Ελλάδα, η πατρίδα του «γιατί;»


Φωτιά: Στα 40 μου είμαι πια πολύ μεγάλος για να έχω αρκετές αναμνήσεις και πολύ μικρός για να αφήσω τη ζωή να με πάει όπου θέλει. Πρέπει να θυμάμαι. Δεν πρέπει να ξεχνάω. Πρέπει να παλεύω. Δεν πρέπει να παραδίνομαι. Δεν ξεχνώ τις πυρκαγιές του 1995 και του 2007… Δεν ξεχνώ τις πλημμύρες. Δεν ξεχνώ το Σάμινα. Δεν ξεχνώ τα Τέμπη και τον Μαλιακό. Δεν ξεχνώ… Θυμάμαι.

Θυμάμαι τα «κροκοδείλια» δάκρυα όλων αυτών που θα έπρεπε να έχουν προλάβει το κακό. Να έχουν κάνει τη δουλειά τους.

Από χθες, δεν ξεχνώ και την Κινέτα, το Μάτι, τη Ραφήνα, το Νέο Βουτζά… Δεν ξεχνώ ότι ο κόσμος δεν ήξερε πού να πάει για να γλιτώσει. Κανείς δεν του είπε. Αβοήθητος.

Δεν ξεχνώ ότι για μια ακόμη φορά η Ελλάδα αντί να προστατεύσει, έκαψε τα παιδιά της. Τώρα τα έκαψε, πριν λίγο καιρό τα έπνιξε. Και θα τα κάψει ξανά. Και θα τα πνίξει ξανά. Μάθαμε πια. Να καιγόμαστε και να πνιγόμαστε.

Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που παίρνεις αγκαλιά το παιδί σου για να καείτε μαζί. Να πάτε παρέα στο θάνατο. Για να μην δει τη φωτιά που έρχεται.

Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που στηρίζεται στην αυτοθυσία των πυροσβεστών, των λιμενικών και των ψαράδων.

Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που αντί να απλώσει το χέρι, δείχνει με το δάχτυλο.

Η Ελλάδα του 2018 είναι η χώρα που θυσιάζει ακόμη Ιφιγένειες.

Ότι δεν μας πάρουν, θα το κάψουν. Για να το πάρουν μετά μπιρ παρά.

Εδώ είναι Αττική, φαιό νταμάρι.

Είναι η ζωή εν τάφω.

Είναι η γη του πυρός. Στην κυριολεξία.

Είμαστε πια η πατρίδα του «γιατί;». Ένα γιατί που ποτέ δεν έχει απάντηση.

Όταν τελειώνει ο κακός μας ο καιρός και η άδικη η μοίρα, μας φταίει ο θεός. Ο θεός κι ο διάολος.


Ποτέ δεν φταίμε εμείς. Κι αυτούς που φταίνε τους ψηφίζουμε για να γενούν πρωθυπουργοί. Να αποφασίζουν για τις ζωές και το θάνατό μας. Να μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος θα μας σκοτώσει. Όχι ποιος θα μας σώσει. Κανείς δεν σώνει τον Έλληνα. Μόνο η τύχη.

Μα είναι και μέρες που δεν έχουμε τύχη. Σαν αυτές. Και τότε απλά μετράμε θύματα. Νεκρούς. Αυτούς που αύριο θα είναι απλά αριθμοί. Μια κακή ανάμνηση. Που θα την ξεχάσεις. Μην ξεχνάς. Αυτό θέλουν. Θέλουν να ξεχάσεις τους νεκρούς ώστε αύριο εκεί που σήμερα, ο πατέρας πήρε τη γυναίκα και τα παιδιά του αγκαλιά για να καούν, να… φυτρώσει μια βίλα. Μια χώρα που πατάει επί πτωμάτων. Που χτίζει πάνω στα δάκρυα.

Ελλάδα 2018 μετά Χριστόν. Η χώρα που ξέχασε και ο Θεός…

_______________________

~ Νίκος Συρίγος

    Πηγή: newsbomb.gr

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

2 CommentsΣχολιάστε

  • Αγαπητέ κύριε Συρίγο.

