Τα παίγνια είναι μία μαθηματική μέθοδος ανάλυσης προβλημάτων που αφορούν στον τρόπο λήψης αποφάσεων σε καταστάσεις σύγκρουσης και συνεργασίας. Ένας παίκτης μπορεί να είναι ένα πρόσωπο, μία οργάνωση, ένα κράτος ή ένας συνασπισμός.
Ένα μοντέλο εφαρμογής της «Θεωρίας Παιγνίων» είναι το «Παιγνίδι του Δειλού». Σε αυτό λαμβάνουν μέρος δύο παίκτες. Θα μπορούσαμε να εικονοποιήσουμε αυτό το παίγνιο με την αναπαράσταση δυο οδηγών αυτοκίνητων που κινούνται με σταθερή ταχύτητα σε αντίθετη κατεύθυνση ο ένας κατά μέτωπο στον άλλον. Κανένας από τους δύο δεν επιθυμεί τη σύγκρουση. Οι παίκτες γνωρίζουν ότι αν κανείς τους δεν στρίψει το τιμόνι και συγκρουστούν, τα αποτελέσματα θα είναι ολέθρια και για τους δύο. Ανεξάρτητα, αν ο ένας είναι ισχυρότερος από τον άλλον. Κανείς τους, όμως, δεν έχει διάθεση να στρίψει το τιμόνι για να μην θεωρηθεί δειλός.
Συνήθως, το παίγνιο άφορα σε ισότιμους αντιπάλους. Τι γίνεται στην περίπτωση, όπου υπάρχει ανισοκατανομή ισχύος, και ο ένας είναι πολύ «δυνατότερος» από τον άλλον. Ο ισχυρός, τις περισσότερες φορές, προτιμά να αναλάβει τις συνέπειες μιας ολέθριας σύγκρουσης, από το να λιγοψυχήσει και να στρίψει απέναντι στον ανίσχυρο. Εξάλλου, η αδράνεια, δηλαδή η δυνατότητα απορρόφησης κραδασμών-συνεπειών της πιθανής σύγκρουσης του ισχυρού είναι μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του αντιπάλου του.
Άρα, είτε θα συγκρουστούν, είτε θα στρίψει ο ανίσχυρος. Το πιθανότερο είναι, τελικά, να στρίψει ο ανίσχυρος. Πάντα; Όχι, πάντα.
Μία ενδιαφέρουσα τροπή είναι: αιφνιδιαστικά ο ανίσχυρος να επιταχύνει, λίγο πριν τη σύγκρουση, πανικοβάλλοντας τον αντίπαλο, ο οποίος απαντά αντανακλαστικά. Έτσι, όντας απροετοίμαστος ο ισχυρός, αναγκάζεται να στρίψει πρώτος. Αλλά, αυτός ο αιφνιδιασμός πρέπει να γίνει στο παρά πέντε της σύγκρουσης. Όχι στο παρά δέκα. Όχι στο παρά ένα. Στο παρά πέντε…
Η παραπάνω τακτική κίνηση δεν εξασφαλίζει ότι η σύγκρουση, τελικά, δεν θα γίνει. Απλά, αυξάνει συντριπτικά τις μαθηματικές πιθανότητες του “μικρού” να κερδίσει!
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
