Ήρθε ο καιρός που το τελευταίο παιδί σας – το στερνοπούλι σας – θέλει να ανοίξει τα δικά του φτερά και να πετάξει μακριά από το σπίτι-φωλιά. Αναρωτιέστε πως πέρασαν τα χρόνια, διαπιστώνοντας πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τα συναισθήματα ανάμεικτα καθώς νιώθετε πως η φωλιά σας θα αδειάσει και θα μείνετε μόνοι οι δύο σύντροφοι, χωρίς τα τιτιβίσματα των μικρών σας!
Ναι, μιλάμε για το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς». Μπορεί να σας επηρεάσει ψυχολογικά; Τι πρέπει να κάνετε για να γίνει η μετάβαση στη νέα κατάσταση όπου μένετε μόνοι στο σπίτι; Πως θα το περάσετε όσο πιο ανώδυνα γίνεται; Το βιώνουν όλοι οι γονείς όταν φεύγουν τα παιδιά τους από το σπίτι;
Ας ξεκινήσουμε λέγοντας, πως πρώτα από όλα δεν πρόκειται για μία κλινική διάγνωση, αλλά για μία κατάσταση όπου οι γονείς βιώνουν συναισθήματα θλίψης και απώλειας, όταν φεύγει το τελευταίο παιδί από το σπίτι. Μία κατάσταση όπου νιώθουν ότι είναι σαν να χάνεται η ζωή, η ζωντάνια, σαν να ερημώνει το σπίτι ξαφνικά και μία σιωπή απλώνεται, μελαγχολική και δύσκολη, όταν δεν υπάρχουν τα παιδιά. Τα παιδιά τους, που τους κάνουν να νιώθουν ότι υπάρχουν και είναι χρήσιμοι, μέσα από τη φροντίδα και την ανησυχία τους γι αυτά.
Αρκετοί γονείς είναι εκείνοι που βιώνουν τη συγκεκριμένη εμπειρία με οδυνηρό τρόπο καθώς νιώθουν:
Έτσι, βλέπουμε αντί να χαίρονται οι γονείς που το παιδί τους θα ανεξαρτητοποιηθεί, θα μάθει να πατάει στα δικά του πόδια δοκιμάζοντας τις δικές του ικανότητες, να στενοχωριούνται και να καταθλίβονται. Ο χρόνος που απαιτεί την απογαλάκτιση του παιδιού που μεγαλώνει και ζητάει να ζήσει μόνο του, απειλεί το γονιό που σκέφτεται όλο και πιο πολύ την ημέρα που το παιδί του θα του πει “Αποφάσισα να ζήσω μόνος/η μου”. Βέβαια, η οικονομική κρίση και η ανεργία, έχουν ακυρώσει σε μεγάλο βαθμό την πρωτοβουλία αυτή, προκαλώντας στο παιδί ένα συνεχές βούλιαγμα και άφεμα μέσα στο βόλεμα της οικογενειακής παροχής και προσφοράς, που σε πολλές περιπτώσεις όσο μεγαλώνει το παιδί, τόσο μεγαλώνουν και τα δεδομένα αυτά. Η εξαγορά της ελευθερίας είναι το αντίτιμο της έλλειψης διάθεσης του παιδιού να ανοίξει τα δικά του φτερά και φυσικά το δικό του σπίτι. Δεν είναι και τόσο λίγοι μάλιστα οι γονείς που καταφεύγουν σε συναισθηματικούς εκβιασμούς προς το παιδί τους για να μην φύγει από το σπίτι και τους αφήσει: «Δεν μας αγαπάς, …θέλεις να μας σκοτώσεις, …ποιος σε ξεμυάλισε, …τι σου έχουμε κάνει και δεν μας θέλεις στη ζωή σου, …» Δεν μπορούν εύκολα – κυρίως όταν πρόκειται και για μοναχοπαίδι – να δεχτούν πως η ζωή προχωρά και ήρθε η ώρα του αποχωρισμού από το παιδί τους…
Βιώνουν την απώλεια της οικογένειας, του «Μαζί», του «Είμαι σημαντικός/ή στη ζωή σου» μπαίνοντας στη θλίψη. Όταν μάλιστα ο γονιός έχει «χτίσει» τη ζωή του γύρω από το παιδί του και έχει μάθει να ζει μέσα από αυτό, γεμίζοντας πιθανά κενά μίας συγκρουσιακής σχέσης με τον άλλον σύντροφο, είναι πιο εύκολο να καταφύγει στον αλκοολισμό, να μπει σε κατάθλιψη, να βιώσει κρίση ταυτότητας αλλά και να κάνει ακόμα πιο έντονες τις συζυγικές διαμάχες, όπως έχουν δείξει αρκετές έρευνες παλαιότερα. Η εικόνα του πένθους ταυτίζεται με την απώλεια του παιδιού και οι γονείς μέσα σε έναν φαύλο κύκλο κινούνται σπασμωδικά και με συνεχείς προσπάθειες να ακυρώσουν οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες παίρνονται και δεν χάνουν την ευκαιρία να του θυμίζουν πόσο καλά περνούσε όταν ήταν ακόμη στο γονικό σπίτι, υπερθεματίζοντας τις δυσκολίες που συναντάει στις προσπάθειες αυτονομίας του.
Σύμφωνα με νεότερες μελέτες, φαίνεται πως τελικά όταν φεύγουν τα παιδιά από το σπίτι, με την πάροδο του χρόνου οι γονείς δείχνουν να προσαρμόζονται στην καινούργια αυτή κατάσταση και να ξεπερνούν τους φόβους τους, μάλιστα η σχέση τους ως σύντροφοι δείχνει να ανθίζει όταν η επικοινωνία και η συναισθηματική αμοιβαιότητα λειτουργεί διαχρονικά, σταθερά και ποιοτικά. Διαφορετικά, η απομάκρυνση των παιδιών μπορεί να δείξει την γύμνια των συντρόφων και πιθανά την κατάρρευση μιας σχέσης ανύπαρκτης που κρυβόταν πίσω από την γονική απαίτηση και οριοθέτηση. Ένα ακόμη θετικό βήμα που αναβαθμίζει την ποιότητα της συντροφικότητας είναι η οικονομία που δείχνει να ανακουφίζεται, εφόσον τα βάρη συντήρησης των παιδιών μειώνονται σημαντικά και τα χρήματα που πήγαιναν στις απαιτήσεις τους, χρησιμοποιούνται ως καλύτερη στάθμη ζωής στην καθημερινότητα του ζευγαριού.
Πώς μπορώ να αντιμετωπίσω το «Σύνδρομο της Άδειας Φωλιάς»;
Η “άδεια φωλιά” γεμίζει από εμάς τους δύο που αρχίζει ένας πραγματικός κύκλος ζωής, γεμάτος έρωτα, σεξ, διασκέδαση και κοινωνική επιβεβαίωση. Την επόμενη Κυριακή θα σας ξετυλίξουμε τα μυστικά που δύο άνθρωποι μπορούν να χρησιμοποιήσουν όταν “απαλλαγούν” από τα γονικά βάρη και αναζητήσουν πραγματικά το δικό τους ταξίδι που κρύβει πολλές χαρές και απολαύσεις…
__________
Μαρίνα Μόσχα
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Τα παιδιά δεν σας ανήκουν, οδηγίες για ευαίσθητους γονείς
Τα πιο ανεξάρτητα και υπεύθυνα παιδιά του κόσμου ζουν στην Ιαπωνία
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…