Εκεί που δεν υπάρχουν υπόγεια ρεύματα. Εκεί που τα λόγια δεν σημαίνουν τίποτα. Εκεί που η υποκρισία αποτελεί ζιζάνιο. Αυτό είναι η αγάπη.
Η αγάπη δεν θέλει λόγια. Την πλακώνουν. Έχουν βάρος τα λόγια. Σκέψου πόσο κατανοητή είναι η αγάπη ακόμη και όταν δεν μπορείς να την προφέρεις σε γλώσσα που δεν ξέρεις. Όμως η κατάσταση ‘αγάπη’ είναι κατανοητή ακόμη και στη γλωσσική μας άγνοια.
Πόσο έξυπνο όν είναι ο άνθρωπος και πόσο χαζά αντιμετωπίζει την αγάπη. Αυτή που θα τον κάνει να επιστρέψει στην αρχική κατάσταση δημιουργίας του. Τότε που δεν είχαν παρεισφρίσει στη ζωή του όλα αυτά που τον μετάλλαξαν σε δίποδο, με συμπεριφορά τετράποδου.
Μόνο οι γενναίοι αγαπάνε. Οι τολμηροί της ζωής. Οι πλούσιοι συναισθήματος. Αυτό είναι ο πλούτος που μας μένει. Είμαστε αυτό που μας πρεσβεύει και όχι αυτό που έχουμε. Θα καταλάβω κάποιον που είναι εντελώς γυμνός αλλά έχει αγάπη. Η γύμνια του πλούσιου σε υλικά αγαθά δεν θα τον προσδιορίσει.
Αυτό σημαίνει το να μιλάς με τα μάτια της ψυχής. Τι μεγαλείο. Η αγάπη φέρνει αγάπη και ότι γίνεται με αγάπη σε γεμίζει πληρότητα. Πολλοί ζητάμε την αγάπη αλλά δεν ψάχνουμε μέσα μας. Εκεί έχει φωλιάσει κάτω από τόνους ψυχικού ρύπου. Όταν αγαπήσουμε πραγματικά τον εαυτό μας δε θα μας φοβίζει τίποτα. Αν δεν το πετύχουμε πρώτα αυτό θα σερνόμαστε υποχείρια και επαίτες αγάπης που δεν θα τη βρίσκουμε και θα πεθαίνουμε αργά κάθε μέρα. Η ζωή και η αγάπη είναι ένα διαρκές φαγοπότι και θα είμαστε ηλίθιοι αν πεθάνουμε πεινασμένοι.
