Τα βιβλία της αγάπης. Ο έρωτας μέσα από τα μάτια 14 διάσημων κλασικών συγγραφέων

Μια λίστα με 14 από τα καλύτερα βιβλία της παγκόσμιας ερωτικής λογοτεχνίας 

Περηφάνια και προκατάληψη – Τζέιν Όστεν (1813)

Με πάνω από 120 εκατομμύρια πωληθέντα αντίτυπα, το κλασικό αυτό μυθιστόρημα της Jane Austen, δοκιμάστηκε στο χρόνο.

Μπορεί η αγάπη και η αφοσίωση να ανθήσουν εκεί που κάποτε υπήρχε ο θυμός και το μίσος, η περηφάνια και η προκατάληψη; Την απάντηση δίνει η Τζέιν Όστεν μέσα από το πιο γνωστό και δημοφιλές μυθιστόρημά της, μια τρυφερή ιστορία που λάτρεψαν γενιές αναγνωστών σε όλο τον κόσμο. Η Τζέιν και η Ελίζαμπεθ, οι μεγαλύτερες κόρες της οικογένειας Μπένετ, προσπαθούν να ανακαλύψουν την ευτυχία και τον έρωτα μέσα στους κοσμικούς κύκλους της επαρχιακής Αγγλίας, στις αρχές του 19ου αιώνα. Σύντομα, όμως, θα διαπιστώσουν ότι το μονοπάτι της αγάπης και της ευτυχίας είναι σπαρμένο με εμπόδια. Ιδιαίτερα, όταν οι ίδιοι οι ήρωες είναι υπερβολικά περήφανοι για να ξεπεράσουν τις προκαταλήψεις τους και να παραδεχτούν τα αληθινά τους συναισθήματα.

Ανεμοδαρμένα ύψη – Emily Brontë (1847)

Tα Ανεμοδαρμένα Ύψη, που πρωτοεκδόθηκαν το 1847, είναι η άγρια και γεμάτη πάθος ιστορία της σχεδόν δαιμονικής αγάπης μεταξύ της Κάθριν Έρνσω και του Χήθκλιφ. Η δράση του μυθιστορήματος είναι χαοτική και βίαια, αλλά η ολοκληρωμένη σύνθετη δομή του, οι γλαφυρές περιγραφές του θυελλώδους και μοναχικού αγγλικού τοπίου του Γιόρκσαϊρ και η ποιητική μεγαλοσύνη του οράματος της Έμιλυ Μπροντέ συνδυάζονται έτσι ώστε το βιβλίο να αποκτήσει το βάθος και την απλότητα μιας αρχαίας τραγωδίας.

Τούτο το αριστούργημα, που γράφτηκε από μία κοπέλα εικοσιεφτά ετών και δημοσιεύτηκε ένα χρόνο πριν από το θάνατό της, στα τριάντα της χρόνια, στέκεται ίσως ως ένα από τα πλέον πρωτότυπα έργα της αγγλικής γλώσσας και της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μαντάμ Μποβαρύ – Γκυστάβ Φλωμπέρ (1856)

Το πιο προσιτό μυθιστόρημα του συγγραφέα της Σαλαμπό και των Πειρασμών του Αγίου Αντωνίου. Η κυρία Μποβαρύ, φανατική αναγνώστρια αισθηματικών μυθιστορημάτων, από τα μαθητικά χρόνια πάσχει από το σύνδρομο της ονειροπόλησης, από την άρνηση να προσαρμοστεί στην κοινωνική πραγματικότητα στην οποία ανήκει. Στην ανία της γαλλικής επαρχίας η Έμα Μποβαρύ ρεμβάζει σκεπτόμενη τα αστικά σαλόνια και συνάπτει εξωσυζυγικές σχέσεις με άνδρες που δεν έχουν τραχιά χέρια.

Όσα παίρνει ο άνεμος – Μάργκαρετ Μίτσελ (1936)

Το Όσα παίρνει ο άνεμος, από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία όλων των εποχών, είναι ένα μυθιστόρημα που η χρονολογία δράσης του τοποθετείται στα χρόνια του αμερικανικού εμφύλιου πολέμου.

Με την οπτική ενός Νότιου, η Μάργκαρετ Μίτσελ αποδίδει μοναδικά την κορυφαία και σκληρότερη πολιτική και ηθική σύγκρουση των Αμερικανών και την προσπάθεια των ανθρώπων να επιβιώσουν και να ζήσουν. Μέσα από τους φλεγόμενους αγρούς και τις πόλεις του αμερικανικού Νότου, του μεγάλου πρωταγωνιστή του έργου, αναδύεται μια χώρα που δεν θα είναι πια ποτέ η ίδια και σκιαγραφούνται αθάνατοι χαρακτήρες που κανείς αναγνώστης δεν θα ξεχάσει ποτέ: η κακομαθημένη και πεισματάρα Σκάρλετ που ενηλικιώνεται τη στιγμή ακριβώς που ο κόσμος για τον οποίο την προόριζαν γκρεμίζεται, η καλή και ειλικρινής Μελανία, ο ονειροπόλος Άσλευ, ο κυνικός, καιροσκόπος αλλά ακαμάχητος Ρεττ Μπάτλερ.

