Δεν κουμαντάρεται έτσι απλά η παραδοχή της μικρότητάς μας. Δεν μπορείς να διαχειριστείς εύκολα τη συνειδητοποίηση του πόσο αδύναμοι είμαστε. Πόσο εφήμεροι. Ζούμε με την ελπίδα –γιατί βεβαιότητα δεν έγινε ποτέ– πως μπορούμε να ορίσουμε τη μοίρα μας, να πάρουμε τον έλεγχο της ζωής μας στα χέρια μας. Ίσως η έλλειψη ελπίδας να φλερτάρει επικίνδυνα ακόμα με την έλλειψη του νοήματος της ζωής.
Γιατί να προσπαθείς, να δουλεύεις, να μαθαίνεις, ακόμα και να αγαπάς αν μέσα σε μία στιγμή μπορούν να χαθούν τα πάντα; Κι εσύ να τα κοιτάς να χάνονται, ανήμπορος να αντιδράσεις, να περισώσεις το παραμικρό. Να τα βάζεις με θεούς και δαίμονες για να ρίξεις κάπου το φταίξιμο, γιατί έτσι έχεις μάθει, μα απάντηση καμιά. Η μοίρα είναι πολύ αόριστη κι απρόσωπη για να είναι ικανή να σου στερήσει τα κεκτημένα σου, δε σου κάνει για εξιλαστήριο θύμα.
Γι’ αυτό θα αρχίσεις να ψάχνεις τα «γιατί». Θα επαναλάβεις αυτή τη λέξη εκατοντάδες φορές. «Γιατί συνέβη αυτό; Γιατί σε μένα;». Πάντα πίστευες πως οι καταστροφές αφορούν τους άλλους, γιατί να μην μπορείς να κάνεις κάτι; Η συνειδητοποίηση πως δε θα ξαναδείς τον άνθρωπό σου, δε θα μπορέσεις να κάνεις ξανά αυτό που αγαπάς, δε θα ξαναπάς στο ίδιο μέρος, πως τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο, προκαλεί αβάσταχτο πόνο, αληθινό.
Είναι τρομακτικός ο συνδυασμός αυτών των δυο λέξεων σε μια πρόταση. Ποτέ, δίχως παζάρια. Όχι σαν κι αυτά τα ποτέ που πιπιλίζουμε τόσο εύκολα, σαν καραμέλα, καθώς η ζωή είναι τόσο ευμετάβλητη, που τα «ποτέ» της καθημερινότητας μεταλλάσσονται σε «πάντα» και ξαναγίνονται «ποτέ», μέσα σε δευτερόλεπτα.
Σου μιλάω για το «ποτέ» το απόλυτο, το αποφαντικό που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Και ξέρεις γιατί είναι τόσο απόλυτα σκληρό αυτό το «ποτέ»; Γιατί σου στερεί το όνειρο, πως κάτι μπορεί να αλλάξει κι αυτό το όνειρο είναι το οξυγόνο του ανθρώπου, η ανάσα του.
Μα μην ξεχνάς κάτι. Το «ποτέ ξανά» σου στερεί την ελπίδα πως θα έχεις ξανά αυτό που έχασες. Δε σου στερεί τη ζωή και το δικό σου αύριο. Είναι μια μεγάλη πληγή, που όμως δε σε σκότωσε. Οπότε οφείλεις να συνεχίσεις να ζεις, να μάθεις να ζεις με τα νέα σου δεδομένα.
Δε σου ανήκει το δικαίωμα να σταματήσεις να προχωράς, έστω και πληγωμένος, έστω και μισός. Οφείλεις να σηκωθείς γι’ αυτούς που σε αγαπάνε και για το δικό σου αύριο, για όσο αυτό θα ξημερώνει. Γι’ αυτά που θα δημιουργήσεις και γι’ αυτό που θα γίνεις. Σου δίνονται και δεν μπορείς να τα αρνηθείς. Σφίξε τα δόντια, λοιπόν, και πάρε ανάσα. Η δύναμή σου θα φανεί στο κουράγιο σου μπροστά σε ένα «ποτέ ξανά».
_______________________
Συντάκτης: Κωνσταντίνα Γρημάνη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Πηγή: pillowfights.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές: