Γεώργιος Σουρής – Ο Ρωμηός στον παράδεισο

Θεούλη μου, τί σου ‘λθε νὰ μ’ ἁγιάσεις;
νομίζεις πῶς θὰ μ’ ἔμελλε καθόλου,
ἂν ἤθελες κι ἐμένα νὰ κολάσεις
καὶ μ’ ἔστελνες παρέα τοῦ διαβόλου;

Μ’ ἀρέσει ὁ Παράδεισος, ἀλήθεια,
χωρὶς δουλειὰ σκοτώνω τὸ καιρὸ
βλέπω ἁγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ἀκούω καὶ τραγούδια θεϊκά,
μά, ἔλα ποῦ δὲν ἔχετε συνήθεια,
νὰ λέτε κι ἕνα δυὸ πολιτικά!

Σὺ κυβερνᾷς γιὰ πάντα μὲ γαλήνη
κι ὥρα ἀπ’ τὸ θρόνο σου δὲ πέφτεις…
Ἂς ἦταν δυνατὸν Θεὸς νὰ γίνει
καὶ ἄλλος σὰν ἐσένα, λίγο ψεύτης,
νὰ μοιρασθεῖ τῶν οὐρανῶν τ’ ἀσκέρι,
νὰ πᾶνε καὶ μ’ ἐκεῖνον οἱ μισοί,
νὰ ‘ρχεται αὐτός, νὰ πέφτεις σύ,
νὰ γίνεται λιγάκι νταραβέρι…
Μὰ ὅλα ἐδῶ εἶναι τακτικά,
ὁ οὐρανὸς Θεὸ ἐσένα ξέρει,
καὶ δὲ μιλοῦν πολιτικά!

Ἐδῶ ποὺ μ’ ἡσυχία ὅλοι ζοῦνε,
γιὰ μένα εἶναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικὰ τ’ αὐτιά μου ἂς ἀκοῦνε,
κι ἂς εἶμαι καὶ στὴ κόλαση, χαλάλι!
Ἂν εἶχες εἰς τὸ νοῦ νὰ μὲ κολάσεις,
καὶ μ’ ἔφερες κοντά σου γιὰ ποινή,
νά! κόλαση γιὰ ‘μὲ ἀληθινή…
Μά, φθάνει πιά, Θεέ μου, μὴ μὲ σκάσεις,
καὶ διῶξε μὲ στὸ λέω παστρικά,
γιατί ἀλλιῶς στιγμὴ δὲ θὰ ‘συχάσεις…
Μονάχος θὰ μιλῶ πολιτικά!