Δόκτωρ Ζιβάγκο – Μπόρις Παστερνάκ (1957)

Πριν από πενήντα σχεδόν χρόνια έφτασε λαθραία στα χέρια του Ιταλού εκδότη Φελτρινέλλι το σημαντικότερο ρώσικο μυθιστόρημα του εικοστού αιώνα. Το βιβλίο Δόκτωρ Ζιβάγκο παραμένει μια μοναδική αφήγηση των γεγονότων της ρώσικης ιστορίας των πρώτων δεκαετιών του εικοστού αιώνα, μια μεγάλη ερωτική ιστορία και ένα χρονικό εντάσεων, απογοητεύσεων, αλλά και ελπίδας, που μόνο η οξυδερκής συνείδηση ενός μεγάλου συγγραφέα μπορεί να συλλάβει. Και ταυτόχρονα βρίσκεται στην καρδιά του μεγαλύτερου πολιτικού – εκδοτικού θρίλλερ που συντάραξε την Ευρώπη στα τέλη της δεκαετίας του 50.

Ο Μπορίς Παστερνάκ, το μεγαλύτερο παιδί μιας οικογένειας καλλιτεχνών, γεννήθηκε στη Μόσχα το 1890 και γνώρισε από νωρίς το πνευματικό κλίμα της προ-επαναστατικής Ρωσίας με τους ζωγράφους, συγγραφείς και μουσικούς φίλους των γονιών του να αποτελούν τους οικοδιδασκάλους του. Ολοκληρωμένος μουσικός και προικισμένος ζωγράφος, σπουδάζει Νομικά και Φιλοσοφία, και ενώ φαίνεται πως θα ακολουθήσει ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, γίνεται ποιητής. Μέχρι τον θάνατό του το 1960, θα προσπαθεί να παραμείνει πιστός στις καλλιτεχνικές του αρχές και στους διωκόμενους φίλους του, χωρίς να αρνείται την σοβιετοποιημένη πατρίδα του. Το 1958 του απονέμεται το Νόμπελ Λογοτεχνίας το οποίο δεν παραλαμβάνει λόγω της στάσης του καθεστώτος της πατρίδα του.

Τα απομεινάρια μιας μέρας – Καζούο Ισιγκούρο  (1989)

Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;

Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό της ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον «μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν», Λόρδο Ντάρλινγκτον. Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της «μεγαλοσύνης» του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.

 Ρωμαίος και Ιουλιέτα – Γουίλιαμ Σαίξπηρ (1595)

Στο έργο τούτο δε βλέπουμε νέους και ηλικιωμένους, παρά ανθρώπους με το νέο πνεύμα κι ανθρώπους με το παλιό. Ο Τυβάλδος λ.χ. είναι νέος, αλλά με το παλιό πνεύμα. Οι άνθρωποι μ αυτό το παλιό πνεύμα, άντρες και γυναίκες, ηλικιωμένοι και νέοι, φέρνονται με τυραννικό φανατισμό και τα ζητήματά τους τα λύνουν μόνοι τους με το σπαθί τους κι ούτε ξέρουν άλλους νόμους κι άλλο δίκιο: όλη τους η αγωγή και η κοσμοθεωρία τους είναι να κάνουν το δικό τους.

Ο Άγγλος ασθενής –  Michael Ondaatje (1992)

Στις τελευταίες στιγμές του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια εγκαταλειμμένη βίλα της Ιταλίας, συναντιούνται τέσσερις άνθρωποι: μια νεαρή νοσοκόμα με τσακισμένη τη θέλησή της, που συγκεντρώνει όση δύναμη της έχει απομείνει στον τελευταίο, ετοιμοθάνατο ασθενή της – έναν άντρα στον οποίο έχει διακρίνει κάτι που «θα ‘θελε να μάθει, να αναπτυχθεί και να κρυφτεί μέσα του»· ο ασθενής, ένας άγνωστος Άγγλος που επέζησε ενός αεροπορικού δυστυχήματος, με το νου του γεμάτο μυστικά και πάθη· ένας κλέφτης, οι «ικανότητες» του οποίου τον έχουν κάνει έναν από τους ήρωες του πολέμου κι ένα από τα θαύματά του· κι ένας Ινδός φαντάρος στο βρετανικό στρατό, ειδικός στην εξουδετέρωση βομβών, που έχει διδαχθεί από τα τρία χρόνια πολέμου ότι «δεν υπάρχει ασφάλεια πουθενά παρά μόνο στον εαυτό του».

