“Εδω και λιγο καιρο εχω ξαναυιοθετησει την παλια μου συνηθεια λιγο πριν τη δουλεια, να σταματαω στο γειτονικο Dunkin Donuts για καφε μιας και ως Ελλην μεταναστης εδω στη βορεια Αμερικη και τη Βοστωνη, οι επιλογες ειναι λιγες και οι “αναγκες” δεδομενες….
Χθες λοιπον, συνεπης στο καφε-ραντεβου μου οπως παντα, και μια ανασα πριν το χερουλι της εισοδου, νασου και εξερχεται μια κυρια, μεγαλοκυρια.
Με απροσμενα περισσια ευγενια, της κρατω την πορτα καθως ειναι φορτωμενη με διαφορα ροφηματα, εδεσματα, και συναφη, και με απιστευτο αυτοματισμο εισπραττω αρχικα ενα γλυκαναλατο “thank you” οποιο αμεσως συνοδευσε το “καλοδουλεμενο χαμογελο”, αυτο, των “δημοσιων εμφανισεων”.
Σαν λυκοπουλο προσκοπισμου μετα τo περας της καλης μου πραξης, ´´μπαινω μεσα προσπαθωντας να αποτιναξω το ανελπιστο αισθημα ικανοποιησης απο πανω μου, και αντιμετωπος με το αρωμα του φρεσκοκομενου καφε, η μερα ξαφνικα φανταζε ολο και καλυτερη!
Ειναι γυρω στις 8πμ, η γραμμη εξυπηρετησης ειναι διολου ευκαταφρονητη, και συνειρμικα εικονες απο Δημοσιες υπηρεσιες ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, και οχι μονο, σαν κινηματογραφικη ταινια μικρου μηκους για μεγαλες αντοχες, αστραπιαια ερχονται κατα νου!!
Ας οψεται η ελλειψη καφεινης στον οργανισμο μου που κανει “διαδηλωση” μεσα μου, και “υπακουω” σαν ασυρματο τηλεκατευθυνομενο παιχνιδι, αφημενο στα χερια καποιου πιτσιρικα.
Η αναμονη στην ουρα μοιαζει με αυτην σε ασανσερ ή σε λεωφορειο αστικης συγκοινωνιας, καθως οι αναμενοντες κοιτουν με βλεμμα αχανες ποτε την πλατη του μπροστινου τους, ποτε το ταβανι, (λες και δεν εχουν δει οροφη ποτε στη ζωη τους ), ενω συχνα πυκνα τσεκαρουν στο κινητο τους μηπως καποιος “φιλος” εβηξε ή αεριστηκε στο facebook, και δεν ηταν παροντες να το σχολιασουν εγκαιρως!
Τι καταντια μονολογω ! Τελικα οσο πιο “εξυπνα” ειναι τα κινητα, τοσο πιο ανοητοι και εξαρτημενοι οι χρηστες τους!!
Η ουρα ολοενα και μικραινει καθως σαν πιονια Ντομινο ενας ενας “πεφτουν” μπροστα στον κισε του ταμειου και προς εκπληξη μου βρισκομαι, μια ανασα, δυο κυριους, και τρια βηματα πριν την νεαρη, ιδιαιτερα ευγενικη, και μονιμως χαμογελαστη “Κινεζουλα” υπαλληλο.
Παρεπιπτωντος ο κυριος μπροστα μου ειναι και αυτος “Κινεζος”. Τι συμπτωση ! Βρισκομαι δηλαδη ενα μικρο, (τοσο δα), Σινικο τειχος πριν τον καφε!
Τελεια λεω απο μεσα μου, η εξυπηρετηση λογικα θα ειναι απο γρηγορη εως ακαριαια, καθως ισως και να γνωριζει ο ενας τον αλλο μου.
Τουλαχιστον αυτο μου σιγοψυθιριζει η φωνη της προκαταληψης μεσα μου!!
