Mίλβα. Ενα υπέροχο πλάσμα που λατρεύει τους αγγέλους και ονειρεύεται να είχε φτερά, να πέταγε πάνω από τους ανθρώπους, να διάλεγε φωτεινές ψυχές και να βούταγε μέσα τους, να έμενε μέσα τους λίγες μέρες, να τις μύριζε και ύστερα να γινόταν βλέμμα διαπεραστικό και να περνούσε αθόρυβα τους τοίχους των δωματίων με φως και να χάζευε τη ζωή των ανθρώπων, να δει πώς συμπεριφέρονται οι άνθρωποι όταν πιστεύουν ότι είναι μόνοι και κανένας δεν τους βλέπει.
Μίλβα. Μια κυρία, με ένα τετράδιο πάντα στα χέρια γεμάτο πολύτιμες σημειώσεις. Ενα λεπτό κορίτσι που περνάει δίπλα σου και αισθάνεσαι ότι οι μεγάλες ψυχές μπορούν να ζήσουν ευρύχωρα και σε τόσο υπέροχα μικρά σώματα.
* ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΙΔΙ
«Δεν είχα στο μυαλό μου σπουδαία πράγματα. Για μένα η σπουδαιότητα, αυτό που λέμε “μεγάλη ζωή” ήταν το μεγάλο μου παιχνίδι. Η μεγάλη ζωή ήταν το μεγάλο μου παιχνίδι. Οταν ένα κορίτσι γύρω στα 16-17 αρχίζει να ονειρεύεται ή να σκέφτεται γύρω από τη ζωή του, συνήθως σκέφτεται μια δουλειά ή πώς να γίνει μοντέλο ή γραμματέας σε μια μεγάλη εταιρεία… τέτοια πράγματα. Σε αυτή την ηλικία όλη η δραστηριότητά μου ήταν το παιχνίδι. Τι σήμαινε αυτό; Την πραγματοποίηση ενός μεγάλου θεάτρου, κυρίως μέσα στο κεφάλι μου. Σαν φυσικό χώρο χρησιμοποιούσα την αυλή της γιαγιάς μου».
* ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ
«Το παιχνίδι μπορεί να είναι και ένα είδος γνώσης. Εγώ όμως πιστεύω ότι για να γνωρίσεις, για να κατακτήσεις γνώση και σοφία πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις άλλα πράγματα, τα οποία έρχονται αργότερα. Η περίοδος όπου ήμουν ακόμη παιδί, όπως και η περίοδος της πρώτης μου νιότης ως τα 17 ήταν περίοδοι δημιουργικότητας. Δούλευα το μυαλό μου, την ψυχή μου, το σώμα μου, τις γάμπες μου… Με κορόιδευαν πάντα, γιατί ήμουν πάρα πολύ αδύνατη. Εχω περάσει περιόδους τρομερής αμφιβολίας για την εμφάνισή μου, που ένιωθα φόβο, ντροπή… Γιατί ήμουν ένα κορίτσι άσχημο. Με το παιχνίδι όπως μεταμορφωνόμουν, γινόμουν βασίλισσα, πριγκίπισσα, ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς».
* Η ΦΩΝΗ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ
«Η μητέρα μου είχε πολύ ωραία φωνή αλλά έχοντας γεννηθεί στο Γκόρο, πολλά χρόνια πριν από μένα, δεν είχε καμιά απολύτως δυνατότητα. Εγώ μικρή ήμουν πάρα πολύ αδύνατη, ευαίσθητη, φιλάσθενη είχα μάλιστα και θαλασσαιμία και οι δικοί μου με μεγάλες θυσίες με έστειλαν σε ένα κολέγιο καλογραιών, που βρίσκεται κοντά στην Πάδοβα, πάνω σε κάτι λόφους. Αυτό ήταν το πρώτο πραγματικό ταξίδι που έκανα δίχως τη φαντασία μου, σε ηλικία 8 ετών. Από εκείνη τη στιγμή άλλαξαν όλα. Από εκεί όπου όλα τα παιχνίδια μου στο Γκόρο ήταν πολύ πραγματικά, πολύ γήινα, έγιναν ξαφνικά πολύ πνευματικά. Οι καλογριές μάς μάθαιναν διάφορα πράγματα, προσπαθώντας να δουν πού είχε κλίση το κάθε παιδί. Εγώ είχα μια φωνή πάρα πολύ ωραία. Τραγουδούσα στην εκκλησία, στη γιορτή που κάναμε στο τέλος της χρονιάς… Και όλοι έλεγαν “αυτή η μικρή έχει υπέροχη φωνή”. Οταν μπορούσα να τραγουδάω χωρίς αυτό να είναι υποχρεωτικό, χωρίς δηλαδή κάποιος να μου το έχει ζητήσει, ένιωθα ευτυχισμένη. Ηταν για μένα κάτι το φυσικό, κάτι αυθόρμητο. Οταν όμως μου το επέβαλλαν, μισούσα να το κάνω και ξαφνικά μου συνέβαινε κάτι τρομερό και πάρα πολύ παράξενοΩ δεν έβγαινε η φωνή μου, έμενα τελείως άφωνη».
* ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΦΩΝΗ ΓΕΝΝΙΟΜΑΣΤΕ
«Γεννιέται κανείς με αυτό, αλλά πρέπει καλλιεργώντας το να το τελειοποιήσει. Να γεννηθείς με ωραία φωνή και να μην την καλλιεργήσεις, μπορεί να σε αφήσει μια μετριότητα σε όλη σου τη ζωή».
* Η ΦΩΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΕΞΩ
«Κυρίως η ψυχή. Πιστεύω ότι αυτό που βγαίνει από τη φωνή μου φτάνει καλύτερα σε αυτούς που με ακούν όταν τραγουδάω ζωντανά. Υπάρχουν βιμπράτα στη φωνή μου που δεν περνάνε στην εγγραφή ενός δίσκου. Στο στούντιο σήμερα μπορείς να φτιάξεις τα πάντα, ακόμη και την παραμικρή αναπνοή. Νομίζω όμως ότι μέσα στις φωνητικές μου χορδές υπάρχουν κάτι άλλες μικρούλες χορδές που δεν μπορούν να ακουστούν όταν ηχογραφώ ένα δίσκο. Είναι πολλοί που μου λένε ότι τη συγκίνηση που νιώθουν ακούγοντάς με να τραγουδάω ζωντανά δεν μπορούν να τη νιώσουν ακούγοντας ένα δίσκο μου. Είναι ένα πράγμα που έχει να κάνει με την ψυχή. Σήμερα, παρ’ όλο που η τεχνολογία είναι τόσο προχωρημένη, υπάρχει ευτυχώς ακόμη ένα πάθος που δεν μπορεί να περάσει, που υπάρχει μόνο στη ζωντανή ανθρώπινη φωνή και όχι σε αυτό που βγαίνει από τις μηχανές».
* ΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΑΝΑΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ
«Δεν θα μπορούσαν να έχουν μέλλον. Για μένα δεν υπάρχει μέλλον δίχως παρελθόν. Δεν γίνεται να έχουμε μόνο παρόν, γιατί τη στιγμή που ζούμε την ακολουθεί η αμέσως επόμενη στιγμή και αυτό που ζήσαμε γίνεται κιόλας παρελθόν. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς παρελθόν. Ετσι είναι, τι να κάνουμε;».
* ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΔΙΚΟ
«Γιατί μέσα στη δικαιοσύνη του ο Θεός ξεχωρίζει τους εκλεκτούς. Γιατί πράγματι εμείς είμαστε εκλεκτοί. Τι να κάνουμε, μέσα στην αδικία υπάρχει και αυτή η δικαιοσύνη. Επειδή πριν μιλούσαμε για ψυχή, πιστεύω ότι ψυχή έχουν μόνο οι εκλεκτοί τουλάχιστον ικανή να επιζεί μετά τον φυσικό τους θάνατο. Πιστεύω ότι όσον αφορά τα επίγεια, τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε, την καθημερινότητά μας, τις καταστροφές, τους πολέμους… αυτά είναι για όλους, εκεί υπάρχει πράγματι δικαιοσύνη. Η δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι για όλους. Πράγμα που δεν ισχύει. Δεν μιλάμε για τέχνη, η τέχνη είναι άλλο πράγμα. Και σίγουρα διαφέρει από την καθημερινή μας ζωή».
* ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΧΑΝΕΤΑΙ
«Δεν είναι απαραίτητο να δείχνουν όλοι τη μεγαλοσύνη τους. Μπορούν κάλλιστα να την κρατούν κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους. Κάποιοι βρίσκονται στο φως του ήλιου και κάποιοι είναι κρυμμένοι. Και ίσως τότε να πρόκειται για κάτι ακόμη πιο βαθύ».
* Ο,ΤΙ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΤΑΝΟΟΥΜΕ
«Εχω πάντα πολύ άγχος. Στο παρελθόν υπέφερα πολύ περισσότερο από άγχος. Σήμερα, προσπαθώ εκλογικεύοντας τα πράγματα να μην είμαι τόσο συναισθηματική. Προσπαθώ να κατανοώ πώς αυτά συμβαίνουν, προσπαθώ δηλαδή να λειτουργώ περισσότερο με το κεφάλι μου. Και είμαι και πάρα πολύ πεισματάρα. Οταν ένα πράγμα με ενδιαφέρει προσπαθώ να το κατανοήσω σε βάθος. Δεν ικανοποιούμαι μόνο με την επιφάνεια, απεχθάνομαι το περίπου. Γι’ αυτό άλλωστε γίνομαι και πάρα πολύ δυσάρεστη. Δεν ρισκάρω να αφήνω τους άλλους τα πράγματα που κάνουν μαζί μου να τα κάνουν επιφανειακά. Εκεί γίνομαι τρομερή, πάρα πολύ κακιά».
* ΕΝΑΣ ΕΞΑΙΡΕΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
«Ενας άνθρωπος τον οποίο θεωρώ ξεχωριστό, που είναι σίγουρο ότι είναι και εκλεκτός. Ο Φράνκο Μπατιάτο είναι ένας μεγάλος συνθέτης, μα πάνω από όλα είναι άνθρωπος. Εκτός από το ταλέντο του, συναντήθηκα και με τον ίδιο και η συνάντηση αυτή ξεπέρασε την επιφάνεια. Χωρίς να υπάρχει συναισθηματική σχέση, ήταν μια επαφή πάρα πολύ βαθιά και ουσιαστική».
* ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΟΝ ΠΕΣΟΑ
«Ο Πεσόα, ένας πολύ σπουδαίος πορτογάλος συγγραφέας, ένας άνθρωπος τρομακτικής εσωστρέφειας και απαισιοδοξίας. Ο άνθρωπος αυτός δούλευε σε ένα υπόγειο και έβλεπε πάντα τους ανθρώπους στα πόδια. Κοίταζε τις γάμπες τους καθώς προχωρούσαν στο πεζοδρόμιο που ήταν πάνω από το υπόγειό του. Εβλεπε πάντα τα πόδια του πολιτισμού να περνάνε. Και όμως, από εκείνο εκεί το δωματιάκι και έχοντας δε μόνο τα πόδια του πολιτισμού, μπόρεσε και έκανε υπέροχα ταξίδια με το μυαλό του. Τον λατρεύω τον Πεσόα».
* ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΩ
«Αυτή η ερώτηση μου προκαλεί αμηχανία. Είναι τόσοι πολλοί αυτοί που θα ήθελα να γνωρίσω. Αν δεν είχε ασχοληθεί τόσο πολύ με την πολιτική, θα σας έλεγα τον Δαλάι Λάμα. Ασχολείται όμως πάρα πολύ με την πολιτική στη χώρα του. Ισως θα ήθελα να συναντήσω τον Χριστό».
* ΟΙ ΦΤΕΡΝΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
«Με κάποιον τρόπο, ναι, για να υψωθείς. Είναι κάτι που συμβαίνει σπανιότατα. Εμένα, τουλάχιστον, μου έχει συμβεί πολύ σπάνια. Είναι κάποιες στιγμές που εγώ τραγουδούσα, η ορχήστρα έπαιζε τέλεια, ο ήχος έβγαινε τέλεια, το φως ήταν τέλειο… Ολα συνέθεταν μια στιγμή τελειότητας. Τέτοιες στιγμές ένιωσα να αγγίζω την έκσταση, να σηκώνομαι λίγο πιο ψηλά. Μα πάρα πολύ σπάνια, ε;».
* ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΠΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ
«Οχι. Σήμερα πια όχι. Γιατί όταν ήμουν πιο μικρή, τον είχα τον φόβο του θανάτου. Σήμερα έχω προετοιμαστεί. Η οικογένειά μου, αν και αστική παρά τη φτώχεια ο πατέρας μου ήταν έμπορος και όχι ψαράς , δεν διέθετε οικογενειακό τάφο. Γιατί στην αρχή φύγαμε για την Μπολόνια, σήμερα όσοι ζουν από την οικογένειά μου μένουν στο Τουρίνο, εγώ ζω στο Μιλάνο, η κόρη μου, επίσης, σε δικό της σπίτι… Επιασα, λοιπόν, και εγώ και έκανα το εξής: έκανα τον τάφο μου. Εφτιαξα λοιπόν ένα σπίτι, το οποίο αγαπώ πολύ και μέσα στο οποίο προσδοκώ να βρω μελλοντικά περισσότερο χρόνο για να ξεκουραστώ, να διαβάσω και να ασχοληθώ πνευματικά με τον εαυτό μου. Ελπίζω μέσα σε αυτό το σπίτι ο χρόνος να αποκτήσει μεγαλύτερες διαστάσεις από αυτές που έχει τώρα, να επιμηκυνθεί, που όμως δυστυχώς παραμένει πάντα ο ίδιος. Μαζί, λοιπόν, με το σπίτι στο Κόμο, έφτιαξα και τον τάφο μου. Επέλεξα το χρώμα του, το σχήμα του και έβαλα μέσα τον πατέρα μου, ο οποίος τώρα με περιμένει. Εχοντας προετοιμάσει τόσο καλά το μελλοντικό μου σπίτι, δεν φοβάμαι πια τον θάνατο. Τουλάχιστον όσον αφορά το σώμα μου. Γιατί η ψυχή το ξέρω καλά ότι θα πετάξει και θα γίνει κάτι άλλο».
* ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ
«Πρέπει να ψάξεις για να βρεις τις διαφορετικές οπτικές γωνίες. Τουλάχιστον εγώ προσπαθώ να το κάνω. Αγαπώ πολύ τον Μπρεχτ. Τον θεωρώ πολύ μεγάλο ποιητή. Ιδιαίτερα αγαπώ το έργο του “Υμνος στην Αμφιβολία”. Μου αρέσει να τα βλέπω έτσι τα πράγματα, η αμφιβολία με ευαισθητοποιεί. Μέσα από το διάβασμα ανακαλύπτεις πολλά πράγματα. Μπορεί να αρχίσεις, να μη φτάσεις ποτέ πουθενά, αλλά να έχεις ανοίξει λίγο τους ορίζοντές σου. Ευτυχώς για μένα, η περιέργειά μου και η επιθυμία μου για διάβασμα είναι πολύ μεγάλες».
* Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΩΝ
«Ενας πολύ σημαντικός παράγοντας που δημιουργεί τη διαφορά είναι η φωνητική απόδοση, ένα θέμα δηλαδή καθαρά τεχνικόΩ θέμα φωνής. Συνήθως όμως δεν είναι μόνο αυτό. Υπεισέρχονται και άλλα στοιχεία, όπως είναι τα συναισθήματα… Δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Και βεβαίως, σε τελική ανάλυση, είναι ότι μια φωνή μπορεί να είναι καλύτερη από την άλλη. Αυτό όμως είναι υποκειμενικό, γιατί μια φωνή που αγγίζει όλους τους άλλους μπορεί να μην αγγίζει εμένα. Εξαρτάται… Είναι θέμα γούστου».
* ΜΙΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΦΩΝΗ
«Τζάκσον. Και τα πιο έντονα συναισθήματα από μουσικής απόψεως σε σχέση με σημερινά ακούσματα μου τα έχει προκαλέσει ο Ρέι Τσαρλς. Μεγάλες συγκινήσεις… Σχεδόν όλοι οι μαύροι τραγουδιστές έχουν αυτό το πάθος στο χρώμα της φωνής τους, που δεν το έχουμε εμείς».
ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΛΑΣ – 8/9/1996
Πηγή: .tovima.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Η μελαγχολία του τέλους των διακοπών
“Caruso” – Το μουσικό αριστούργημα του Lucio Dalla
[…] Μίλβα – Το πάθος της ζωντανής φωνής […]