    Η Ελλάδα – αυτή εδώ η χώρα – είμαστε ΕΜΕΙΣ οι άνθρωποι που ζούμε σ΄αυτόν τον τόπο με τα δεδομένα κλιματολογικά χαρακτηριστικά. Εξαιρετικά όσο και μερικές φορές… άκρως επικίνδυνα…

    ΕΜΕΙΣ όμως, αγαπητέ κύριε Συρίγο, δεν αγαπάμε και δεν φροντίζουμε ούτε τον πολιτισμό μας ούτε τη χώρα μας.
    Δεν μας αρέσει να βλέπουμε τις ατέλειές μας, και έχουμε συνηθίσει (με τη βοήθεια και άλλων, βεβαίως…+ ΜΜΕ) να ζούμε μέσα σ΄αυτή την πολιτισμική υποανάπτυξη και αυτόν τον ατομικό εγωισμό ξεχνώντας ότι η ποιότητα ζωής δεν βρίσκεται στο εσωτερικό του σπιτιού μας και στο βάθος της τσέπης μας, όσο στην ανθρώπινη αλληλεγγύη, στον ευγενικό τρόπο συμπεριφοράς μας, στην αλτρουιστική μας διάθεση και στην απαραίτητη και θεμιτή συνεργασία του ενός προς τον άλλον.

    Ντρεπόμαστε να πούμε ότι αποτύχαμε γιατί οι γονείς μας καθώς μας μεγάλωναν συνέχεια μας παρατηρούσαν και ελάχιστα μας ενθάρρυναν για τη συμπεριφορά μας. Και, τώρα εμείς, υποτιθέμενοι ενήλικες, οχυρωνόμαστε πίσω από την αυταρέσκειά μας και το πανύψηλο εγώ μας για να υπερισχύσουμε ! (αλήθεια σε ποιόν ?)

    Η ελληνική οικογένεια κ. Συρίγο ωθεί τα παιδιά της στην καλοπέραση είτε της μικρής τους ηλικίας, είτε αργότερα, με τον φροντισμένο και επιλεγμένο γάμο τους. Δεν την οδηγεί προς την ευθύνη και δεν τα μαθαίνει σε όρια και κανόνες και τήρηση των νόμων. Τα αυθαίρετα στο Μάτι και σε κάθε ελληνικό μέρος είναι ο κανόνας δεν είναι η εξαίρεση.

    Μικρότατο παράδειγμα : Παρατηρήσατε, εδώ και χρόνια τώρα, ότι οι Έλληνες όταν βαδίζουν έξω… περπατούν στο δρόμο και όχι σε πεζοδρόμια !!! Γιατί απλώς τα πεζοδρόμια δεν είναι για πεζούς ! Είναι είτε κατειλημμένα είτε αδιάβατα. Βλέπετε, λοιπόν, ότι η μη αξιοπρέπειά μας και η πολιτισμική μας ένδεια μας έχει γίνει συνήθεια και ουδείς αντιδρά. Όλα είναι κανονικά για εμάς…

    Έχω ένα ”πλούτο εμπειρίας” κ. Συρίγο και σας τα γράφω αυτά : Το ότι έχω κατοικήσει (όχι επισκεφθεί) με ”ανοικτά μάτια” στο εξωτερικό και το παιδί μου, με την οικογένειά του, άφησε αυτή τη χώρα, τη χώρα της αναξιοκρατίας και της διαφθοράς για να απολαύσει καλύτερο δημόσιο περιβάλλον, σεβασμό και ισοπολιτεία μαζί με τις πρωτοβουλίες και την επιβράβευση σ΄αυτούς που προσπαθούν, ζώντας, πλέον, σε κεντρική χώρα της Ευρώπης.

    Έτσι, οι τωρινές και προηγούμενες φωτιές, οι καταστροφές, οι θρήνοι και τόσα άλλα δεν μου κάνουν, δυστυχώς, εντύπωση. Είναι το ΔΙΚΟ ΜΑΣ αποτέλεσμα, είναι η δική μας ”ΕΠΙΒΡΑΒΕΥΣΗ” για το βιασμό της ζωής μας που κάνουμε δεκάδες χρόνια τώρα.