Yeah right!! Λογαριαζα χωρις τον ξενοδοχο!! (Κινεζο σ’αυτη την περιπτωση …….)
Προς εκπληξη μου τα κοινα φυσιογνωμικα χαρακτηριστικα μεταξυ των δεν ηταν παρα μια καλοστημενη πλανη, γιατι ο διαλογος μεταξυ τους αξαφνα θυμιζει Παλαια διαθηκη και πυργο της βαβελ !
Αχου!!!!
Ο “Κινεζος” μπροστα μου δεν μιλαει “γρι” αγγλικα, και η “Κινεζουλα” υπαλληλος ξερει οσα κινεζικα και γω, γιατι προφανως ειναι γεννημενη εδω!
Τρεις λαλουν και δυο χορευουν! Ο τριτος λαλησας θα γινω εγω απο υπερδοσολογια προκαταληψης με παρενεργειες ανυπομονησιας και αγανακτησης!!
Αυτο δεν υπαρχει, λεω σχεδον μεγαλοφωνα απο μεσα μου!
Τα εχω δει ολα ! Η στιγμιαια μου οργη βιωνει κυκλοθυμικο επεισοδιο, καθως εγκυμονει χαμογελο, ετοιμο να “εκραγει” σε ασυγκρατητα γελια.
Κανω μια υστατη προσπαθεια μη πεσω στο πατωμα απο τα γελια καθως ο διαλογος μεταξυ τους αρχιζει να παιρνει Αριστοφανικες διαστασεις!!
Pieter Bruegel the Elder – The Tower of Babel (Vienna)
Βγαζω το smart phone μου απο την τσεπη και προσποιουμαι οτι το “δηθεν” μυνημα που “μολις” πηρα εναι πολυ αστειο, εξ ‘ου και το μειδιαμα στο προσωπο μου!! Δεν ξερω αν τα εξυπνα τηλεφωνα επιπλεουν στο νερο, αλλα το δικο μου στην προκειμενη περιπτωση εχει γινει η σανιδα σωτηριας μου!!
Ακολουθει ενα λεπτο νοηματικης ασυννενοησιας στο “παλκο της επιθεωρησης”, και οι επιλογες ως θεατης ειναι ενα, δυο, τρια: , ή μαθαινεις κινεζικα, η ξεχνας τα αγγλικα σου, ή φευγεις οργισμενος χωρις καφε, δηλαδη μπρος γκρεμος, πισω ρεμα, ενω βρισκεσαι καθηλωμενος σε κινουμενη αμμο!!
Πρεπει να εγκαταλειψω το σκηνικο αμεσα, πριν το νωριτερα ευγενικο και καμαρωτο λυκοπουλο, γινει αξαφνα ο αγενης κακος λυκος του παραμυθιου!!
Ευτυχως σαν απομηχανης θεος ερχεται δευτερη υπαλληλος να εξυπηρετησει, και αφου πηρα τον καφε μου, μπηκα στο αμαξι και γελουσα μονος μου. Σε ποιον να πω οτι δυο Κινεζοι “μιλουσαν” χωρις να καταλαβαινει ο ενας τον αλλο, και να με πιστεψει, χωρις να νομιζει οτι αναφερομαι σε καποιο ανεκδοτο με πρωταγωνιστες τον Γιωρικα και τον Κωστικα!!! Και ομως συνεβει !!!!!!!
ΥΓ
η παραπανω περα για περα αληθινη ιστορια σκοπο εχει να αναδειξει με ευθυμο τροπο τους οποιους εμφυτους προσανατολισμους, και προκαταληψεις μας, και σε καμια των περιπτωσεων δεν επιχειρει να θιξει ανθρωπους με διαφορετικα χαρακτηριστικα, πολυ δε περισσοτερο τους ποντιους (ενας εκ των οποιων και γω φυσικα.)
Δημητρης Τσαβδαριδης