Αποφασίστε τελικά!

Άρθρο αναγνώστη του blog.

“Ζω σε μια χώρα όπου από παιδί άκουγα ότι για τα χάλια μας φταινε οι άλλοι.

Ποιοι είναι αυτοί οι άλλοι; Για τους μισούς Έλληνες πάντα ευθύνονταν οι άλλοι μισοί, για τους δεξιούς  έφταιγαν οι αριστεροί, για τους αριστερούς οι δεξιοί.

Για όλους τελικά  όμως, πάντα έφταιγαν οι ξένοι που κατά καιρούς τους παρακαλούσαμε να μας βοηθήσουν σε όλα τα επίπεδα. Αυτούς  που φοβόμασταν, που κατηγορούσαμε, που ζηλεύαμε, που βρίζαμε αλλά … τελικά τους είχαμε ανάγκη.

Ποιος έχει αντίθετη γνώμη για αυτό; Θέλαμε να τους μοιάσουμε να αποκτήσουμε  κάτι από την δική τους κουλτούρα. Για αυτό το λόγο μιμούμασταν και κλέβαμε  συμπεριφορές και ιδεολογίες (όχι όμως και την υπευθυνότητα τους  σε ότι αφορά στην οργάνωση της κοινωνίας τους). Έτσι από παλιά στέλναμε τα παιδιά μας να σπουδάσουν εκεί, μαθαίναμε τη γλώσσα τους, ακούγαμε τη μουσική τους, διασκεδάζαμε όπως αυτοί, ντυθήκαμε σαν αυτούς για να τους μοιάσουμε, τους είχαμε ως πρότυπα και δεν βλέπαμε ποτέ τις δικές τους αδυναμίες, τα δικά τους λάθη, και τελικά τα δικά τους συμφέροντα.

Φτάσαμε λοιπόν στο σημείο να απαρνηθούμε τα δικά μας Ήθη και Έθιμα, τις δικές μας Παραδόσεις, αυτές που καλώς ή κακώς κουβαλάμε  στο DNA μας από καταβολής κόσμου.

Με δεδομένο ότι ο λαός μας μέσα από τη λαίλαπα που βίωσε στο πετσί του (από τα χρόνια της τουρκοκρατίας, των δύο παγκόσμιων  πολέμων, του εμφύλιου, της δικτατορίας κ.λ.π.) διψούσε να ζήσει σε καλλίτερες συνθήκες, να απολαύσει και αυτός τα προνόμια που κάποιοι άλλοι είχαν, ξεκινήσαμε το ταξίδι της αναβάθμισης, του εκσυγχρονισμού, της αλλαγής, που τόσο ποθούσαμε.

Θα αναρωτηθεί κάποιος, είναι κακό αυτό; Δηλαδή πρέπει πάντα να βλέπουμε το χειρότερο και ποτέ το καλλίτερο; Σαφέστατα όχι. Αλλά τ’ αγαθά κόποις κτώνται

Mετά την μεταπολίτευση, όταν θα έπρεπε όλοι να καταλάβουμε πόσο σημαντική  ευκαιρία είχαμε να αλλάξουμε και εμείς όπως άλλαζε ολόκληρος ο δυτικός κόσμος αμέσως μετά τον τελευταίο πόλεμο, να πάψουμε να ζούμε υπό το καθεστώς της κακής μας μοίρας που ζήσαμε, να αποτινάξουμε τις δεισιδαιμονίες  και να αποδείξουμε σε όλους αλλά κυρίως στον εαυτό  μας ότι δεν είμαστε η ψωροκώσταινα, αλλά πραγματικοί απόγονοι αυτών που έκαναν ολόκληρο τον κόσμο να μιλάει με θαυμασμό και σεβασμό, εμείς τα κάναμε ΧΑΛΙΑ.

Τα σύγχρονα λαμπρά μυαλά που είχαμε και πάντα θα έχουμε σε όλα τα επίπεδα,  έπρεπε να δουλέψουν πάνω σε ένα κοινό στόχο, να συνεισφέρουν για το συλλογικό καλό, για την πατρίδα μας, όπως εξάλλου θα έπρεπε να κάνουμε και οι υπόλοιποι  κοινοί θνητοί πέρα από προσωπικές ματαιοδοξίες και βλέψεις, ώστε μέσα από αυτό να απολαμβάνουμε όλοι μας αναλογικά.

Αντί αυτού, οι διανοούμενοι μας ,οι πλούσιοι μας, ο κλήρος μας, οι πολιτικοί μας, κάποιοι εκλεκτοί συνδικαλιστές, αργότερα και πόσοι άλλοι τελικά, επέλεξαν να λειτουργήσουν έτσι ώστε πολύ γρήγορα το μόνο που εκπαιδεύτηκε να κάνει ο λαός μας είναι να καταστρέψει τα πάντα, να αποδομηθεί ο κοινωνικός ιστός και τώρα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε.

Κάποια από τα λάθη που κάναμε είναι αυτά:

Μάθαμε, η παιδεία μας να μην μας μαθαίνει τίποτα, να ανεχόμαστε ψεύτες και απατεώνες ίσως γιατί και εμείς γίναμε χειρότεροι από αυτούς, μάθαμε να μην δουλεύουμε, να κοροϊδεύει ο ένας τον άλλο, να εκμεταλλευόμαστε την αδυναμία των συνανθρώπων μας, να παίρνουμε  επιδοτήσεις και να είμαστε αραχτοί στα καφενεία και στα μπαράκια με τις αλλοδαπές, να κοροϊδεύουμε τους τουρίστες, η νεολαία μας να χαθεί στις  ουσίες, να μην σεβόμαστε τίποτα μα τίποτα, να  διαλυθούν ολοκληρωτικά σημαντικές αξίες όπως η οικογένεια και  η πίστη μας, το  Κράτος να βλέπει τους πολίτες εχθρικά, αλλά και οι πολίτες το ίδιο, καταστρέψαμε τη Γη που μας τάισε εδώ και αιώνες , την κάψαμε την βλάψαμε ανεπανόρθωτα κ.λ.π.

Τελικά  πάλι κατηγορούμε τους ξένους, αυτούς που μας έδωσαν λεφτά για να αναπτυχθούμε, αλλά και αυτούς που ήρθαν εδώ να δουλέψουν (λες και εμείς ως λαός δεν πήγαμε στους ξένους για να επιβιώσουμε). Προσοχή δεν εννοώ ότι έχουμε να κάνουμε με αγίους, όλοι το συμφέρον τους κοιτάνε.

Πρέπει λοιπόν να επιβιώσουμε, να πορευθούμε, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο με γενναιότητα και ειλικρίνεια, να αλλάξουμε και να πάψουμε να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο, και όλοι μαζί τους ξένους. Και πάνω από όλα επιτέλους να πάψουνε οι σύγχρονοι εγχώριοι σωτήρες να διεκδικούν την πρωτοκαθεδρία, αυτοί οι άχρηστοι και ποταποί.”

Μ.Γ.