Μικρές ασχημάτιστες φιγούρες στον ουρανό λευκές , γκρίζες, μαύρες που εμείς οι άνθρωποι ονομάζουμε σύννεφα.
Όταν ήμουν παιδί καθόμουν με τις ώρες και τα χάζευα. Ήθελα να τα αγγίξω , να δω από τι υλικό είναι φτιαγμένα. Έφτιαχνα ιστορίες με το μυαλό μου για το τι μπορεί να είναι , για το εάν κρύβουν κάτι από πίσω τους ή και μέσα τους. Ήταν τόσο παράξενα που δεν μπορούσαν να ξεφύγουν από την αντίληψη μου. Άλλες φορές ήταν μεγάλα και άλλες μικρά. Συχνά αλλά πιο σπάνια έπαιρναν διάφορες μορφές και τότε ενθουσιαζόμουν ακόμα περισσότερο. Προσπαθούσα να μαντέψω τι είναι το καθένα. Ένα όχημα, ένα παράξενο πουλί, ένα χαμόγελο, κάποιο περίεργο τέρας με μεγάλο ανοιχτό στόμα, ένα βέλος , ένας μακρόστενος δράκος με φτερά και πολλά μικρά πόδια, περίεργες καρδιές, μάτια ήταν μερικά από τα ασυνήθιστα πλάσματα που έβλεπα να σχηματίζονται. Καμιά φορά, οι δράκοι και τα τέρατά μου συγκρούονταν μεταξύ τους βγάζοντας νικητή πάντα τον πιο δυνατό. Άλλοτε οι λευκοί σχηματισμοί θύμιζαν ψάρια και τότε ο ουρανός γινόταν θάλασσα για εμένα και την φαντασία μου.
Μια μέρα στο δημοτικό η δασκάλα μας ζήτησε να φέρουμε μαζί μας βαμβάκι την επόμενη φορά για την ώρα των καλλιτεχνικών. Αυτά τα μικρά κομμάτια από βαμβάκι θα ήταν για εμάς και την ζωγραφιά μας τα σύννεφα. Όταν πάλι μεγαλώνοντας λίγο μας άφηναν να ζωγραφίσουμε ελεύθερα με ξύλινα χρωματιστά μολύβια , ο τοίχος της τάξης γέμιζε με σπίτια, θάλασσες, δάση, βαρκούλες που το καθένα είχε διαφορετικά σύννεφα στον ουρανό του. Για άλλους τα σύννεφα ήταν άσπρα, για άλλους γκρι, για τα κορίτσια της τάξης συνήθως ροζ , για αυτούς που ήθελαν φουρτουνιασμένη καταιγίδα μαύρα ενώ για τους πιο τολμηρούς καμιά φορά ήταν πορτοκαλί ή κίτρινα. Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι στη ζωγραφική δεν υπάρχει φυσιολογικό και μη φυσιολογικό αλλά ότι όλα τα χρώματα ήταν αποδεχτά για όλα τα σχεδιασμένα αντικείμενα ή οντότητες. Και αυτό είναι και το μεγάλο μυστικό του καλλιτέχνη, το να μπορεί να βλέπει τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια και μέσα από την τέχνη του να σου επιτρέπει να δεις και εσύ αυτή την δική του ξεχωριστή ματιά.
Η Λίλιαν έλεγε ότι τα σύννεφα της θυμίζουν το μαλλί της γριάς που μας έπαιρναν οι γονείς μας κάθε Κυριακή από το πάρκο. Ήταν αφράτο, γλυκό και έλιωνε γρήγορα μέσα στο στόμα καθώς το τρώγαμε. Άραγε να είναι έτσι και τα σύννεφα; Η γιαγιά συνήθιζε να λέει ότι ψηλά στον ουρανό βρίσκεται ο παππούς μαζί με το Θεό και τους αγγέλους. Κάπου εκεί στα σύννεφα. Κάθε φορά που ο ήλιος φώτιζε τα σύννεφα και αυτά φαινόντουσαν μεγάλα και εγκλώβιζαν το φως του ανάμεσα τους θύμιζαν όντως βασίλειο κάποιου Θεού. Τότε σκεφτόμουν ότι μπορεί κάπου εκεί ανάμεσα που τα δικά μου μάτια δεν μπορούσαν να διακρίνουν να υπήρχαν όντως άγγελοι και Θεοί.
Κάποιες φορές ονειρευόμουν να πετάω ανάμεσα τους όπως τα πουλιά και τα αεροπλάνα. Σαν τον Δαίδαλο και τον Ίκαρο. Θα μπορούσα τότε να τα αγγίξω να δω εάν όντως μοιάζουν με βαμβάκι. Να δοκιμάσω να τους δώσω σχήμα με τα χέρια μου. Να ξαπλώσω πάνω τους, να κρυφτώ πίσω τους, να πηδήξω από το ένα στο άλλο κοιτώντας πίσω μου αν άφησα το αποτύπωμά μου. Να δω αν είναι ζεστά η κρύα, αν έχουν κάποιο άρωμα ή κάποια γεύση.
Με την Λίζα πιστεύαμε ότι στα σύννεφα μένουν τα πουλιά. Ότι εκεί είναι το σπίτι τους και το καταφύγιο τους όταν κάνει κρύο ή όταν πέφτει το σκοτάδι. Άλλωστε με διαβεβαίωνε κάθε φορά που την αμφισβητούσα λέγοντας μου ότι το έχει διαβάσει σε κάποιο παραμύθι. Ποτέ δεν αμφισβητούσαμε με τη Λίζα τα παραμύθια. Ξέραμε ότι είναι αλήθεια. Τουλάχιστον για εμάς και τον κόσμο μας.
