Δεν θέλω να ακούω αυτά που άκουγα από παιδί,
αυτά που έπρεπε λέει να κάνω,
από μεγάλους να τ’ ακούω
απ’ αυτούς που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολύξερους – σοφούς
που είχαν έτοιμες κουβέντες συμβουλές κονσέρβες,
και που σαν σκοπό τους είχαν,
ένα ακόμα ανδρείκελο να φτιάξουν.
Δικό τους.
~
Δεν θέλω να ακούω ανθρώπους να μιλούν
γι αυτά που οι “αμόρφωτοι” οι άλλοι δεν γνωρίζουν
και μόνο αυτοί τα ξέρουν όλα.
~
Δεν θέλω να ακούω να μου μιλούν άνθρωποι βολεμένοι, που όλα καλά τα βλέπουν στη ζωή, γιατί, έτσι τους συμφέρει.
~
Δεν θέλω να ακούω ανθρώπους που δεν τρίφτηκαν με την γη, δεν πόνεσαν, τα πόδια τους δεν μάτωσαν από τις πέτρες και τα άγρια τα σκίνα,
που το πρωί δεν ξύπνησαν ποτέ για να δουλέψουν.
~
Δεν θέλω ούτε κουβέντα απ’ αυτούς που αφ’ υψηλού κοιτούν τους άλλους,
που δεν ήπιαν ποτέ νερό ζεστό απ’ το παγούρι,
ζεστό, από του κάμπου τον καυτό τον ήλιο,
και που ποτέ τους δεν άγγιξαν το ψωμί με χέρια βρώμικα από της γης το χώμα.
~
Σιχαίνομαι να ακούω κύριους καλοβαλμένους μέσα σε κοστούμια – φέρετρα με μυρωδιά λιβάνι,
με γραβάτες μοδάτες και με τα ξεβλαχεμένα τους φιρμάτα μπλουζάκια
να μιλούν για μια δίκαιη κοινωνία.
~
Μου γυρίζουν τ’ άντερά σαν βλέπω κυρίες τεντωμένες,
με ταγιέρ του τάδε οίκου
που το πρόσωπό τους και η καρδιά τους μια σύσπαση μονάχα μπορούν να κάνουν, γιατί μονάχα αυτή γνωρίζουν,
αυτή,
της σιχασιάς για του δρόμου τα βρώμικα παιδιά.
Κι έπειτα με τέχνη περισσή να φορούν την μάσκα τής ψευτιάς, κι ύστερα να τις ακούω να μιλούν με λύπη ψεύτικη, για πείνα και για φτώχεια και το χέρι τους στην τσέπη τους να βάζουν για να βγάλουν τα κλεμμένα …. δωρεά, γκαλά και δεξιώσεις…..και έρανοι.
~
Αποστροφή και αηδία είναι τα συναισθήματα μου φίλε μου όταν μου μιλάς για τους ξενιτεμένους εργάτες τους γονείς και τους παππούδες μας, και για τους ξενιτεμένους επιστήμονες….τα παιδιά μας….εσύ να μου μιλάς, ναι εσύ….εσύ που τα έδιωξες.
~
Απέχθεια βαθιά μού προκαλείς φίλε μου εσύ, εσύ που μιλάς για το “δίκιο” του εργάτη, του αγρότη για τον τίμιο αγώνα τους και για όλους αυτούς που για χρόνια πολλά ξυπνάνε το πρωί για τις δουλειές τους, για το μεροκάματο……άγνωστη για σένα λέξη.
~
Εσύ πολιτικέ, εσύ ευνοημένε απ’ την ζωή, εσύ προσκυνητή, εσύ παρατρεχάμενε, εσύ υποκριτή, εσύ που τόσο όμορφα τα λες κι ύστερα όλα τα ξεχνάς, εσύ που την ζωή δεν γνώρισες παρά μονάχα μέσα από την γυάλα……
εσύ…. εσύ…. εσύ…ναι, εσύ….
~
Δεν μου πηγαίνουν τα λόγια σας, βρωμούνε μούχλα και σαπίλα.
Δεν γουστάρω να σας ακούω άλλο.
~
Δεν καταφέρατε “δικόν” σας να με “φτιάξετε”, τα κοστούμια σας δεν φόρεσα ποτέ.
Με τις πανάκριβες γραβάτες σας, λάφυρα κλοπής από τις βίλες σας, καθάρισα τα αθλητικά μου, που τα λέρωσα όταν τυχαία μια φορά πέρασα και πάτησα στον δρόμο έξω από την αίθουσα των φιλανθρωπικών σας δεξιώσεων.
~
Δεν θέλω πια να σας ΑΚΟΥΩ άλλο.
~
Θέλω μονάχα να ΑΚΟΥΩ να μιλούν, παιδιά, αλήτες, νοικοκυρές με τις ποδιές στις γειτονιές και στα χωριά, άνδρες που ξύλα για τον χειμώνα από τα βουνά στις πλάτες κουβαλούν, γριές στις γειτονιές με τα εγγόνια τους.
Θέλω γερόντους να ακούω να μιλούν με τις σπασμένες τους φωνές στα πάρκα στα παγκάκια, και “δόξα τω Θεώ” να λεν για τ’ άδικο του κόσμου τούτου.
Αγόρια και κορίτσια να μιλούν και να γελούν ν’ ακούω θέλω, και με τον έρωτα να φλερτάρουν κι όνειρα πολλά να κάνουν.
Θέλω να ακούω να μιλούν άνθρωποι με ρούχα βρώμικα από της γης το χώμα, μουσκεμένους από τον τίμιο τής δύσκολης δουλειάς τους τον ιδρώτα και όχι από τα βρώμικα ψεύτικα δάκρυά σας.
Θέλω να ακούω μωρά, παιδιά, γέροντες και νέους να κλαίνε να γελούνε και τ’ αηδόνια να ακούω…..
Τα αηδόνια να ακούω στο βουνό το χάραμα….
~
Και είναι υπέροχο να ακούς……
***
Αντικλείδι , https://antikleidi.com