Ματθαίος Γιωσαφάτ – Ο Τσίπρας γελάει συνέχεια είτε είναι κηδεία είτε γάμος…


Ο ψυχίατρος – ψυχαναλυτής Ματθαίος Γιωσαφάτ μιλάει στον «Φιλελεύθερο» για την ψυχοσύνθεση των Ελλήνων, την επιρροή της μητέρας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, το πολιτικό σύστημα και την ιδιοσυγκρασία ηγετών, όπως ο Αλέξης Τσίπρας. Ακόμα, αναφέρεται στον έρωτα, τον θάνατο και την αγάπη ως κίνητρα για τη δημιουργικότητα του ανθρώπου…

– Θα ξεκινήσω κάπως απότομα. Θεωρείτε ότι η Ελληνίδα μάνα φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας; 

Οι γυναίκες της παλιάς εποχής, εξαιτίας του ότι δεν συμμετείχαν στην εργασία, αφιέρωναν όλη τη ζωή τους στους γιους τους. Δεν πρόκειται, όμως, περί αληθινής αγάπης, αλλά για μια σχέση εξάρτησης. Αλλά και σήμερα συμβαίνουν αυτά, με αποτέλεσμα να «ευνουχίζονται» ολόκληρες γενιές, εξαιτίας του ότι η σύγχρονη Ελληνίδα συνεχίζει να μην αυτοπραγματώνεται για πολλούς και διάφορους λόγους. Από τη μία ο προστατευτισμός της μάνας και από την άλλη του κράτους συνέβαλαν στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα…

– Υπάρχει μήπως ένα είδος εκμετάλλευσης μεταξύ της μάνας και των παιδιών που μπορεί να δώσει αναλογίες στη σχέση κράτους – πολίτη; 

Βέβαια. Από την οικογένεια κουβαλάμε όλα αυτά που μεταφέρουμε στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή. Στην πραγματικότητα, μέσα στο σπίτι χτίζεται το προφίλ του πολίτη και διαμορφώνεται και η συμπεριφορά του. Τα βιώματα γίνονται πολιτικές πράξεις. Στην πραγματικότητα, η παθητική εξάρτηση από τη μάνα και την οικογένεια δημιουργούν τον «μη γνήσιο άνθρωπο», τον ανολοκλήρωτο άνθρωπο. Αρα και τον μη ολοκληρωμένο πολίτη. Ανθρωπος που δεν έχει μάθει να αγαπάει δεν μαθαίνει και να μοιράζεται.

– Είναι οι Ελληνες ανώριμοι; 

Ε, ναι. Οπως και οι Ελληνες πολιτικοί. Γι’ αυτό και υπάρχει αυτό το κενό συνεννόησης και συναίνεσης σε πολλά πράγματα. Οι μεν απορρίπτουν τους δε και ο διχασμός έχει γίνει εθνικό σπορ. Οι μισοί Ελληνες φθονούν τους άλλους μισούς. Δεν αγαπάμε στ’ αλήθεια την πατρίδα μας εξαιτίας της ανωριμότητάς μας…


– Σας έχει απασχολήσει το φαινόμενο Τσίπρα; Ο τρόπος με τον οποίο διεκδίκησε και τελικά κέρδισε την εξουσία; Κι ακόμα περισσότερο, η ευκολία με την οποία μπορεί να διαχειρίζεται την ασυνέπεια των εξαγγελιών του; 

