Franz Kafka – Στη γαλαρία

Αν μία οποιαδήποτε καχεκτική, φυματική αμαζόνα, καθισμένη πάνω σ’ ένα ταλαντευόμενο άλογο, μπροστά σ’ ένα άπληστο κοινό και σ’ ένα σκληρό αφεντικό που κουνά χωρίς διακοπή το μαστίγιό του, έκανε γύρους χωρίς σταματημό μήνες ολόκληρους πάνω στην πλατεία του τσίρκου’ αν τρανταζόταν πάνω στο άλογο, σκόρπιζε φιλιά, έσπαζε τη μέση της κι αν το θέαμα αυτό συνεχιζόταν μέσα στα ασταμάτητα βουητά της ορχήστρας και των ανεμιστήρων κι ολοένα προχωρούσε στο ανοιχτό και σκοτεινό μέλλον με χειροκροτήματα πού σβήνουν και πάλι δυναμώνουν ζωηρά -ίσως τότε να ορμούσε κάποιος νεαρός από τη γαλαρία, να δρασκελούσε τη μακριά σκάλα και φτάνοντας στην πλατεία να κραύγαζε «σταματήστε!».

Κι όλα αυτά ανάμεσα σε σαλπίσματα ταιριασμένα με την ορχήστρα.

’Αλλά τα πράγματα δε γίνονται έτσι.

Μία ωραία κυρία, λευκή και ρόδινη, ξεπετιέται από τα παραπετάσματα πού ανοίγουν μπροστά της περήφανοι υπηρέτες.

Ο διευθυντής, ζητώντας τη ματιά της γεμάτος τρυφερή αφοσίωση, την πλησιάζει με μια ζωώδη κίνηση, τη βάζει να καθίσει στο ψαρί άλογο, σα να ήταν ή πιο αγαπημένη του εγγονή πού πάει σε επικίνδυνο ταξίδι- διστάζει να δώσει το χτύπημα για την εκκίνηση, μα τελικά κυριαρχώντας στον εαυτό του δίνει το χτύπημα- τρέχει κοντά στο άλογο’ με στόμα ανοιχτό- με βλέμμα πού πετάει σπίθες παρακολουθεί τα πηδήματα τής αμαζόνας – δε μπορεί να συλλάβει την άπιαστη τέχνη της· με εγγλέζικα παραγγέλματα προσπαθεί να την προειδοποιεί – τους βοηθούς πού κρατούν τούς κρίκους τούς φωνάζει άγρια να ’ναι προσεχτικοί- λίγο πριν από το salto mortale εξορκίζει με υψωμένα χέρια την ορχήστρα να σταματήσει το παίξιμο- τελικά σηκώνει τη μικρή από το άλογο πού τρέμει, της δίνει φιλήματα στα δυο μάγουλα και βρίσκει κάθε επιδοκιμασία τού κοινού όχι ικανοποιητική ενώ αυτή, στηριγμένη πάνω του, στα άκρα των ποδιών, κυκλωμένη από σκόνη, με ανοιχτά τα μπράτσα και με το κεφάλι πηρός τα πίσω θέλει να μοιραστεί την ευτυχία της με όλο το τσίρκο -μια λοιπόν πού τα πράγματα είναι έτσι, ο νεαρός τής γαλαρίας γέρνει κι ακουμπά το πρόσωπό του πάνω στα κάγκελα και στο τέλος τής παράστασης, βυθισμένος σ’ ένα φοβερό όνειρο, κλαίει χωρίς να ξέρει το λόγο.