Συγκινούμαι, άρα υπάρχω;

Έχει σταματήσει να με απασχολεί το γεγονός ότι συγκινούμαι εύκολα όταν τυχαίνει κάτι ευχάριστο. Ή ακόμα και σε κάποιο «Μamma Mia!» που μπορεί να παρακολουθώ με το τυρί να λιώνει πάνω στα νάτσος σε θερινό σινεμά, πριν ανάψουν τα φώτα νωρίτερα απ’ όσο θα ήθελα γιατί δεν έχω φροντίσει να έχω μαζί μου χαρτομάντιλα, για να δω ένα πολυπληθές καστ να χορεύει το «Dancing Queen» σε μια (κροατική) παραλία ή το «Waterloo» σε σκηνικό παριζιάνικου μπιστρό. Έχω αποφασίσει ότι η ευσυγκινησία μου είναι σήμερα «όπλο» για όλα αυτά που συμβαίνουν, η αίσθηση ότι υπάρχω.

Θέλω να συνεχίσω να συγκινούμαι όταν οι άλλοι θα χαμογελούν. Όπως εκείνο το γλυκό βράδυ σε ναυτικό όμιλο της Αττικής, όπου ένα πολύ φιλικό ζευγάρι γιόρταζε τα «200» του χρόνια (ο καθένας τα γενέθλιά του, συν τα χρόνια που ήταν παντρεμένοι). Είχαν έρθει από την Αγγλία, και αυτό το φοβόμουν. Γιατί ήμουν σίγουρη ότι είχαν ετοιμάσει και οι δύο εξαιρετικές ομιλίες για τη διαδρομή της ζωής τους, περιγραφές με άφθονο χιούμορ, αλλά και με αναφορές σε εκείνους που δεν ήταν πια μαζί μας. Μια βραδιά όπου η απορία των λοιπών καλεσμένων ήταν διάχυτη στο τραπέζι μου ως προς τα δικά μου δάκρυα, καθώς οι ίδιοι γελούσαν ολόψυχα με τις υπέροχες ιστορίες που εξιστορούσε το χαρισματικό ζεύγος.

Θέλω να συνεχίσω να συγκινούμαι γιατί αυτό το ψυχοσωματικό φαινόμενο το μοιράζομαι με δικούς μου ανθρώπους, όπως με την κολλητή μου, με την οποία μια ματιά αρκεί για να ενδώσουμε στη συγκίνηση ή να ξεσπάσουμε σε γέλια εξαιτίας της. Κι ας προσπαθώ να την αξιολογήσω αυτή την ευσυγκινησία και να βρω τρόπους να τη θέσω υπό κάποιον έλεγχο. Σίγουρα υπάρχει η αποχή, η απόδραση, ένα γρήγορο 100στάρι στην αντίθετη κατεύθυνση από την επερχόμενη συγκινησιακή έκρηξη. Όμως όχι, δεν το βάζεις στα πόδια όταν πολύ απλά συμβαίνει η ζωή.

Κάποιες ψηφιακές επιστημονικές σελίδες οδηγούν στη «νήσο του εγκεφάλου», ένα κέντρο συλλογής και διαχείρισης συναισθημάτων. Καταλαβαίνει κανείς τι μπορεί να συμβαίνει εκεί. Σε συζήτηση με ειδικό εμπιστοσύνης, η απάντηση είναι ότι σε συνδυασμό με άλλα συμπτώματα, η ευσυγκινησία μπορεί να δείχνει ενδοκρινολογικό ή νευρολογικό πρόβλημα, αλλά από μόνη της μάλλον δεν αξιολογείται.

Καλύτερα, γιατί πώς να αξιολογήσω την αντίδρασή μου σε λόγια εμψυχωτικά, όπως εκείνα του Πολ Πογκμπά, «σήμερα έχουμε 90 λεπτά για να γράψουμε για πάντα ιστορία» στους Bleus, λίγο πριν από τον τελικό του φετινού Μουντιάλ ή εκείνα που συνοδεύουν τους «ευχαριστώ την Ακαδημία» λόγους των νικητών «μικρών» και «μεγάλων» Όσκαρ, με εξαίρεση εκείνους του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, στους οποίους οποιαδήποτε αντίδραση δικαιολογείται πλήρως;

Από την άλλη, δεν είμαι της άποψης ότι εκείνοι που δεν συγκινούνται είναι πιο σκληροί από εκείνους που «λυγίζουν» στις χαρούμενες στιγμές. Πόσο καλό θα έκανε στους πρώτους, όπως και σε αυτούς που βρίσκονται δίπλα ή απέναντί τους, αν μπορούσαν κι αυτοί να εξωτερικεύσουν κάποιες συναισθηματικές τους πτυχές.

Σε λίγες εβδομάδες με περιμένει μια ιδιαίτερα συγκινητική μέρα, στην οποία έχω αναλάβει έναν όμορφο «θεσμικό» ρόλο. Οι πρακτικές προετοιμασίες έχουν ήδη ξεκινήσει, αλλά πιστεύω ότι οποιαδήποτε πρωτύτερη ψυχολογική «προπόνηση» αυτομάτως θα πέσει στο κενό όταν έρθει η πραγματική ώρα. Το πακέτο με τα χαρτομάντιλα βρίσκεται ήδη στη θέση του και δηλώνω έτοιμη να το χρησιμοποιήσω.

_______________________

~ Ελις Κις

   Πηγή: kathimerini.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com