Σημείο αναφοράς των λαϊκιστών ήταν πάντα το πελατειακό κράτος. Ετσι έκανε και ο Παπανδρέου στη δεκαετία του ’80. Και τώρα όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΑΣΟΚ είναι. Οταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο από κοντά μαθαίνεις και την ασυνείδητη ζωή του. Δεν υπήρξε ασθενής μου -τουλάχιστον όχι ακόμα- και δεν ξέρω να σας πω για την ψυχοσύνθεσή του. Σίγουρα τα παιδικά του χρόνια θα έχουν επηρεάσει τον χαρακτήρα του. Μην ξεχνάτε ότι είμαστε ένας λαός που δεν έχει αγαπηθεί αρκετά. Και γι’ αυτό σπεύδουμε να πιστέψουμε όποιον μας υπόσχεται λίγη «αγάπη»… Γι’ αυτό αγαπήσαμε και όλες τις δικτατορίες που μας προέκυψαν και τις επικαλούμαστε ακόμα. Αλλοτε θέλουμε έναν αυστηρό μπαμπά και άλλοτε μια τρυφερή μαμά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν η «μαμά». Ο Τσίπρας, τώρα, δεν ξέρω τι ακριβώς είναι. Το πιθανότερο ένας λαϊκιστής που ασκεί γοητεία με το χαμόγελό του. Γελάει συνέχεια, μονίμως, είτε είναι κηδεία είτε γάμος…

– Εχει μέλλον η πολιτική του; Υπάρχει τρόπος να ανακάμψει; 

Ηδη άρχισε να παίρνει τα μέτρα του… Πριν από τις εκλογές μπορεί πάλι να αρχίσει τις υποσχέσεις. Να λέει στον κόσμο «θα πάρετε τόσα». Μπορεί να πει ότι από του χρόνου -μετά τις εκλογές- θα διπλασιάσει τους μισθούς. Να «δεσμευτεί» δήθεν για πράγματα που θα τα ζητάει μετά ο κόσμος από τον Μητσοτάκη. Και τώρα έχει υπογράψει διάφορα που αφορούν τις επόμενες κυβερνήσεις.

– Γιατί στην Ελλάδα ακόμα επιμένουμε σε παρωχημένες σοσιαλιστικές ιδέες; 

Eίναι ένας συνδυασμός σεξουαλικότητας και ένα μεγάλο έλλειμμα αυτοπραγμάτωσης.

– Τι εννοείτε; 

Eννοώ ότι αυτή η γοητεία, την οποία εμπνέουν ακόμα αυτά τα αυταρχικά καθεστώτα είναι δικαιολογημένη, επειδή οι νέοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο. Με οποιονδήποτε τρόπο. Αν είσαι νέος και δεν έχεις κοπέλα και ταυτόχρονα δεν έχεις και εργασία για να αυτοπραγματωθείς, ψάχνεις διέξοδο στην ιδεολογία…

– Οι Γερμανοί είναι «πρωκτικός λαός» και έχουν ανάγκη από περισσότερη εξουσία; Θα συνεργαστούν με τον Μακρόν, ο οποίος παρεμπιπτόντως παντρεύτηκε μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μαμά του… 

Οι «πρωκτικοί» είναι σταθεροί, δεν απατούν, στηρίζουν αλλά έχουν δυσκολία στο να εκφραστούν συναισθηματικά. Ετσι είναι οι Γερμανοί και διοικούν αυτή τη στιγμή την Ευρώπη. Ο Μακρόν αισθάνεται ασφαλής με την Μπριζίτ επειδή αυτή τον μεγάλωσε… Από τα 15 του, τον είχε υπό την προστασία της και τον στηρίζει ακόμα. Είναι δημιούργημά της. Καλό είναι αυτό για τη Γαλλία και την Ευρώπη.

– Kαι κάτι τελευταίο. Κάνουμε σεξ για να νικήσουμε τον θάνατο; 

Πιστεύω κατ’ αρχάς ότι ο άνθρωπος είναι πολυγαμικό ον. Και ίσως αυτό δίνει και την εξήγηση γύρω από τον θάνατο. Ισως η φύση μας προετοιμάζει γι’ αυτό. Πέρα από εκεί, ο γάμος ή η συνύπαρξη δύο ανθρώπων είναι απαραίτητη. Διότι έχει στο πλαίσιό της σεξουαλικότητα, συντροφικότητα, αγάπη. Μπορείς να μοιράζεσαι χαρές και λύπες. Να μεγαλώνεις από κοινού ένα παιδί και να μοιράζεσαι πράγματα. Ο θάνατος είναι πάντα οδηγός στη ζωή μας για πολλά πράγματα. Και για τον έρωτα και για τη δημιουργία…

***

Συνέντευξη στον Ανδρέα Ζαμπούκα 

Πηγήliberal Η συνέντευξη αποτελεί αναδημοσίευση από την εφημερίδα «Φιλελεύθερος», Αρ. Φύλλου 4, που κυκλοφόρησε την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου.

