Κάποια πράγματα δεν είναι μόνιμα…

Φεύγαμε μια μέρα, θυμάμαι, από ένα πάρτι γενεθλίων, όταν ένα μπαλόνι γλίστρησε από το χέρι σου και πέταξε ψηλά στον ουρανό… Ήσουν δεν ήσουν τριών τότε. Σταθήκαμε για μια στιγμή και το παρατηρήσαμε να απομακρύνεται, σιωπηλοί. Πέρασε πάνω από το φράκτη, πάνω και από τα κλαδιά του δέντρου στην άκρη του δρόμου. Πετούσε όλο και πιο ψηλά και γινόταν όλο και πιο μικρό στα μάτια μας, καθώς χάνονταν στον καταγάλανο ουρανό.

Δευτερόλεπτα μετά, ήρθαν τα δάκρυά σου. Ξέσπασες σε λυγμούς που σε εμπόδιζαν να ψελίσεις το οτιδήποτε. Έβαλα τα δυνατά μου να σε παρηγορήσω. Προσπάθησα να μετατρέψω το ατυχές συμβάν σε ένα μάθημα. «Οι χαρές στη ζωή, έρχονται και φεύγουν», σου είπα. «Τα μπαλόνια χάνονται ή σκάνε. Δεν πρέπει να σε πειράζει. Κάποια πράγματα δεν είναι μόνιμα.»

Θεώρησα πως αυτός ήταν ο καταλληλότερος τρόπος να το αντιμετωπίσω, από το να προσπαθήσω να αντικαταστήσω το μπαλόνι. Τότε, εν μέσω δακρύων, αποκαλύφθηκε ο αληθινός λόγος της θλίψης σου. Δεν ήσουν αναστατωμένη επειδή έχασες το μπαλόνι σου. Απλά ανησυχούσες ότι το μπαλόνι σου, που τώρα ταξίδευε στο άγνωστο, θα πάθαινε κάτι κακό και δεν ήθελες να μείνει μόνο του…

«Θεέ μου», σκέφτηκα. Μέσα σε μια στιγμή, συνέλαβες επακριβώς το πώς αισθάνομαι εγώ για εσένα και τον αδερφό σου. Μια μέρα, θα πετάξετε μακριά, ίσως τελείως αναπάντεχα. Και όσο να έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά για αυτή τη στιγμή, ποτέ τελικά δε θα είμαι πραγματικά έτοιμος.

Αλλά θα πρέπει να θυμάμαι την απάντηση που σου έδωσα εκείνη την ημέρα: «Τα μπαλόνια είναι φτιαγμένα για να πετάνε μακριά. Είναι φτιαγμένα για μεγάλα πράγματα. Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε τι είδους περιπέτειες ζει το μπαλόνι σου, αυτήν ακριβώς τη στιγμή που μιλάμε!»

Είδα στα μάτια σου πως προσπάθησες στ’ αλήθεια να πιστέψεις αυτά που σου είπα. Και συνειδητοποίησα πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για ένα ακόμα «μάθημα ζωής». Έτρεξα πάλι πίσω στο πάρτι και σου πήρα το πιο όμορφο μπαλόνι που βρήκα. Ήσουν ήρεμη στο αυτοκίνητο στην επιστροφή, αλλά ήμουν σίγουρος ότι το μυαλό σου ήταν στο μπαλόνι σου που είχε φύγει μακριά…

Έτσι μια μέρα θα πετάξεις και εσύ μακριά μου. Και μπορώ να με φανταστώ να ξεσπάω σε λυγμούς, όπως κι εσύ εκείνη την ημέρα στην άκρη του δρόμου. Γιατί θα είσαι εκεί έξω στον κόσμο και δε θα θέλω να πάθεις κανένα κακό. Δε θέλω να είσαι μόνη σου.

Και όταν έρθω στα συγκαλά μου, θα θυμηθώ τα λόγια μου, εκεί στην άκρη του δρόμου, που σου έλεγα ότι είσαι φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Αλλά δε θα με βοηθήσουν, όπως δε σε βοήθησαν και εσένα εκείνη την ημέρα…

Κάποια πράγματα δεν είναι μόνιμα.

Πρωτότυπο κείμενο: David Vienna / Πηγή: Τhe Daddy Complex / Μετάφραση-Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Μητρούδης 

Πηγή : superdad

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Άθικτοι, περήφανοι Ανθρωποι

Oι καλλιεργημένοι άνθρωποι