«Τα μέσα ενημέρωσης δέχονται τεράστιες πιέσεις με αποτέλεσμα πάρα πολύ συχνά να παρέχουν δημοσιότητα σε πηγές που βρίσκονται κοντά στα κέντρα εξουσίας. Υποκύπτουν εύκολα είτε στην ψυχική διέγερση, είτε στην προώθηση του πολέμου, είτε στην επαγγελματική κυβερνητική προπαγάνδα. Η εξαιρετική χορογραφία, τα τέλεια σενάρια, η αναπόφευκτη μορφοποίηση των πληροφοριών σε αυτή την εποχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν έχουν αφήσει πολλά περιθώρια για ειλικρινή και αυθεντικό λόγο».*
Αυτή ήταν η παρατήρηση μιας μεγάλης πολεμικής ανταποκρίτριας, της Αν Νιβά, για το επάγγελμά της και τον ρόλο των μέσων ενημέρωσης στην τύφλωση της Ιστορίας.
Χρειάζεται να θυμηθούμε μερικές από τις υπερβολές της ενημέρωσης των προηγούμενων δεκαετιών;
Οι πλάνες αυτού του είδους δεν ανήκουν στο παρελθόν:
στις 21 Φεβρουάριου 2011, το Αλ Τζαζίρα ανακοίνωνε ότι σύμφωνα με πληροφορίες του CIRET (Διεθνούς Κέντρου Έρευνας και Μελέτης της Τρομοκρατίας), που βρίσκεται στο πεδίο, «πολεμικά αεροσκάφη και ελικόπτερα βομβάρδισαν αντικυβερνητικούς διαδηλωτές στην Τρίπολη». Η πληροφορία προκάλεσε διαμάχη στον ΟΗΕ και κατέληξε στην εφαρμογή της απόφασης του 1973 που επιτρέπει στρατιωτική επέμβαση των διεθνών δυνάμεων στη χώρα.
Οι ειδήσεις, αληθινές και ψεύτικες, προέρχονται από το κράτος, από ένα κόμμα, από τη στρατιωτική ή την πολιτική λογοκρισία, από τις δυνάμεις της αγοράς…
Πώς να μην τυφλωθεί κανείς; Αν και η πληροφόρηση πέφτει συχνά θύμα της λογοκρισίας, αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτούμε τα ψέματα. Το δικαίωμα στην ενημέρωση και η υπεράσπισή του είναι καθήκον του πολίτη ο οποίος οφείλει να αναρωτιέται γύρω από τον τρόπο της ενημέρωσής του.
Εστίες γνώσης και πληροφορίας
Η πρώτη εστία είναι, φυσικά, η παιδεία. Αν και είναι οργανωμένη σε μαθήματα, αυτά σπάνια επικοινωνούν μεταξύ τους.
Ο γραπτός τύπος είναι ένας δεύτερος πόλος. Ωστόσο, είναι δύσκολο να αναλύσουμε την προέλευση του παρόντος με τη βοήθεια του τύπου, παρά μόνο μέσα από συγκεκριμένες και λιγοστές έρευνες: συχνά στις σελίδες της «Ιστορίας» σχολιάζονται επέτειοι και εκδόσεις βιβλίων, χωρίς να εφαρμόζεται καμιά πολιτική της σύνταξης. Ταυτόχρονα, οι γονείς και η διοίκηση της εκπαίδευσης βάζουν τα δυνατά τους ώστε να μην γίνεται κανένας υπαινιγμός γύρω από τον σημερινό κόσμο. Οι εκπαιδευτικοί και οι δημοσιογράφοι βρίσκονται υπό επιτήρηση όταν πρόκειται για την Ιστορία.
Η τηλεόραση και το ραδιόφωνο είναι ο τρίτος πόλος της πληροφόρησης. Η τηλεόραση διαχειρίζεται τα προγράμματά της χωρίζοντάς τα σε είδη: μαγκαζίνο, δελτίο ειδήσεων, ντοκιμαντέρ, μυθοπλασία. Η στεγανοποίηση είναι ερμητική και μη επεκτάσιμη, σε αντίθεση με τις σελίδες ενός βιβλίου ή μιας εφημερίδας. Κάθε υπηρεσία διαφυλάσσει ζηλότυπα τα κουτιά της, ενώ ο διαχωρισμός σε είδη φαίνεται αναπόδραστος. Αυτό δεν εμποδίζει τις ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές να δανείζονται πληροφορίες και γνώμες από τον τύπο προκειμένου να τροφοδοτήσουν τις τηλεοπτικές συζητήσεις. Αλλά το δάνειο είναι μονόδρομος: ο τύπος συχνά αγνοεί την πληροφόρηση από τα οπτικοακουστικά μέσα. Έτσι κι αλλιώς τα ρεπορτάζ αφθονούν στις σύγχρονες κοινωνίες.
Η πιο πρόσφατη εστία πληροφοριών είναι, φυσικά, το διαδίκτυο. Ο Ντιντιέ Λομπάρ, διευθύνων σύμβουλος της France Telecom-Orange, έδωσε έναν συνοπτικό ορισμό:
«Το τηλέφωνο είναι ένας προς έναν. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση είναι ένας προς πολλούς. Το διαδίκτυο είναι πολλοί σε πολλούς. Ο χρήστης περνάει από την κατάσταση του ψυχρού άκρου, του παθητικού δέκτη, σε ένα δίκτυο φρενιτιώδους ενεργού κατάστασης και στη συνέχεια σε μια υπέρθεση των δικτύων που συνδέονται αλυσιδωτά».
Το διαδίκτυο αποτελεί επίσης ένα αχούρι όπου μπορεί κανείς να βρει τα πάντα και μερικές φορές τίποτα.
Και πάλι, προσοχή στην τύφλωση. Πριν από μερικά χρόνια, στο διαδίκτυο με περιέγραφαν ως ιστορικό, ασφαλώς, αλλά και ως συνταγματάρχη του Κόκκινου Στρατού, μολονότι, στον πόλεμο ήμουν πεζικάριος του ορεινού στρατού…
Γενικότερα, είναι σπάνιο να κεφαλαιοποιούνται οι πληροφορίες και οι γνώσεις που προέρχονται από διαφορετικούς πόλους. Στον τύπο, η εβδομαδιαία Courrier international προσπαθεί να παίζει τον ρόλο ενός καθρέφτη με πολλές πτυχές. Στην τηλεόραση, από τη στιγμή που ο Ελκαμπάς είχε εγκαινιάσει συζητήσεις στις οποίες ακουγόταν ένας και μοναδικός λόγος. Τα τελευταία χρόνια, ο Ιβ Καλβί, στο καθημερινό πρόγραμμα C dans I’air στο κανάλι France 5, έκανε τρεις καινοτομίες.
Κατ’ αρχάς, εξασφάλισε τη μετάφραση σε συνηθισμένα γαλλικά μιας γλώσσας που συχνά ακούγεται αποκρυφιστική. Στη συνέχεια, καλούσε ομιλητές που δεν ανήκαν όλοι στο ίδιο σεράι και δεν έλεγαν τα ίδια. Τέλος, απαντούσε σε ερωτήσεις των θεατών. Τέτοιες πρωτοβουλίες είναι ευπρόσδεκτες και πρέπει να ενθαρρυνθούν.
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…