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

8 CommentsΣχολιάστε

  • Άλλος ένας ανίδεος, μπούρδας που “κατάλαβε” όλους τους Έλληνες. Πήξαμε στους “φωτισμένους” ελιτιστές ειδικούς ψευτοεπιστήμονες του τίποτα…Στον οχετό…

  • Το μαγαζί καίγεται και το μ@υνι …..χτενίζεται …..

  • Κατά τη γνώμη μου η ψυχοσύνθεση και της ελληνίδας μάνας και του έλληνα γενικότερα είναι απότοκο της μακραίωνης οθωμανικής σκλαβιάς. Η απόλυτη πολιτισμική διαφορετικότητα δημιουργούσε αδυναμία αφομοίωσης ή έστω προοπτική ειρηνικής επικοινωνίας. Άφηνε μόνο αναζήτηση διεξόδων επιβίωσης. Δημιούργησε λοιπόν χαρακτήρες “δούλων”. Ανθρώπων που η βασική και αρκετή επιθυμία τους είναι να επιβιώσουν. Γι΄αυτό θα εξελιχθούν ως κουτοπόνηροι, παγαπόντηδες, συκοφάντες, πλιατσικολόγοι. “Καραγκιόζηδες”. Επιζητούν “αφέντη” που θα τους εξασφαλίζει “ζωή”, έστω όπως-όπως, τον οποίο δεν σέβονται, πολύ περισσότερο δεν αγαπούν, αλλά φοβούνται και συγχρόνως αποδέχονται ως αναγκαίο κακό. Ο Έλληνας ουδέποτε απελευθερώθηκε πραγματικά. Μετά την επανάσταση παραδόθηκε εκουσίως, κολίγας, για τους πιο πάνω λόγους, στους προύχοντες, στους κοτζαμπάσηδες, στις εύπορες, οικογένειες που διαδέχθηκαν τον πασά, τον μπέη, τον αγά. Δυστυχώς ακολούθησε τον 20ο αιώνα η κομμουνιστική ιδεολογία και ακολούθως οι παράγωγές της, που επέτεινε τη δουλικότητα. Της έδωσε μάλιστα ιδεολογικό υπόβαθρο και τη ρίζωσε έτσι με “θρησκευτικά” χαρακτηριστικά στις ψυχές των ανθρώπων, που ήταν ήδη έτοιμες γι’ αυτό. Ο ελεύθερος. υποτίθεται, εργάτης αναγνωρίζει ως αφέντη του το Κόμμα- Κράτος, που τον σιτίζει και τον “προστατεύει” αρκεί να είναι “φρόνιμος” και να το “υπηρετεί”. Η επιθυμητή, λοιπόν, και εκούσια εξέλιξή του Έλληνα: δούλος-κολίγας-υπάλληλος. Ο “Τσίπρας”, δηλαδή η προσωποποίηση της τωρινής διακυβέρνησης, ως χαρακτήρας είναι “ασυνείδητος”. Με κάθε σημασία της λέξης. Ψυχολογική και κοινωνική. Εγωκεντρικός χωρίς αναστολές. Του υπόσχεται και του παρέχει αυτό που του καθησυχάζει τις δουλικές του φοβίες. Την “υπαλληλική σχέση”. Έτσι κι’ αλλοιώς δεν τον εκτιμούν ούτε τον σέβονται ούτε βέβαια τον “αγαπούν”. Η ασυνέπειά του εξουδετερώνεται στη λογική τους από την “εξασφαλισμένη ζωή”.
    Η πραγματική, λοιπόν, προσωπική και έτσι εθνική απελευθέρωση ακόμη αναζητείται.

