Θα δω το προφίλ σου στο Facebook πριν πω στους γονείς σου οτι πέθανες

Βλέποντας κανείς τον τίτλο της επιστολής που ανέβασε στον λογαριασμό του στο LinkedIn, ο γιατρός Louis M Profeta, σίγουρα δεν θα σου δημιουργηθεί και η καλύτερη προδιάθεση για αυτό που διαβάζεις. Αν πατήσεις όμως κλικ στο «Θα δω το προφίλ σου στο Facebook πριν πω στους γονείς σου οτι πέθανες», μάλλον θα αλλάξεις γνώμη, καθώς τα όσα αναφέρει εκεί ο γιατρός εκτάκτου ανάγκης του νοσοκομείου St Vincent των ΗΠΑ, προκαλούν ρίγη συγκίνησης…

«Κατά κάποιο τρόπο κρατάει τον άνθρωπο μέσα μου. Βλέπεις, πρόκειται να αλλάξω την ζωή της ζωή της μητέρας και του πατέρα σου. Σε 5 λεπτά δεν θα είναι ποτέ οι ίδιοι άνθρωποι που ήταν πριν. Ποτέ δεν θα είναι χαρούμενοι ξανά. Τώρα, για να πω την αλήθεια, είσαι ένα ανώνυμο νεκρό σώμα που μοιάζει με έναν βρεγμένο σάκο που τον έχουν γεμίσει με εφημερίδες και τον οποίο χτυπούσαμε, περνούσαμε σωληνάκια, βάζαμε καλώδια και τον τρυπούσαμε με βελόνες, προκειμένου να σώσουμε. Καμία κίνηση όμως… Κανένα ίχνος ζωής. Τίποτα που να μου λέει για τα όνειρα που είχες κάποτε ή τις φιλοδοξίες σου. Το χρωστάω σε αυτούς, να ξέρω κάτι για εσένα, πριν μπω στο δωμάτιο για να τους μιλήσω.

Αυτή τη στιγμή είμαι εκνευρισμένος με εσένα για αυτό που έκανες στον εαυτό σου και αυτό που θα κάνεις στους γονείς σου.

Δεν ξέρω τίποτα για εσένα. Όμως το χρωστάω στην μητέρα σου να ρίξω μία ματιά στη ζωή σου.

Μπορεί εκείνη τη μοιραία ώρα να έστελνες μήνυμα αντί να κοιτάζεις τον δρόμο ή να ήσουν μεθυσμένος και να οδηγούσες ενώ θα έπρεπε να είχες καλέσει ένα ταξί. Ίσως να σνίφαρες ηρωίνη ή xanax για πρώτη φορά, ή να δοκίμαζες κοκαΐνη. Μπορεί να ανέβηκες στο μηχανάκι χωρίς κράνος, μπορεί να μην άκουσες τους γονείς σου που σου έλεγαν να μην κάνεις παρέα με αυτό τον φίλο σου ή να μην ήσουν προσεκτικός όταν περνούσες από διασταυρώσεις.

Μπορεί απλά να ήταν η ώρα σου, αλλά οι περισσότερες πιθανότητες είναι οτι δεν ήταν.

Οπότε, παίρνω την φωτογραφία από το δίπλωμά σου, ανοίγω το iPhone μου, μπαίνω στο Facebook και ψάχνω το όνομά σου. Είναι πιθανό είναι να έχουμε έναν κοινό φίλο, καθώς ξέρω αρκετό κόσμο.

Βλέπω οτι φοράς το ίδιο κολιέ και σκουλαρίκια, τα οποία είναι τώρα στο τραπέζι. Το ίδιο καπέλο και μπουφάν που τώρα είναι γεμάτα αίματα. Φαίνεται οτι τα φορούσες στην συναυλία των U2, η οποία όπως έμαθα ήταν σπουδαία.

Κοιτάζω το χαμόγελό σου. Πως ήταν το χρώμα των ματιών σου όταν ήταν γεμάτα ζωή, τότε που ήσουν στην παραλία, τότε που έσβηνες τα κεράκια α Χριστούγεννα στο σπίτι της γιαγιάς. Ω, έχεις και ένα σκυλάκι Μαλτέζ… Σε βλέπω να ποζάρεις μαζί με την μητέρα και τον πατέρα σου, μπροστά από την πινακίδα του Πανεπιστημίου. Ωραία, τώρα ξέρω ακριβώς ποιοι είναι οι γονείς σου που θα αντικρύσω  όταν θα πάω στο θαλαμο αναμονής. Αυτό θα με βοηθήσει, γιατί θα χρειαστεί να κάνω μία λιγότερη ερώτηση και θα πάω κατευθείαν σε αυτούς.

Είσαι τυχερός που δεν θα βρίσκεσαι εκεί για να το δεις. Ο πατέρας σου θα φωνάζει διαρκώς το όνομά σου, η μητέρα σου θα τραβάει τα μαλλιά της και θα κυλιέται στο έδαφος με τα χέρια στο κεφάλι λες και θα προσπαθεί να προστατευτεί από αόρατες μπουνιές.

Κοιτάζω την σελίδα σου στο Facebook πριν τους πω οτι είσαι νεκρός, γιατί μου υπενθυμίζει οτι μιλάω για έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο που τον αγαπάνε, και έτσι ηρεμεί την φωνή μέσα στο μυαλό μου που θέλει σου φωνάξει: «Γ@μ7μ%νε δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό σε ανθρώπους που σε αγαπάνε».

_______________________

   Πηγή: notosmedia.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com