Άννα Καρένινα – Λέων Τολστοϊ   (1878)

Περιγράφεται από το Times Magazine ως το μεγαλύτερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ. Η Άννα Καρένινα είναι το αριστούργημα του Τολστόι και σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν το πρώτο του μυθιστόρημα.

Ήμασταν στα 1872. Ήταν μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μου. Είχα πάψει πια να ‘μαι νέος, είχα απορρίψει την παλιά μου ζωή, την άσκοπα σπαταλημένη σε διασκεδάσεις, κι ήθελα να ζήσω αληθινά. Πώς όμως; Δεν είχα πίστη, δεν είχα αγαπήσει κι αγαπηθεί αληθινά… Τότε την είδα για πρώτη φορά από μακριά. Λέγαν πως ήταν η ομορφότερη γυναίκα της Πετρούπολης. Εμένα μου φάνηκε πως κουβάλαγε πάνω της κάτι Μεγάλο, Μοιραίο. Με κοιτάξε και μου φάνηκε πως έψαχνε ό,τι κι εγώ: το Απόλυτο. Άρχισα να τη σκέφτομαι συχνά. Σαν ένα πρόσωπο που μπορούσα να του μιλώ όταν κανείς δε με καταλάβαινε. Σαν μια ψυχή που επικοινωνούσε με την ψυχή μου. Τώρα που η ιστορία της ολοκληρώθηκε, νιώθω πως παίρνει τέλος και η δικιά μου. Κι έτσι μπορώ να την πω και σε σας, πριν πάω να τη συναντήσω.

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας – Gabriel Garcia Marquez (1985)

Πενήντα ένα χρόνια, 9 μήνες και 4 ημέρες πέρασαν, κι όμως δεν ήταν ικανά να τον κάνουν να την ξεχάσει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη στον Φλορεντίνο Αρίσα, τον πρωταγωνιστή του διάσημου βιβλίου του Μάρκες, ο οποίος ερωτεύεται τη Φερμίνα Δάσα και δεν το ξεπερνά ποτέ. Εκείνη θα φτιάξει οικογένεια, θα αλλάξει ρότα, αλλά ο Φλορεντίνο θα περιμένει έως ότου ο σύζυγος πεθάνει και μπορέσουν να ολοκληρώσουν την υπόσχεση της αλλοτινής συγκίνησης και της μοναδικής εικόνας που δεν κατάφερε να σκοτώσει ούτε ο χρόνος, ούτε οι δυσκολίες, ούτε καν η χολέρα που μαστίζει την περιοχή. Η διασημότερη, ίσως, ιστορία αγάπης μετά το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς και ίσως η καλύτερη που έγραψε ποτέ ο Κολομβιανός συγγραφέας.

Ο εραστής της λαίδης Τσάτερλι –  Ντέηβιντ Χ. Λώρενς (1928)

Το γνωστό, πολυσυζητημένο (και απαγορευμένο για χρόνια) αριστούργημα, η ερωτική ιστορία μιας αριστοκράτισσας της Κόνι Τσάτερλι και ενός άντρα της εργατικής τάξης, του δασοφύλακα Μέλορς. Το βιβλίο είναι μια τολμηρή διερεύνηση του σεξουαλικού πάθους ως του μόνου ζωτικού και αληθινού στοιχείου της ζωής, μια πολύ διεισδυτική αποτύπωση της γυναικείας ιδιοσυγκρασίας. Υπάρχουν τολμηρές περιγραφές (αισθητικά υπέροχες) αλλά το σημαντικότερο είναι η αναζήτηση της πληρότητας, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την ενότητα σώματος και πνεύματος. Κριτική στη “ζωή του πνεύματος” την οριστικά αποκομμένη από τη σάρκα (την οποία ενσαρκώνει ο ανάπηρος σύζυγος της Κόνι), ύμνος στη χαρά της σεξουαλικής ολοκλήρωσης.

