Το πρόβλημα, η λύση και η εθνική μας τύφλωση

Στα μαθηματικά μάθαμε ότι τα στάδια αντιμετώπισης ενός προβλήματος έχουν ως εξής: Κατανόηση-Ανάλυση- Επίλυση . Το ίδιο το πρόβλημα εμπεριέχει μέρος της λύσης του και η κατανόηση είναι το κλειδί της λύσης.

Αν κάποιος μας ρωτούσε ποια είναι η βαθύτερη αιτία της κρίσης που μας έχει οδηγήσει στην σημερινή κατάσταση ?Ποιος είναι εκείνος ο λόγος που θα απομείνει αφού παραμερίσουμε όλα τα κατάλοιπα , όλες τις προφάσεις και τις αφορμές? Αφού αφαιρέσουμε όλα τα προσωπεία και τα υποκριτικά σκουπίδια. Αφού φτάσουμε στην τελική ρώσικη κούκλα. Ποιο το πρωταρχικό πρόβλημα το οποίο ανακαλύπτοντας το θα μας φέρει κοντά στη λύση του?

Στην ταινία “γυρίζοντας το γαλαξία με οτοστόπ” οι άνθρωποι έφτιαξαν έναν υπερ – υπολογιστή για να τους δώσει την απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η “Ύψιστη Απάντηση στη Ζωή, στο Σύμπαν και στα Πάντα”, Ύστερα από έναν πολύ μεγάλο χρόνο υπολογισμού – 7,5 εκατομμύρια χρόνια – ο υπολογιστής αποφάνθηκε “αριθμός 42”. Όμως, όταν ρωτήθηκε για να παρέχει την Απόλυτη Ερώτηση στην οποία αναφερόταν η προηγούμενη απάντηση, ο υπολογιστής δεν ήταν επαρκώς ισχυρός για να απαντήσει

Στην δική μας περίπτωση αφενός δεν έχουμε το περιθώριο να περιμένουμε τόσα χρόνια, αφετέρου τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Στην πραγματικότητα η κατανόηση εμπεριέχετε σε 1 και μόνο λέξη η οποία βρίσκεται στο απόσταγμα σοφίας 2 κορυφαίων διανοητών:

Η πρώτη και “αρχαιότερη” είναι του Καζαντζάκη από την Ασκητική:
Ν΄ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης . Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Η δεύτερη από τον Ράμφο ο οποίος το προχωρά παραπέρα ενσωματώνοντας τη λύση: Ασ΄ τους άλλους. Εσύ ο ίδιος, που ευθύνεσαι; Τι προσάπτεις στον εαυτό σου; Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κρίση θα παρατείνεται, το σάπισμα θα βαθαίνει και τα φαινόμενα της ανομίας θα γίνονται πιο άγρια.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τους πολιτικούς και τα λοιπά γνωστά λαμόγια. Η ευθύνη τους είναι δεδομένη. Ας περιορίσουμε λίγο περισσότερο τον κύκλο, ας έρθουμε στην ατομικότητα. Πόσο οικεία φαντάζει η λέξη ευθύνη όταν μπαίνει στα προσωπικά μας όρια? το μακρινό , το “έξω από μας” πάντα είναι ασφαλές για κριτική. Να φταίει άραγε η ιδιοσυγκρασία μας και μας αφήνει αδιάφορους & αφιλόξενους? μήπως να μας φαίνεται παράλογο? Μήπως έχει να κάνει με το ότι θεωρούμε το κράτος ως αφηρημένη έννοια – οντότητα ? Γιατί μας φταίνε μόνο οι άλλοι και ξεχνάμε ότι κι εμείς ήμαστε “άλλοι” για τους άλλους? Κι εντέλει ποιοι είναι αυτοί οι γνωστοί-άγνωστοι άλλοι? Δεν είναι ο αδερφός, ο φίλος, ο θείος , ο ξάδερφος μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας ? Κοιταζόμαστε άραγε κάποιες φορές στον καθρέπτη και βλέπουμε κάποιον ένοχο? Κάναμε ποτέ αυτοκριτική ? εντοπίσαμε την δική μας -όποια -συμμετοχή ή τακτοποιούμε πάντα τις συνειδήσεις μας?

Τι είναι η ευθύνη? Δεν χρειάζεται κάποιος να έκλεψε ή να συμμετείχε στο “πάρτι” για να ευθύνεται. Μπορεί απλά να μην έδρασε ως όφειλε. Μπορεί ν άφησε τα γεγονότα να εξελιχθούν χωρίς να πάρει μέρος. Μπορεί να συγκάλυψε, να επιβράβευσε τη μετριότητα. Γιατί ανευθυνότητα άραγε δεν είναι τα στραβά μάτια, το να κάνεις τον θεατή? ή το ότι δεν αναλάβαμε το προσωπικό κόστος να γίνουμε καταγγέλοντες ?

Εδώ ακριβώς συνοψίζεται όλο το πρόβλημα εθνικής αγνωσίας που μας διακατέχει. Οι επαναστάσεις ξεκινουν απο εμας, ας κάνουμε την ανατροπή, ας  ξεκινήσουμε να ευθυνόμαστε!!

ΥΓ.

Στη διάρκεια μιας πυρκαγιάς στο δάσος, όλα τα ζώα τρέχουν για να σωθούν εκτός από ένα κολιμπρί* το οποίο παίρνει μια στάλα νερό στο ράμφος του και πετάει προς τη φωτιά.

«Τι νομίζεις ότι κάνεις; Είσαι τρελός, δεν θα σταματήσεις την φωτιά!», του φωνάζει ένας ελέφαντας.

«Το ξέρω», απαντά το κολιμπρί, «κάνω όμως αυτό που μου αναλογεί».

* το μικρότερο πουλί στον κόσμο, το μήκος του σώματός του είναι περίπου 2,5 εκατοστά