Ν. Καζαντζάκης – Τουταγχαμόν. Ο χλωμός βασιλιάς

Ανεβαίνει στον ορίζοντα, ω Ατόν, χορηγέ της ζωής! Όταν ανεβείς ολοστρόγγυλος στον ορίζοντα, γιομώνεις τη γης με την ωραιότητά σου! Είσαι ωραίος και μέγας, λαμπρός κι υψηλά πάνου απ’ όλη τη γης. Οι αχτίδες σου αγκαλιάζουν τον κόσμο κι όλα τα πλάσματά σου. Είσαι μακριά, μα οι αχτίδες σου αγγίζουν τη γης.

Όταν κατεβαίνεις ν’ αναπαυτείς στο δυτικό ουρανό, η γης βυθίζεται στο σκοτάδι, σα νεκρή. Οι άνθρωποι κοιμούνται με σκεπασμένο κεφάλι, και κανένα μάτι δε βλέπει το άλλο. Μπορείς να κλέψεις όλα τους τα αγαθά που έβαλαν κάτου από το προσκεφάλι τους, χωρίς να το νιώσουν. Ο κόσμος κοιμάται, γιατί εκείνος που τον έπλασε κατέβηκε να κοιμηθεί.

Μα έρχεται η αυγή, προβαίνεις στον ορίζοντα, λάμπεις. Ακοντίζεις τις αχτίδες σου, και τα σκότη εξαφανίζουνται. Η γης χαίρεται οι άνθρωποι πετιούνται στα πόδια τους· εσύ τους σηκώνεις. Πλένουν το σώμα τους, ντύνουνται. Σηκώνουν τα χέρια τους και σε δοξάζουν. Η γης αρχίζει το μεροδούλι.

Όλα τα ζώα αγάλλουνται γιατί τρώνε. Τα δέντρα και τα χόρτα μεγαλώνουν τα πουλιά πετούν απ’ τις φωλιές τους και σε υμνούν με τα φτερά τους. Όλα τα άγρια θηρία σκιρτούν όσα πλάσματα πετούν και σέρνουνται ζωντανεύουν, γιατί έλαμψες από πάνου τους.

Τα καράβια ανεβαίνουν, κατεβαίνουν τον ποταμό· κάθε δρόμος ανοίγει, γιατί εφάνηκες. Τα ψάρια του ποταμού σκιρτούν οι αχτίδες σου διαπερνούν ως τα έγκατα τη θάλασσα.

Εσύ γεννάς τα παιδιά στα σπλάχνα της γυναίκας και δημιουργείς το σπόρο στους άντρο. Εσύ θρέφεις το παιδί στην κοιλιά της μάνας του και το ημερώνεις να μην κλαίει, ω παραμάνα μέσα στο κορμί της μάνας!

Κι όταν το παιδί γεννηθεί, εσύ του ανοίγεις το στόμα για να μιλήσει και φροντίζεις να φάει και να πιει.

Εσύ φυσάς πνοή στο κλωσοπούλι που είναι φυλακισμένο στο αυγό και του δίνεις δύναμη να σπάσει το τσόφλι. Πετιέται από το αυγό κι αρχίζει να τιτιβίζει και να στέκεται στα πόδια του, γιατί εσύ το θέλησες.

Πόσο πλούσια είναι τα έργα σου! Είναι πολλά αφανέρωτα στους ανθρώπους· έξω από σένα, άλλος θεός δεν υπάρχει!

Εσύ έπλασες τη γης κατά το θέλημα της καρδιάς σου, εσύ, μοναχός σου, την έπλασες, με τους ανθρώπους και τα ζώα., με ό,τι περπατά στα πόδια του ή πετά στον αέρα. Βάζεις τον κάθε άνθρωπο στη θέση του, του δίνεις ό,τι του χρειάζεται, τις διάφορες γλώσσες, τους διάφορους νόμους, τα διάφορα χρωματιστά πρόσωπά τους.

Οι αχτίδες σου τρέφουν την κάθε χώρα, κι όταν σηκώνεσαι, όλα τα πλάσματα σηκώνουνται και μεγαλώνουν. Ανεβαίνεις, κατεβαίνεις, ξανάρχεσαι πάλι… Είσαι μέσα στην καρδιά μου!

Κανένας άλλος δε σε γνωρίζει όσον εγώ, ο γιος σου, ο Ιχουνατόν, που βγήκε από το κορμί σου, κι η γυναίκα του η βασίλισσα Νεφερνεφρού-ατόν, Νεφρετετέ!

***

Νίκος Καζαντζάκης: Ταξιδεύοντας : Ιταλία, Αίγυπτος, Σινά, Ιερουσαλήμ, Κύπρος, ο Μοριάς

Αντικλείδι , https://antikleidi.com