανές να δημιουργούν τη συνέχειά τους στον χρόνο και μια ολόκληρη παράγραφο της ζωής μας. Γιατί οι διαδρομές μας τέμνονται με άπειρους τρόπους και σε αμέτρητες καταστάσεις.
Πρώτα-πρώτα στη φαντασία μας. Αλλά συναντιόμαστε και στον έξω κόσμο. Είτε απλώς ως σώματα που κινούνται και τα πιάνει η άκρη των ματιών μας, είτε στο κέντρο βιαστικών, διακριτικών ή αδιάκριτων βλεμμάτων που μας ταξιδεύουν, όταν το σώμα μας δεν κινείται ιδιαιτέρως. Συναντιόμαστε στο σούπερ μάρκετ, στο ασανσέρ, περιμένοντας το φανάρι στη διάβαση, στις ουρές στην τράπεζα, σε παραλίες, σε βόλτες στην εξοχή ή τρέχοντας για ψώνια στην αγορά, σε ατυχήματα και γενικώς σε πολλά που μας αφήνουν άναυδους για τη σκληρότητα της ζωής, μπροστά σε βιτρίνες, ανεβοκατεβαίνοντας σκάλες, σε διαδρόμους, γραφεία, υπηρεσίες, μαγαζιά, πεζοδρόμια, πλατείες, συνωστισμούς, ακόμα και σε ερημιές. Κι ακόμη, συναντιόμαστε σε μπαράκια, εστιατόρια, ταβέρνες και σινεμά, ως προσωρινοί κάτοικοι διπλανών τραπεζιών ή καθισμάτων.
Γεμίζουμε διαρκώς με εικόνες των μυριάδων Άλλων – στιγμιότυπα κάθε λογής: αδιάφορα, συναρπαστικά, συχνά ενοχλητικά. Οι Άλλοι, φορείς φευγαλέων και περαστικών νοημάτων της στιγμής, στοιβάζονται μέσα μας σαν διαφάνειες άτακτα ριγμένες η μια πάνω στην άλλη, έτσι που να μπερδεύονται οι μορφές, τα περιγράμματα. Και οι ήχοι, οι φωνές, τα λόγια, να είναι σαν μουσικές και θόρυβοι που ακούγονται μαζί.
Ωστόσο, κάποιες φορές, σ’ αυτό το πολύχρωμο ποτάμι εντυπώσεων, γίνεται κάτι ξεχωριστό. Σε μια αστραπή στιγμής, που γίνεται μια πρώτη στιγμή, συστηνόμαστε. Και ας πούμε ότι ερωτευόμαστε. Και ας πούμε ότι κάποιες άλλες φορές μας φτάνει να γλεντούμε χορταστικά (ή, έστω, να νομίζουμε ότι γλεντούμε) τα σώματά μας. Κάτι τέλος πάντων κάνουμε από όλα όσα μπορούμε να κάνουμε, λουσμένοι σε μια αστραπή. Βέβαια, με τον χρόνο, τα πράγματα προχωρούν και μπορεί να συμβούν πολλά. Πάρα πολλά. Ανάμεσά τους, αν δεν αποχαιρετιστούμε ή κατασπαραχτούμε, ίσως έρθει και μια άλλη πρώτη στιγμή. Μπορεί να είναι πολλά που τη γεννούν.
Ας πούμε, όταν αίφνης βλέπω το χέρι σου να απλώνεται για να πιάσει ένα ποτήρι ή για να στρώσει λίγο το τραπεζομάντιλο και, σε μία παύση όλων των ρολογιών αυτού του κόσμου, γίνεται ένα άλλο χέρι, με ένα άλλο νόημα, απερίγραπτο, κάπου αλλού και πέρα από την ομορφιά, τη γοητεία, την έλξη ή την αισθητική. Κι αυτό το νέο απερίγραπτο νόημα γίνεται σφιχτός σαν χούφτα παλμός, διασχίζει τον χώρο, με διαπερνά σαν σφαίρα και εισβάλλει στις φλέβες μου, μετά ξεφεύγει απ’ το σώμα μου και πάει στα αόρατα εντός μου, όπου και απλώνει σαν ζεστός λεκές, χωρίς όμως να βρωμίζει.
Είναι η αστραπή της πρώτης στιγμής που ο Άλλος, ή κάτι από τον Άλλον, ενδύεται με ένα καινούριο, ελάχιστο αλλά πανίσχυρο νόημα. Για την ακρίβεια, είναι η στιγμή που, με όχημα αυτό το ελάχιστο νέο νόημα, ολόκληρος ο Άλλος εγκαθίσταται πλήρως σε ό,τι είμαστε. Είναι το πέρασμα από τον έρωτα ή τον πόθο στην αγάπη. Αν την αντέχουμε.
***
Πέτρος Θεοδώρου – Σημειώσεις για σένα – 25 μικρά κείμενα και εικόνες για τον έρωτα, την αγάπη, τον πόθο και τη ζωή . Εκδόσεις Ρώμη
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
