Από τη μία η τρομοκρατία των αυτοαποκαλούμενων αναρχικών και αντιεξουσιαστών και από την άλλη τα εγκλήματα και ο καθημερινός τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής. Δολοφονίες μεταναστών, ληστείες τραπεζών, ομηρίες επιθέσεις σε ιατρείο των «Γιατρών του Κόσμου». Προχθές οι νεοναζί πήγαν στο νοσοκομείο της Τρίπολης να ελέγξουν αν μετανάστριες εργάζονται ως νοσοκόμες. Και η διευθύντρια του Νοσοκομείου, αντί να φωνάξει την αστυνομία και να τους πετάξει έξω, τους καλοδέχθηκε και έκανε συνάντηση εργασίας μαζί τους.
Αντιθέτως στη Γερμανία, όπως πληροφορηθήκαμε από την ιστοσελίδα του εκεί νεοναζιστικού κόμματος, όταν βουλευτής της Χρυσής Αυγής προσγειώθηκε στο Βερολίνο τον περίμεναν δύο εκπρόσωποι του γερμανικού κράτους. Τον ενημέρωσαν ότι ο εθνικοσοσιαλισμός είναι εκτός νόμου και ότι κάθε ενέργεια φιλική προς αυτήν την ιδεολογία -πόσο μάλλον πράξεις- διώκονται. Για να μη γυρίσει πίσω με το ίδιο αεροπλάνο υπέγραψε ένα χαρτί και υποσχέθηκε ότι θα είναι καλό παιδί κατά τη διάρκεια της παραμονής του. Ούτε τσαμπουκάδες ούτε τίποτε, αρνάκι ο κύριος. Αλλά εκεί είναι η Γερμανία της Μέρκελ, το «Τέταρτο Ράιχ», «οι δυνάμεις κατοχής». Ενώ εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε. Εδώ η μάνα του αναρχικού με το καλάσνικοφ δεν δηλώνει απλώς ότι θα συμπαρασταθεί στο παιδί της, αλλά δηλώνει και υπερήφανη που το παιδί της αντιστέκεται σε ένα άδικο σύστημα. Και αμέσως τόνοι ψευδοκοινωνιολογικών αναλύσεων για τις ευθύνες της κοινωνίας και του συστήματος που «όπλισε» το χέρι του παιδιού. Είναι εθνικό σπορ να φταίνε πάντα κάποιοι τρίτοι και πάντα η άδικη κοινωνία.
Όπως τόνοι χαρτιού μουντζουρώθηκαν στην προσπάθεια να μας εξηγήσουν ότι όσοι ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή δεν είναι απαραιτήτως φασίστες, αλλά αντισυστημικοί πολίτες που η κρίση τούς τρέλανε. Ίσως για κάποιους αυτό να ισχύει. Αλλά οι δίκες της Νυρεμβέργης μας έδωσαν εκτός από κρεμάλες και ένα διαχρονικό μήνυμα που οι Γερμανοί το εμπέδωσαν. Σε αυτές τις ακραίες περιπτώσεις η Δημοκρατία «πρώτα πυροβολεί» και μετά κάνει αναλύσεις. Παίρνει μέτρα αντιμετώπισης της παρανομίας και της εγκληματικής δραστηριότητας κάθε χρώματος και απόχρωσης. Όποιος παίζει με ανθρώπινες ζωές είναι απολύτως δίκαιο και ανθρωπιστικό να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της Δημοκρατίας. Και βεβαίως η Δημοκρατία δεν εκδικείται ούτε παρανομεί για την αντιμετώπιση της παρανομίας, αλλά δεν κάθεται και με σταυρωμένα χέρια.
Νίκος Μπίστης , ethnos.gr
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
H συντριβή της πολιτικής και η κοινωνία της βίας
Το ανώτατο στάδιο του καιροσκοπισμού
Η πιο αυτοκαταστροφική μεσαία τάξη στον κόσμο
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…