Το τέλος μιας σχέσης – Graham Greene (1951)

Η παράνομη ερωτική σχέση του Μόρις Μπέντριξ με τη Σάρα, που ανθίζει στα ταραγμένα χρόνια των βομβαρδισμών του Λονδίνου από τη γερμανική αεροπορία, στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, λήγει όταν εκείνη τον εγκαταλείπει ξαφνικά και χωρίς καμία εξήγηση. Δύο χρόνια αργότερα, έπειτα από μια τυχαία συνάντηση που αναζωπυρώνει τον έρωτά του και τη ζήλια του, ο Μπέντριξ προσλαμβάνει έναν ιδιωτικό αστυνομικό και του αναθέτει να παρακολουθεί τη Σάρα με αποτέλεσμα ο έρωτάς του γιʼ αυτή να του γίνει πολύ σύντομα εμμονή. Η θρυλική ιστορία αγάπης του Γκράχαμ Γκρην έχει μεταφερθεί δύο φορές στον κινηματογράφο: το 1955 με πρωταγωνιστές την Ντέμπορα Κερ και τον Βαν Τζόνσον, καθώς και το 1999, σε σκηνοθεσία του Νιλ Τζόρνταν, με πρωταγωνιστές τον Ρέιφ Φάινς και την Τζούλιαν Μουρ

Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ  –  Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ (1925)

Ο Τζέυ Γκάτσμπυ, το παρελθόν του οποίου καλύπτει πυκνό μυστήριο, εγκαθίσταται σε μια πολυτελή έπαυλη στο Λονγκ Άιλαντ, στη Νέα Υόρκη. Ο Γκάτσμπυ αρχίζει να δημιουργεί θόρυβο γύρω από το όνομά του με τα εξωφρενικά και φαντασμαγορικά πάρτι που διοργανώνει, στα οποία παρίσταται πάντα η υψηλή κοινωνία της πόλης. Πίσω από την εκθαμβωτική χλιδή και τον ξέφρενο αυτό τρόπο ζωής κρύβεται, ωστόσο, ο μοναδικός και κρυφός σκοπός της ζωής του: ονειρεύεται να ξανακερδίσει τη νεανική του αγάπη Νταίζυ Φέυ, η οποία πλέον είναι παντρεμένη με τον βαθύπλουτο Τομ Μπιουκάναν. Ο μεγάλος Γκάτσμπυ είναι μια από τις σπουδαιότερες ρομαντικές ιστορίες του 20ού αιώνα. Ο συγγραφέας του, μέσω της εμμονής του Γκάτσμπυ για την παλιά αγαπημένη του, κατορθώνει να αποτυπώσει μοναδικά τη νεοϋορκέζικη κοινωνία της δεκαετίας του ’20 και να περιγράψει με εξαίσιο τρόπο το κλίμα της εποχής λίγο πριν από το Μεγάλο Κραχ. Έχει μεταφερθεί 4 φορές στον κινηματογράφο, με πιο πρόσφατη αυτή του σκηνοθέτη Μπαζ Λούρμαν, με τον Λεονάρντο ντι Κάπριο στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης – Μίλαν Κούντερα (1984)

Στην “Αβάσταχτη ελαφρότητα της ύπαρξης”, το γνωστότερο ίσως μυθιστόρημα του Κούντερα, έπειτα από το “Αστείο” που τον καθιέρωσε παγκοσμίως, ο συγγραφέας, με φόντο τη νεότερη πολιτική ιστορία και πρόσχημα μια πολυδαίδαλη ερωτική σχέση, μας ξεναγεί στην περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης, με συνομιλητές του τον Παρμενίδη, τον Νίτσε, τον Μπετόβεν κ.ά. Με το γνωστό χιούμορ και τον πικρό σαρκασμό του μας μιλά για τον έρωτα και το σεξ, για την ασύμπτωτη γλώσσα των εραστών, το αισθητικό αλλά και το πολιτικό κιτς, καθώς και για τις πάσης φύσεως επιταγές, τα “πρέπει” που καθορίζουν την ανθρώπινη ζωή, κάνοντας όλο και πιο ασήκωτο το βάρος της ελαφρότητάς της.

«Στην αρχή αρχή της Γένεσης γράφει πως ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο, για να εξουσιάζει τα πουλιά, τα ψάρια, και γενικά όλα τα ζώα. Φυσικά, τη Γένεση την έγραψε άνθρωπος, και όχι π.χ. άλογο. Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ο Θεός ήθελε πραγματικά να εξουσιάζει ο άνθρωπος τα άλλα πλάσματά του. Το πιθανότερο είναι να τον επινόησε ο άνθρωπος τον Θεό, για να καθαγιάσει την εξουσία που σφετερίστηκε, υφαρπάζοντάς την από την αγελάδα και το άλογο. Ναι, το δικαίωμα να σκοτώνουμε ένα ελάφι ή μια αγελάδα είναι το μόνο πράγμα που βρίσκει αδελφωμένη ολόκληρη την ανθρωπότητα, ακόμα και στους πιο αιματηρούς πολέμους.

***

Αντικλείδι , https://antikleidi.com