«Ο αριστοτέχνης της αναρχικής σάτιρας, ο ζωντανός θρύλος», όπως τον αποκάλεσε το New York Review of Books, γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 στο Άντερναχ, μια κωμόπολη της Γερμανίας δίπλα στο Ρήνο.
Στην Αμερική, όπου μεταναστέυσαν οι πολωνικής καταγωγής γονείς του, βρέθηκε προτού γίνει τριών ετών. Μετά το γυμνάσιο και κάποιες σπουδές δημοσιογραφίας στο Λος Άντζελες, που έμειναν στη μέση, ήρθε μια ατέλειωτη σειρά από δουλειές του ποδαριού: σε νεκροτομείο, όπου έπλενε πτώματα, σε πορνείο πολυτελείας, στη Νέα Ορλεάνη, όπου ανέλαβε να γράφει τα διαφημιστικά τους κείμενα, σε εταιρεία, όπου συσκεύαζε και μετέφερε έπιπλα, σε χωράφια, όπου μάζευε αχλάδια. Επίσης, νυχτοφύλακας, βοηθός χασάπη, αθλητικός ανταποκριτής, σκουπιδιάρης, λιμενεργάτης, νταβατζής, εργάτης στους σιδηροδρόμους και τέλος υπάλληλος στα Ταχυδρομεία, στην καρδιά του Λος Άντζελες, να ταξινομεί γράμματα. «Δουλειά παραφροσύνης […] κάθε μήνα ανακάλυπταν και κάποιο καινούριο τρόπο ταξινόμησης των επιστολών, που έπρεπε να τον μάθεις απ’ έξω […]».
Δημοσιεύει την πρώτη του ιστορία σε ηλικία είκοσι τεσσάρων ετών. Τριάντα ετών αρχίζει να γράφει ποίηση. Αφού δημοσιεύει μερικά διηγήματα στο Story και στο Portfolio, εγκαταλείπει το γράψιμο για μια δεκαετία ασωτίας, που ύστερα από αναρίθμητους καβγάδες και τεράστιες ποσότητες αλκοόλ, τον φέρνει εσπευσμένα στην πτέρυγα των απόρων του Δημόσιου Νοσοκομείου του Λος Άντζελες με διάτρηση στομάχου. Μάλλον καταφέρνει και επιζεί, και μόλις αφήνει το νοσοκομείο αγοράζει μια παλιά, ογκώδη Ρέμινγκτον. Αρχίζει να χορεύει στα πλήκτρα της: ποιήματα, που δημοσιεύονται στ’ απειράριθμα «little magazines», που εκείνη την εποχή είχαν ξεφυτρώσει σε κάθε γωνιά της Αμερικής, Wild Dog, Copkiller, Open Skull, The Wormwood Review, Notes from Underground, Fuck You κτλ.
To Outsider τού Τζων Γουέμπ, που μαζί με το Evergreen Review και το City Lights απαρτίζουν την τριάδα των πιο εκλεκτών περιοδικών, του αφιερώνει είκοσι σελίδες και τον ανακηρύσσει το 1965 τον «περιθωριακό συγγραφέα της χρονιάς», γεγονός που ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων και επιστολών διαμαρτυρίας. «Δε θέλουμε να δημοσιεύεται η δουλειά μας στο ίδιο τεύχος με τη δουλειά αυτού του μεθύστακα», έγραψαν κάποιοι. Δεν μπορεί να παραπονεθεί ότι του έ-λειψαν οι εχθροί. Προτιμούσε να μένει μακριά από τους φιλολογικούς και εκδοτικούς κύκλους και ποτέ δεν άφηνε ευκαιρία να τα βάλει μαζί τους. Όμως ούτε κι οι φίλοι τού έλειψαν. Όταν αργότερα το Outsider ήταν έτοιμο να κλείσει, έτρεξε να βρει και να πείσει τον Χένρυ Μίλλερ να παραχωρήσει στον Τζων Γουέμπ για δημοσίευση ένα κείμενο. Όλα τ’ αντίτυπα προπωλήθηκαν και το περιοδικό ορθοπόδησε και πάλι. Από τον Σαρτρ και τον Ζενέ χαιρετίζεται ως ο poete maudit της Αμερικής, «ο δυνατότερος σήμερα ποιητής της Αμερικής».
Το 1967 αρχίζει να γράφει στο Open City τη στήλη «Σημειώσεις ενός πορνόγερου». Είναι, όπως και τα ποιήματά του και τα άλλα γραφτά του, η αυτοβιογραφία του σε συνέχειες, οι ιστορίες ενός ατόμου που βρίσκεται σ’ επισφαλή θέση, κάθε πρόταση που χαράσσει πάνω στο χαρτί μπορεί να είναι η τελευταία του, ιστορίες χωρίς γεγονότα, που θα ’λεγε κανείς ότι δεν αξίζουν να ειπωθούν, ιστορίες εκνευριστικές που αρκετοί θα ’θελαν να αντιπαρέλθουν και πολλοί κατάφεραν να παραμερίσουν. «Όλα τούτα τα χρόνια που σκυλοδούλευα από δω κι από κει, το λεξιλόγιό μου περιορίστηκε σ’ ένα μικρό υπόλοιπο, απ’ το οποίο προσπαθώ με το τσιγκέλι ν’ ανασύρω ό,τι παραμένει ακόμη μέσα μου, ώστε να μην καταντήσω άλλη μια αυτοκτονία […]».
«Κάθε αράδα που γράφει ο Μπουκόβσκι είναι μολυσμένη με τον τρόμο του αμερικανικού εφιάλτη. Αρθρώνει το φόβο και την αγωνία ενός περιθωρίου, που δεν είναι πια μειοψηφία, αλλά περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες άτομα, που στέκονται στη νεκρή ζώνη, ανάμεσα στη βίαιη απανθρωπιά και την ανήμπορη απελπισία», γράφει ο Χένρυ Μίλλερ.
Η φήμη του μεταδίδεται στην Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία, όπου τα βιβλία του εκδίδονται από καθιερωμένους εκδοτικούς οίκους, στη Νότια Αμερική, τις Ινδίες…
Σε ηλικία πενήντα ετών, ύστερα από δεκατέσσερα χρόνια, παραιτείται απ’ τα Ταχυδρομεία («Το απόλυτο ρεκόρ μου») και αρκείται στις μπίρες και τις κορδέλες της γραφομηχανής. «Γράφω για να δω μήπως έχω τρελαθεί, για να δω αν το επόμενο εικοσιτετράωρο θα επιζώ, για να δω αν μπορώ να μιλάω στα ίσα κι αν μπορώ να τα βάζω πάνω σε μια κόλλα χαρτί ή κάνω απλώς λογοτεχνία […]».
Εξέδωσε πάνω από σαράντα βιβλία, κυρίως ποίηση. «Εγώ πέτυχα, αλλά προηγουμένως είδα την κόλαση. Και σκέφτομαι, πόσοι άλλοι, συγγραφείς μεγάλοι κατά τ’ άλλα, πέθαναν ή τρελάθηκαν μες στις μίζερες καμαρούλες τους, χωρίς να καταφέρουν να δημοσιεύσουν έστω και μια αράδα […].
Πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου 1994 σε νοσοκομείο του Σαν Πέντρο.
Βιογραφία από τον Γιώργο Μπλάνα – Τρόμου και αγωνίας γωνία
Δείτε όλες μας τις βιογραφίες ΕΔΩ