    • Μου αρεσει πολυ αυτη η τοποθετηση σας: “Αναζητηση διεξοδων επιβιωσης.” Δηλαδη δεν προκειται για πραγματικη ζωη αλλα συνεχιση της υπαρξης. Εχετε απολυτο δικηο οτι η πραγματικη απελευθερωση ακομα αναζητειται. Νομιζω το σχημα της απελευθερωσης πρεπει να πηγαζει απο τον ανθρωπο τον ιδιο. Χρειαζομαστε ενα αλλο μοντελο διαχειρισης φυσικων πορων και εργασιας που δεν κατευθυνεται κεντρικα απο ενα κομμα, μια κυβερνηση, καποιους μεγαλοεπιχειρηματιες κλπ. Ο ανθρωπος πρεπει να παρει την ευθυνη της ζωης του και την ευθυνη της διασωσης του περιβαλλοντος στα χερια του. Και πρεπει να χειραφετηθει απο τις υποσχεσεις για ετοιμη ευημερια και σιγουρια προσφερομενη απο τα ανω. Αυτη η σιγουρια στοιχειζει ανασφαλεια και φτωχεια για καποιους αλλους ανθρωπους αλλα και για τον ιδιον σε καποια μελλοντικη στιγμη. Το θεωρω δυσκολο ομως επειδη η εμπιστοσυνη μεταξυ των ανθρωπων εχει σχεδον εκλιψει…
      Πολλες ευχες για τις γιορτες, Annie

  • Αν ένα από τα στοιχεία αναφοράς για μια κοινωνία είναι η μητρική παρουσία το φονικότερο όπλο είναι η παραμόρφωση της παρουσίας αυτής κι όχι η απουσία της.

    Αυθαίρετες διαπιστωτικές ερωτήσεις όπως: “Η Ελληνίδα μάνα φέρει μεγάλο μέρος της ευθύνης για τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας;” Και εμμονικές αφοριστικές απαντήσεις: “Οι γυναίκες της παλιάς εποχής, εξαιτίας του ότι δεν συμμετείχαν στην εργασία, αφιέρωναν όλη τη ζωή τους στους γιους τους.” μάλλον προδίδουν υποκειμενικότατες… απόψεις και σίγουρα όχι επιστημονικές προσεγγίσεις. Αν έκανε τον κόπο τουλάχιστον να δει, αντί αυθαίρετα να απαξιώνει, τις αποτυπώσεις της ζωής “της παλαιάς εποχής” εκτός Αθηνών και μεγαλοαστικών πόλεων στις φωτογραφίες του Μπαλάφα, της Παπαϊωάννου κ.α., θα διαπίστωνε ιδίοις όμμασι την καθημερινή βιοτή της Ελληνίδας μάνας. Ο υπερπροστατευτισμός “γεννήθηκε” από την μάνα και την κοινωνία που δεν είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό της και στην κοινότητα. Είναι παράγωγο μιας νοοτροπίας “αυτισμού” όταν ατροφεί η κοινοτική σχέση των ανθρώπων, η οποία στις κοινότητες και τα χωριά ήταν ζωντανή την “παλαιά εποχή”.
    Επίσης, γιατί είναι κακό η μάνα να αφιερώνει “όλη τη ζωής της” στα παιδιά της; Και ειδικά η μάνα που έπρεπε να θρέψει και να μεγαλώσει παιδιά όχι στα σαλόνια αλλά στα αλώνια. Η μάνα που σε μεγάλο ποσοστό μεγάλωνε μόνη της τα παιδιά καθώς η απώλεια του πατέρα ήταν συνήθης λόγω συνθηκών ζωής (πολέμων, ατυχημάτων, αρρώστιας κλπ.) Αυτή η μάνα δεν είχε υπηρέτρια, δεν είχε αυτοκίνητο δεν είχε super market, δεν είχε πλυντήριο, δεν έκανε πεντικιούρ και κυρίως δεν σκεφτόταν τον εαυτό της, γινόταν θυσία, άρα και πρότυπο. Τα έδινε όλα. Και τους γιούς της τους γέμιζε πρώτα θυσιαστικό πνεύμα και μετά αγάπη. Εξ ου και ο ηρωϊσμός που σήμερα εκλείπει. Βεβαίως επειδή αυτά δεν διαμείβονται στο εργαστήριο ούτε εκφωνούνται στο “ντιβάνι”, αλλά βιώνονται στην σκληρότητα της καθημερινής ζωής υπήρξαν στρεβλές νοοτροπίες με τις οποίες καλούνται στη συνέχεια της ζωής να αναμετρηθούν τα παιδιά που γίνονται ώριμοι άνθρωποι. Και οφείλουν να αναμετρηθούν για να αναπτύξουν προσωπικότητα με τα καλά στοιχεία των προτύπων τους και με κύριο όρο την θέληση για ζωή και κόπο.
    Αλλιώς θα υπάρχουν ντιβάνια για να λένε τι δεν μπορούν να κάνουν, και να τους χαϊδεύουν τα αυτιά τους λόγοι-μεταθέσεις ευθυνών στη μάνα τους. Κι όσο δεν παίρνουν την ζωή στα χέρια τους θα παραμένουμε όλοι εγκλωβισμένοι και όλο και περισσότερο στριμωγμένοι από μαλθακά παιδάκια super μαμάδων και μπαμπάδων με τον “αυτισμό” του χαμόγελου του νεαρού εξουσιαστή.

