Μην σκοτώνεις τη μαγεία της εφηβείας από τη ζωή σου

Κι έτσι ξαφνικά σου έρχεται στο νου μια λέξη ξεχασμένη, ένας ρυθμός, μια ανάμνηση κρυμμένη κάτω από ένα βουνό συμβάντων, κάτι που σε κάνει να σκεφτείς και να αναθεωρήσεις. Και τίποτα πια δεν είναι ίδιο με πριν. Χρόνια είχα να θυμηθώ αυτές τις λέξεις…

Έχεις μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη, μα πού γύριζες;

Την πρώτη φορά που τις άκουσα φορούσα ένα μακρύ μπλε φουστάνι, στο πρώτο θρανίο κάτω από τα μεγάλα παράθυρα της τάξης. Μπροστά από την έδρα δηλαδή, εκεί που δεν μπορούσα να αποφύγω το έντονο βλέμμα της καθηγήτριας. Δεν συμφωνούσε με τον θυμό μου. Α, είχα θυμώσει όμως με τον ποιητή. Πολύ. Η εμμονή του να ζήσω την ομορφιά της εφηβείας ό τι κι αν συνέβαινε, με ενοχλούσε. Η υποβάθμιση της πίκρας ενός έρωτα αποτυχημένου επειδή τάχα είχα όλο τον καιρό μπροστά μου, με εξόργιζε.

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά, το κορίτσι εκείνο με τη σφιγμένη γροθιά μου λείπει. Κι ας είχε άδικο τελικά. Κι ας είχε δίκιο ο ποιητής.

Πόσες φορές από τότε δεν έδωσα σημασία στα μικρά αγνοώντας τα σημαντικά! Πόσες νύχτες δεν σπατάλησα σε ατέρμονες συζητήσεις για ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, μια αυστηρή παρατήρηση, ένα πόνο που “όλος ο κόσμος γκρεμιζόταν” ενώ στην πραγματικότητα όλα ήταν στιγμές που θα περνούσαν χωρίς να φέρουν δα δραματικές αλλαγές στην πορεία μου.

Αλλά πάλι… Μήπως αυτό είναι που δίνει νόημα στη ζωή μας; Το δυνατό συναίσθημα, η αγκαλιά μιας φίλης, το πρώτο φιλί, το δάκρυ πάνω από ένα ποτήρι, η δίχως λόγο λατρεία στο βλέμμα της μητέρας, ένας σπαραγμός για μια απώλεια και μια λύτρωση στη διαβεβαίωση ότι τα ασήμαντα δημιουργούν σημαντικές αναμνήσεις; Πόσο υπέροχο αυτό το αναπάντεχο γοερό κλάμα, με χαμόγελο μαζί!

Ο ήλιος ανεβαίνει και το δυνατό φως διώχνει τη μαγεία. Όλα πλέον δείχνουν πιο απλά, πιο συγκεκριμένα, με μικρότερο ενδιαφέρον, ανιαρά σχεδόν. Τη ζωή μας τη βλέπουμε όπως τη θέλουμε, λοιπόν. Με τις εντάσεις της εφηβείας ή την ψυχραιμία της ενηλικίωσης. Εμείς διαλέγουμε. Κι εγώ σήμερα διαλέγω τις εντάσεις. Την εφηβεία.

Κατεβαίνοντας προς τους γιαλούς τους κόλπους με τα βότσαλα
Ήταν εκεί ένα κρύο αρμυρό θαλασσόχορτο
Μα πιο βαθιά ένα ανθρώπινο αίσθημα που μάτωνε
Κι άνοιγες μ’ έκπληξη τα χέρια σου λέγοντας τ’ όνομά του
Ανεβαίνοντας ανάλαφρα ως τη διαύγεια των βυθών
Όπου σελάγιζε ο δικός σου ο αστερίας.
Άκουσε ο λόγος είναι των στερνών η φρόνηση
Κι ο χρόνος γλύπτης των ανθρώπων παράφορος
Κι ο ήλιος στέκεται από πάνω του θηρίο ελπίδας
Κι εσύ πιο κοντά του σφίγγεις έναν έρωτα
Έχοντας μια πικρή γεύση τρικυμίας στα χείλη.

(Απόσπασμα από το υπέροχο Η Μαρίνα των Βράχων του Οδυσσέα Ελύτη).