Σύννεφα δεν υπήρχαν όμως μόνο στον ουρανό . Τα κόμικς που με μανία διάβαζα το ένα μετά το άλλο κρύβοντας τα πολλές φορές κάτω από τα βιβλία και τα τετράδιά μου για να μην γίνω τσακωτός ότι δεν μελετάω είχαν μια πληθώρα από συννεφάκια πάνω από τα κεφάλια των αγαπημένων μου ηρώων. Μέσα σε αυτά τα συννεφάκια κρύβονταν οι σκέψεις τους, αυτές που άλλες φορές έλεγαν ή που καμιά φορά εν τέλει μονό εγώ και οι υπόλοιποι αναγνώστες καταφέρναμε να μάθουμε.
Στην έκτη δημοτικού, ήμασταν ήδη αρκετά μεγάλοι για να κάνουμε περιβαλλοντική. Τότε βγαίναμε όλοι στην αυλή με τον δάσκαλο και παρατηρούσαμε τον ουρανό και τα σύννεφα. Δεν βλέπαμε πια να σχηματίζονται ούτε δράκοι, ούτε βέλη, ούτε άλλα παράξενα όντα. Βγάζαμε όλοι το τετράδιο μας και σημειώναμε για το νέφος, το χρώμα που είχαν τα σύννεφα κάθε μέρα, εάν υπήρχε ήλιος ή όχι. Είχαν πλέον αρχίσει να παίρνουν μια άλλη σημασία στο μυαλό μου αυτοί οι παράξενοι σχηματισμοί.
Τελειώνοντας το λύκειο ήξερα πλέον επιστημονικά τι είναι τα σύννεφα. Όμως αυτό δεν με εμπόδισε να τα βλέπω ακόμα σαν κάτι παράξενο και γοητευτικό. Όταν στα 18 μου οι γονείς μου μου έκαναν δώρο εισιτήρια για ένα ταξίδι στο εξωτερικό με αεροπλάνο ο ενθουσιασμός μου δεν μπορούσε να κρυφτεί. Θα μπορούσα να δω από κοντά τα σύννεφα και αυτό και μόνο έκανε το ταξίδι μου συναρπαστικό. Το αεροπλάνο ξεκίνησε, και άρχισε να πετάει ψηλά. Βρισκόμουν κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά ή μέσω της φαντασίας μου στον ουρανό ανάμεσα τους. Η εικόνα τους ήταν μαγευτική, σαγηνευτική, μυστήρια. Το αεροπλάνο περνούσε δίπλα τους, μέσα τους ! Έμοιαζαν με τον αφρό της θάλασσας όταν τη διασχίζει το καράβι. Αυτή τη φορά βρισκόμουν πάνω από αυτά, τα κοιτούσα από ψηλά και όχι από χαμηλά, από κάτω όπως συνήθως. Ένιωθα σαν να βρίσκομαι σε εκείνο το βασίλειο των Θεών και των αγγέλων. Σκεφτόμουν ότι τα σύννεφα ορίζουν άθελα τους δύο κόσμους ΄ αυτόν που είναι πάνω από αυτά και αυτόν που είναι κάτω από αυτά. Είτε είσαι στον πάνω είτε στον κάτω κόσμο δεν μπορείς να δεις μέσα από αυτά. Ξέρουν καλά να κρύβουν τα μυστικά τους. Ξέρουν καλά να γοητεύουν από την πιο παιδική ψυχική έως την πιο ώριμη .
Μεγάλωσα. Και όμως πιάνω ακόμα τον εαυτό μου όταν θέλει να ξεφύγει λίγο από τις σκέψεις, τις ανησυχίες, τις σκοτούρες της καθημερινότητας να χαζεύει τα σύννεφα. Νομίζω πως κουνιούνται, πως περιστρέφονται αργά γύρω από τον κόσμο που μπορώ να αντιληφθώ με τα μάτια μου μέχρι που χάνονται και έρχονται μπροστά μου άλλα σύννεφα ή και το απόλυτο γαλάζιο. Τώρα πια δεν προσπαθώ να φτιάξω ιστορίες ή να σχηματίσω πλάσματα με τη φαντασία μου.
Όταν βρέχει τα σύννεφα γίνονται γκρι και μαύρα. Μαζεύεται το ένα δίπλα στο άλλο στριμωχτά και ο ουρανός παύει να είναι γαλάζιος. Δεν βλέπεις τίποτα άλλο παρά σύννεφα που φωτίζονται από τις αστραπές. Για πολύ καιρό όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι οι κεραυνοί πέφτουν από τα σύννεφα. Δεν φοβόμουν τις βροντές. Η Λίζα τις έτρεμε. Κάθε φορά που έβρεχε της κρατούσα το χέρι και τραγουδούσαμε μαζί. Όταν η βροχή σταμάτησε και βγήκε το ουράνιο τόξο τα μαύρα σύννεφα έφυγαν και επέστρεφαν τα λευκά. Εμείς ανοίξαμε την πόρτα και τρέξαμε προς τον κήπο . Πλησίασε να κόψει ένα λουλούδι και τότε το μπαλόνι που κρατούσε γλίστρησε από τα χέρια της . Σηκώσαμε και οι δύο το κεφάλι προς τον ουρανό. Το μπαλόνι ανέβαινε όλο και ψηλότερα μέχρι που χάθηκε κάπου εκεί ανάμεσα στα σύννεφα. Η Λίζα χαμογέλασε.
______
Μαρία Ξυπολοπούλου
https://antikleidi.com/author/xypolopoulou/
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Το σύννεφο και ο αμμόλοφος (του Paulo Coehlio)