  • Δεδομένης της γενικά καλής (σχετικά) αρθρογραφίας, προκαλεί εντύπωση που τα παιδιά εδώ επέλεξαν να ανεβάσουν ένα τόσο κακής ποιότητας άρθρο. Επίσης διαπιστώνεται, δυστυχώς, ότι πέρα από το απολύτως ασυνάρτητο του άρθρου και οι σχολιασμοί συνεχίζουν με υπεραπλουστεύεις, γενικεύσεις, τσουβάλιασμα και τις γνωστές ρητορικές του αυτομαστιγώματος και της ταυτόχρονης κατάκρισης -με εξαίρεση, κάθε φορά, πάντα τον καταγγέλλοντα! Τέτοιου είδους φτηνά και ρηχά κείμενα δεν εξυπηρετούν την αναζήτηση της αλήθειας, είναι απλώς σκουπίδια που προστιθέμενα στον τεράστιο σωρό δημιουργούν ακόμη περισσότερη σκιά, μίσος και ευκαιρία για μικροπολιτική πόλωση, παρά μας βοηθούν να κατανοήσουμε την ελληνική πραγματικότητα – η οποία είναι πολύ πιο σύνθετη. Είναι πράγματι κρίμα να δίνουμε βήμα, χρόνο και επομένως αξία σε τόση μικρότητα και ανοησία.

  • ΠΑΙΔΙΑ, ΤΩΝ ΟΛΙΓΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΑΙΔΙΑ

  • και μόνο το γεγονός ότι το άρθροι φιλοξενείται σε εφημερίδα σαφής ιδεολογικής τοποθέτησης φτάνει για να καταλάβει κανείς το ψευδοεπιστημανικό στοιχείο του άρθρου αυτού. Άλλωστε, αυτό φαίνεται και από τις ερωτήσεις: οι ερωτήσεις του “δημοσιογράφου” αντί να είναι έστω και επιφανειακώς πολιτικά αμερόληπτες, βλέπουμε ότι είναι στραφώς στραμμένες προς συγκεκριμένο ιδειολογικό ΄χωρο. Αυτό λέγεται… εγκριτη δημοσιογραφία;