Το Τραγικό γεννιέται μέσα από το Μυθικό, είναι η μετάβαση από το μυθικό στοιχείο στην φιλοσοφία. Η πίστη στην απόλυτη αλήθεια αντικαθίσταται από την θέαση των ανεπίλυτων αντιθέσεων και της σχετικότητας τους. Και ωστόσο η τραγωδία μας λέει: Nostra res agitur – αυτή η ένταση, αυτή η βασική σύγκρουση, η ροπή προς το μύθο, προς το απόλυτο, προς το καταναγκαστικό και προς μια διχοτομημένη πραγματικότητα, μας αφορά όλους, κατοικεί μέσα μας, μας απειλεί κάθε στιγμή. Κανένας από εμάς δεν είναι σε θέση να της ξεφύγει για πάντα. Είναι το ανθρώπινο πεπρωμένο που κυρίως διαμορφώνεται από αυτές τις δυνάμεις, μιας και αναδύεται από τις ρίζες του βασιλείου της τραγικότητας.
Το Μυθικό είναι κατά κύριο λόγο ο καθρέφτης της αρχαϊκής ηθικής συνείδησης (des archaischen Gewissens). Ο ψυχαναγκασμός της επανάληψης συνδέει το μυθικό με το νευρωτικό στοιχείο. Και στα δύο πρόκειται για συγκρούσεις εντός της ηθικής συνείδησης, για αγώνες ανάμεσα σε θεϊκά στοιχεία. Στοιχεία που εξαναγκάζουν στη δυναμική αναγκαιότητα της επανάληψης.
Η τραγική σκέψη διακόπτει αυτήν τη μεροληψία. Δηλώνει την σύγκρουση και την οδηγεί μέχρι το πικρό της τέλος απολυτοποιώντας την. Ωστόσο οδηγεί πέρα από την σύγκρουση: στο να σκεφτούμε γύρω από το μέτρο και την απώλεια του, να κάνουμε λέξεις τα αισθήματα και τις επιθυμίες. Να ιεραρχήσουμε τις αξίες που καθορίζουν την ζωή. Στην πραγματικότητα το μεγαλείο της τραγωδίας, για το οποίο Ο Νίτσε διαμαρτύρεται χαρακτηρίζοντας το ως θάνατο του τραγικού (στον Ευριπίδη για παράδειγμα), βρίσκεται πέραν της απώλειας των ορίων και της κατακλυσμιαίας υπερβολής. Ο τραγικός ήρωας στον Ευριπίδη συναντά με παρρησία τον θάνατο χωρίς να αναλώνεται σε σκέψεις γύρω από το ξεπέρασμα του.
Με άλλα λόγια, το τραγικό στοιχείο εμφανίζεται αρχικά ως μια ιδιαίτερη μορφή του μυθικού στοιχείου. Σε αυτήν την μορφή κάποιες πτυχές εισέρχονται υπερβολικά μέσα στο αδιαπραγμάτευτο. Ωστόσο η κατάληξή του είναι μια αναίρεση του μυθικού στοιχείου, μια μετάβαση στη φιλοσοφία, σε κάτι μη μυθικό, σε κάτι αντι-τραγικό, θα μπορούσε να πει κανείς.
Γιατί όμως είναι τόσο γοητευτική η μυθική σκέψη; Επειδή ικανοποιεί την ακόλουθη φαντασίωση: ‘’Αν είμαι καλός και συνδέομαι με τις δυνάμεις του καλού και της καθαρότητας, θα βρω τελικά την λύτρωση. Γιατί πάνω από όλα πράγματι υπάρχει η απόλυτη δικαιοσύνη’’. Στην Τραγωδία πάλλεται αυτή η αρχέγονη ελπίδα του ανθρώπου πως παρόλη την οδύνη και την προσβολή που προκαλεί η αδικία – δεν μπορεί παρά να υπάρχει μια εξισορροπητική εγκόσμια δικαιοσύνη. Στο τραγικό στοιχείο κατοικεί με παράδοξο τρόπο η ενασχόληση με το ζήτημα της δικαιοσύνης ρητά ή άρρητα, μιας και το ζήτημα της σύγκρουσης των αξιών, της αφοσίωσης και της ηθικής συνείδησης είναι επιτακτικό. Το κεντρικό ζήτημα της ελληνικής Τραγωδίας είναι η δικαιοσύνη, σύμφωνα με τον Sewall.