Η επικινδυνότητα εξαρτάται από το βαθμό στον οποίο ο θεραπευόμενος μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τον εαυτό του και τους άλλους. Το εύρος του κινδύνου ως προς τον εαυτό εκτείνεται από μικρό, όταν ο θεραπευόμενος δεν παρουσιάζει αυτοκτονικό ιδεασμό (σκέψεις αυτοκτονίας), έως μεγάλο, όταν παρουσιάζει αυτοκτονικές ενορμήσεις και μπορεί να οδηγηθεί και στον εκούσιο τερματισμό της ζωής του.
Επίσης, η εξερεύνηση της επικινδυνότητας προς άλλους παρέχει πληροφορίες για την ύπαρξη προηγούμενων συμβάντων κακοποίησης, κατάχρησης ουσιών και κοινωνικών επιδράσεων που μπορούν να οδηγήσουν το άτομο στο να βλάψει τρίτα πρόσωπα (Palmer & Bor, 2008).
Η αξιολόγηση της επικινδυνότητας περιλαμβάνει την απόπειρα αυτοκτονίας/αυτοκτονικό ιδεασμό, την απόπειρα δολοφονίας, την κατάχρηση αλκοόλ και ουσιών (παρελθοντική ή παροντική), τη σωματική ή ψυχολογική κακοποίηση (παιδιού, ενήλικα) και την έλλειψη υγιεινής.
Εάν ο θεραπευόμενος παρουσιάζει ενδείξεις κινδύνου ή ενδεχόμενες δυσκολίες που σχετίζονται με τους παραπάνω τομείς, τότε ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή αφορά την αξιολόγηση των στοιχείων ασφάλειας που σχετίζονται με το θεραπευόμενο, τη δημιουργία ενός πλάνου το οποίο θα καθιστά το θεραπευόμενο ασφαλή και την καταγραφή των όποιων νομικών ενεργειών προκειμένου να εγγυηθεί την ασφάλεια του πελάτη του.
Αν ο ψυχοθεραπευτής κρίνει ότι ο θεραπευόμενος βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο επικινδυνότητας, η διαδικασία της αξιολόγησης είναι διαρκής και θεωρείται απαραίτητο ότι όλοι οι επαγγελματίες που σχετίζονται με την ψυχική υγεία του θεραπευόμενου θα πρέπει να βρίσκονται σε επαφή και διαρκή συνεργασία μεταξύ τους ώστε να διαμορφώσουν ένα κοινό πλάνο παρέμβασης, το οποίο να αντιστοιχεί στη φύση και στη σοβαρότητα του κινδύνου που αντιμετωπίζει ο θεραπευόμενος.
Αυτοκτονική και Δολοφονική Ενόρμηση
Σε περιπτώσεις που ένας θεραπευόμενος έχει διαγνωστεί με κατάθλιψη ή παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά, θα πρέπει να ερευνηθεί αν παρουσιάζει αυτοκτονικές ή δολοφονικές ενορμήσεις. Κάθε χώρα διέπεται από μια διαφορετική νομοθεσία που ορίζει το πώς ο ψυχοθεραπευτής θα πρέπει ναενεργήσει για να προστατεύσει τον πελάτη του και τον οικογενειακό του περίγυρο. Όταν ο θεραπευόμενος έχει ένα ξεκάθαρο πλάνο αυτοκτονίας ή την πρόθεση να βλάψει άλλους,ο ρόλος του ψυχοθεραπευτή είναι να αποτρέψει τον τερματισμό της ζωής του θεραπευόμενου ή τρίτων.
Αν δεν υπάρχειπλάνο αυτοκτονίας ή πρόθεση δολοφονίας, ο ψυχοθεραπευ τής, ακολουθώντας τους κανόνες ηθικής και δεοντολογίαςπου ορίζει το επάγγελμά του, θα πρέπει να δημιουργήσει έναπλάνο ασφάλειας για τον πελάτη, προνοώντας για το ενδεχόμενο μιας πιθανής υποτροπής (Shea, 2002).
Παρακάτω δίνονται κάποιοι δείκτες που υποδηλώνουν ότι ο θεραπευόμενος παρουσιάζει επικινδυνότητα:
Αλκοόλ και Ουσίες
Η διερεύνηση της κατάχρησης αλκοόλ και ουσιών αποτελεί πολύ σημαντικό τμήμα της αξιολόγησης του θεραπευόμενου. Συχνά το άτομο οδηγείται στην παραπάνω συμπεριφορά ως απόρροια ξαφνικών αλλαγών που μπορεί να προκύπτουν στη ζωή του (όπως, π.χ., πένθος, απώλεια εργασίας, χωρισμός),λόγω ύπαρξης έντονου στρες, σοβαρών συναισθηματικών καταστάσεων, ως αποτέλεσμα τραυματικού γεγονότος ή εξαιτίας μιας ασθένειας κ.ά.
Για το λόγο αυτό η χρήση αλκοόλ και ουσιών θα πρέπει να μελετάται διεξοδικά και συστηματικά ανά τακτά διαστήματα κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω ερωτήσεων από την πλευρά του ψυχοθεραπευτή όσον αφορά τη συχνότητα της χρήσης,το είδος της χρήσης και το ποσό της κατανάλωσης είτε μέσω της συμπλήρωσης ειδικών ερωτηματολογίων αυτοαναφοράς από την πλευρά του θεραπευόμενου που ερευνούν τη χρήση αλκοόλ και ουσιών.
Σωματική και Ψυχολογική Κακοποίηση
Η κακοποίηση αναφέρεται στην κακοποίηση παιδιού, ενήλικα, ατόμου τρίτης ηλικίας, αλλά και ατόμων που πάσχουν από κάποια ασθένεια (σωματική, γενετική, ψυχολογική, ψυχιατρική κ.ά.) και εξαρτώνται από τη φροντίδα άλλων. Διακρίνεται σε πέντε κατηγορίες:
Άλλοι Παράγοντες Επικινδυνότητας
Πλάνο Αντιμετώπισης Επικινδυνότητας
Ο ψυχοθεραπευτής θα πρέπει να συντάσσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης για κάθε περίπτωση στην οποία έχει αναγνωρίσει ενδεχόμενο κίνδυνο, όπως ο συγκαλυμμένος αυτοκτονικός ιδεασμός, ιστορικό αυτοτραυματισμού, ιστορικό κακοποίησης κ.ά.
Αυτό το πλάνο αντιμετώπισης θα πρέπει να είναι εξατομικευμένο και κατασκευασμένο με βάση τις ανάγκες του κάθε θεραπευόμενου. Κάθε πλάνο αντιμετώπισης κινδύνου αποτελείται από κάποια συστατικά ανάλογα με το τι αρμόζει σε κάθε περίπτωση.
Έτσι, ένα πλάνο αντιμετώπισης, σύμφωνα με την Gehart (2010), ενδέχεται να περιλαμβάνει κάποια από τα παρακάτω στοιχεία:
*Απόσπασμα από το βιβλίο Κολέτση, Μ. & Τράγου, Ε. (2014.) «Κλινική Αξιολόγηση και Συμβουλευτική: Από την θεωρία στην πράξη». Ασημάκης.
Βιβλιογραφία
Δρ. Μάρσα Κολέτση, Ψυχολόγος Δρ. Έλενα Τράγου, Ψυχολόγος
Μωραίτη 11, Ν. Ψυχικό 11471 Αρτέμιδος 8, Γλυφάδα 16674
www.mindsmirror.gr www.findyourhappy.gr
(210)6770716 (210)8949863
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…