«Εδώ!» μούγκρισε. «Εδώ!»
Εκείνος χλιμίντρισε. Σχεδόν εντός του. Σχεδόν ερώτηση: «Εδώ… Πού εδώ;»
«Εδώ!»
Εκείνος δεν είχε δρόμο ή επιλογή.
«Πλησίον ο έτερος, ή έτερος ο πλησίον;» σκέφτηκε με ερώτηση.
Νέος ήχος.
Γουργουριστός, φιλικός, ζητούσε συμπόνεση, οίκτο.
Ο ιππότης επέμεινε οργίλος.
«Εδώ! Σκύψε!»
Δεν υπήρχε διέξοδος, δεν υπήρχε εντός του ισχύς, θέληση, όνειρο, υπομονή.
Σιωπηλός προς τον πλησίον.
Το “εδώ” του ετέρου, οξύ σε πληγές.
«Ετεροπροσδιορισμένος μέχρι τέλους» σκέφτηκε.
Οι οπλές πληγωμένες, οι εκδορές των πολλών δρόμων, η ξέφρενη υποχώρηση.
Οι δρόμοι της φυγής. Ο μοχθηρός εντέλλων.
Ο πνιγηρός δεσμός, το οξύ σπιρούνι.
Ίχνος συμμετοχής στον πόνο. Πόνος κοντινός, όχι ξένος.
Δεν του έπρεπε η όψη του ηττημένου. Είχε όμως επιλογή;
«Εδώ!» νέος βρυχηθμός του δίποδου θηρίου.
«Ιππότης; Ποτέ…»
Πόνος στις οπλές, πόνος στους μυώνες. Πόνος επίμονος.
Το «εδώ» του ηγέτη, έγινε η θέλησή του. Ή μήπως όχι;
«Εις ουδέν ελπίζω», η θλιβερή κι εσώτερη βουβή του νέμεση.
Το μίσος θέριεψε. Έγινε οργή. Ξεχείλισε ο θυμός.
Το «εδώ» του ιππότη έγινε τριγμός των οδόντων.
Οι πληγωμένες οπλές του έγιναν φονικές. Πληγών πηγές.
Θύτης έγινε, όχι τροφής ένεκεν. Φόνος εξόδου το ζητούμενο, φόνος οργής.
Η έξοδος το κίνητρο, όχι η εκδίκηση.
Χωρίς προμελέτη.
Ο δρόμος περνούσε τον πυρετό του στις πονεμένες του οπλές.
Πυρετικός δρόμος η έξοδος. Χλιμίντρισε ελεύθερος.
Ο νεκρός ιππότης δεν εμπόδιζε πλέον την έξοδό του προς την ελεύθερη ζωή.
ΚΩΣΤΗΣ Α. ΜΑΚΡΗΣ