    Ίσως, με ρωτήσετε : Και οι κυβερνώντες τί κάνουν και γιατί δεν το κάνουν ? Θα σας απαντήσω : Γιατί αυτοί είναι μια δική μας αντανάκλαση και το μόνο που τους απασχολεί είναι η θέση τους, η δόξα τους και τα χρήματα για το σπρώξιμο των παιδιών τους και τη διαιώνιση του ονόματός τους. Η σεμνότητα και η ταπείνωση είναι στοιχεία, εντελώς, άγνωστα γι΄αυτούς…

    Όσο εμείς θα μιλάμε με την γνώριμη ελληνική αυταρέσκεια και την επιβολή της δικής μας άτρωτης γνώμης τόσο θα διαιωνίζουμε τη φαύλη αυτή κατάσταση.

    Βλέπετε, αγαπητέ κύριε Συρίγο, ότι ακόμη και τώρα στα επαίσχυντα μνημόνια της ζωής μας… αυτοί που τα δημιούργησαν μη λέγοντας την αλήθεια και λαμβάνοντας συνέχεια δανεικά στο πρόσφατο παρελθόν…. εξακολουθούν να ρητορεύουν και να μην – ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ !!! – συνεργάζονται για το καλό αυτού του τόπου, αλλά να εξαπολύουν λέξεις ο ένας στον άλλον, όπως : ”δεν ντρέπεσαι” και ”ψεύτη” !!!

    Θλίβομαι και κλαίω για τα λάθη μου και για τη χώρα μου που η ξένοι την χαρακτηρίζουν ”ειδική περίπτωση χώρας” !!! Ναι, έτσι μας ξέρουν έξω.

    Αν ήμουν μικρότερος θα έφευγα και εγώ παρότι που η ψυχή μου είναι φυτεμένη εδώ….σ΄αυτές τις πέτρες και στις ελιές.

    Με ειλικρινή εκτίμηση και συγνώμη για τον θυμό μου που με κατακλύζει. Άρης Λ.

    * και μια τελευταία φράση για όσους διαβάσουν αυτό το άρθρο : Γνωρίζετε αγαπητοί συνέλληνες πόσες οικογένειες αποχαιρετούν – πιθανότατα για πάντα – κάθε ημέρα τα παιδιά τους στο αεροδρόμιο ? Ξέρετε τί κάνουν αυτές οι οικογένειες μετά από τα δάκρυα ? Μελαγχολούν και καταθλίβονται έως ότου ξεχαστούν, παθητικά, με καμιά ”TV περσόνα” ή καμιά έντονη γελοία αντιπαράθεση (για λόγους πολιτικούς ή τηλεθέασης) στο μαύρο μας κουτί/χάλι.

  • Ειμαι κι εγω ενας απ αυτους που το εξωτερικο τους “ανοιξε” τα ματια.Μονο που τα δικα μου ανοιξαν για να δουν πως οχι μονο καλυτερες κοινωνιες δεν υπαρχουν αλλα επισης για να δουν πως το καλυτερο “δημοσιο περιβαλλον” ειναι το τελειο προκαλυμμα για τυπους σαν κι εσας για να πιστεψουν πως αξιζει κανεις απο τη χωρα του.Ειναι ο καπιταλισμος ιδιος κι απαραλλαχτος παντου που προξενει νεκρους αλλου φανερα κι αλλου κρυφα.Αφηστε την Ελλαδα ησυχη κυριε Αρη κι αν δεν σας αρεσει ποτε δεν ειναι αργα..Μαθαμε να ξορκιζουμε το κακο ειτε ριχνοντας τα στην ελληνικη νοοτροπια ειτε φευγοντας.Εγω αντιθετα θα μεινω εδω,θα κανω οτι μπορω μαζι με τους γυρω μου κι αν ειναι να καω θα καω μαζι τους.