Νιώθω πως ακόμη κι όταν λέω πως είμαι πάντα διαφορετικός, επαναλαμβάνω ακατάπαυστα το ίδιο πράγμα· πως είμαι περισσότερο συνεπής στον εαυτό μου απ’ ό,τι ήθελα να ομολογήσω· πως, στο κάτω κάτω της γραφής, δεν γνώρισα ούτε τη χαρά της νίκης ούτε την απελπισία της ήττας.
Είμαι η απουσία ισολογισμού στον εαυτό μου, μια αθέλητη έλλειψη ισορροπίας που με φέρνει σε απόγνωση και με μειώνει.
Όλα όσα έγραψα είναι γκριζωπά. θα ’λεγε κανείς πως ολόκληρη η ζωή μου, ακόμη και η πνευματική μου ζωή, ήταν μια ατελείωτη μέρα βροχερή, όπου όλα είναι μη γεγονότα και σκοτεινά, προνόμιο άδειο και αιτία ξεχασμένη. Η απελπισία μου είναι μια μεταξένια καταρράκωση. Η άγνοια του εαυτού μου φωτεινή και πληκτική.
Η ταπεινή μου προσπάθεια, να πω τουλάχιστον ποιος είμαι, να καταγράψω σαν μια μηχανή από νεύρα, τις ελάχιστες εντυπώσεις της υποκειμενικής κι υπερευαίσθητης ζωής μου, όλο αυτό άδειασε ξαφνικά μέσα μου, σαν ένας κουβάς νερό που αναποδογύρισε κι έβρεξε το χώμα όπως το νερό όλων των πραγμάτων.
Με κατασκεύασα με χρώματα ψεύτικα και να τι κατάντησα, μια αυτοκρατορία για γέλια. Η καρδιά μου, που της εμπιστεύτηκα όλα τα μεγάλα γεγονότα μιας πρόζας βιωμένης, μου μοιάζει σήμερα, όπως την έγραψε η απόμακρη απόσταση αυτών των σελίδων που ξαναδιαβάζω τώρα με άλλη ψυχή, με μια παλιά αντλία σε μιαν αυλή, στην επαρχία, που συναρμολόγησε το ένστικτο και χειρίστηκε η ανάγκη. Ναυάγησα χωρίς να πέσει θύελλα, σε μια θάλασσα όπου στεκόσουν όρθιος.
Ρωτώ αυτό που απομένει από τον εαυτό μου σε τι αποσκοπούν αυτές οι άχρηστες σελίδες, οι αφιερωμένες στα υπολείμματα και στα σκουπίδια που χάθηκαν, προτού προλάβουν να υπάρξουν, ανάμεσα στα τσαλακωμένα χαρτιά του Πεπρωμένου.
Ρωτώ μα επιμένω. Γράφω την ερώτησή μου, την τυλίγω με καινούργιες φράσεις, την ξετυλίγω με καινούργιες συγκινήσεις. Κι αύριο θα γράψω πάλι, συνεχίζοντας το ηλίθιο βιβλίο μου, την κρύα καταγραφή των καθημερινών μου εντυπώσεων γι’ αυτά που δεν νομίζω.
Ας συνεχίσουν, λοιπόν, έτσι όπως είναι. Όταν η παρτίδα του ντόμινο τελειώσει, κερδισμένη η χαμένη, τα πιόνια γυρίζουν, και τότε όλο το παιχνίδι γίνεται μαύρο.
Από “Το Βιβλίο της Ανησυχίας” του Φερνάντο Πεσσόα
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Φερνάντο Πεσσόα – Ο τρελός βιολιστής
20 ρήσεις υπαρξιακής αγωνίας του Φερνάντο Πεσσόα που ψηλαφίζουν τα όριά μας
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…