Γράφει ο Αριστοτέλης Κερασοβίτης
Από την εποχή που έζησε ο Επίκουρος έχουν περάσει σχεδόν 2.350 χρόνια. Οι επικούρειοι εκείνης της περιόδου ζούσαν κατά ομάδες σε κοινότητες οι οποίες λειτουργούσαν ως εκπαιδευτικές σχολές που έφεραν το όνομα “Κήπος“.
Από τα πρώτα μαθήματα κιόλας οι δάσκαλοι φρόντιζαν να διδάσκουν στους μαθητές τους ότι η ηδονή είναι το πρωταρχικό και έμφυτο αγαθό, δίδοντας παράλληλα προτεραιότητα στην εκπλήρωση εκείνων των επιθυμιών που είναι όντως αναγκαίες για την ευδαιμονία τους. Όσοι αποδέχονταν την επικούρεια διδασκαλία ενθαρρύνονταν να δηλώνουν δηµόσια την ταυτότητά τους, να χτίζουν ισχυρές φιλίες μεταξύ τους και να ασκούν το “λάθε βιώσας”, δηλαδή να ζουν ήσυχα και αθόρυβα αποτραβηγμένοι από την πολιτική και το πλήθος της πόλης.
Οι επικούρειοι της ελληνιστικής περιόδου ακολουθούσαν συγκεκριμένους κανόνες στη συμπεριφορά τους όταν συμμετείχαν σε κοινωνικές εκδηλώσεις όπως αθλητικές, καλλιτεχνικές οι θρησκευτικές. Όταν κατέβαιναν στην αγορά απέφευγαν να συμμετέχουν σε ανούσιες και αδιέξοδες πολιτικές συζητήσεις όπου συνήθως επικρατούσε η χυδαιότητα παρά μόνο σε φιλοσοφικές. Ομοιάζοντας με τους κυνικούς έδιναν πολύ μικρή σημασία στην εξωτερική εμφάνισή τους και ξεχώριζαν για το ατημέλητο ύφος τους.
Πολλές φορές αυτό το γεγονός προκαλούσε τα ειρωνικά σχόλια άλλων φιλοσόφων που άνηκαν σε ελιτίστικες σχολές όπως της Ακαδημαϊκής και της Περιπατητικής. Στους επικούρειους άρεσαν τα θεάματα και παρακολουθούσαν τα θεατρικά έργα των τραγικών αλλά και των ποιητών χωρίς όμως να ασχολούνται με αυτά αφού θεωρούσαν ότι πρωτίστως είχαν ψυχαγωγικό χαρακτήρα και δευτερευόντως διδακτικό. Όποτε έβρισκαν ευκαιρία έπαιρναν μέρος στα συμπόσια στα οποία ευθυμούσαν αλλά δεν μεθούσαν.
«ΑΦΟΒΟΝ Ο ΘΕΟΣ, ΑΝΥΠΟΠΤΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ, Τ ΑΓΑΘΟΝ ΜΕΝ ΕΥΚΤΗΤΟΝ, ΤΟ ΔΕ ΔΕΙΝΟΝ ΕΥΕΚΚΑΡΤΕΡΗΤΟΝ»
«Ο θεός δεν είναι επίφοβος, ο θάνατος δεν είναι αντιληπτός, το μεν καλό εύκολα αποκτιέται, το δε κακό εύκολα υπομένεται.»
(Φιλόδημος Γαδαρηνός)
«Το μακάριο και άφθαρτο ον, ούτε το ίδιο έχει προβλήματα, ούτε σε άλλους προκαλεί. Έτσι δεν οργίζεται με κανέναν και δεν χαρίζεται σε κανένα. Γιατί όλα αυτά είναι γνωρίσματα αδυνάμων όντων.»
(Επίκουρος Κύριαι Δόξαι 1).
«Γεννηθήκαμε μια φορά και δεν γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, κι είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία γι’ αργότερα. Κι η ζωή κυλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μες τις έγνοιες.»
(Επικούρου προσφώνησις 14)
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…