Tom Robbins – Μπι όπως μπίρα

beerΈνα παιδικό βιβλίο για την Μπίρα; Ναι, είτε το πιστεύετε είτε όχι· αλλά το “Μπι όπως Μπίρα” είναι επίσης και ένα βιβλίο για μεγάλους· και, βέβαια, έχετε υπόψη σας ότι είναι ένα έργο του αντικομφορμιστή συγγραφέα Τομ Ρόμπινς, που φημίζεται διεθνώς για την ικανότητά του να διαφωτίζει σοβαρά αλλά και να ψυχαγωγεί κωμικά.


Mια φορά κι έναν καιρό (πάνω κάτω τώρα) υπήρχε ένας πλανήτης (τι θα λέγατε γι’ αυτόν εδώ;) που οι κάτοικοί του κατανάλωναν τριάντα έξι δισεκατομμύρια γαλόνια μπίρα τον χρόνο (είναι γεγονός, μπορείτε να το δείτε και στο Google). Ανάμεσα σ’ αυτούς που επηρεάζονται, ο καθένας ή η καθεμιά με τον δικό του ή τον δικό της τρόπο, απ’ όλες αυτές τις μπουρμπουλήθρες και τα ρεψίματα και τους αφρούς, ήταν και μια έξυπνη, περίεργη, παράτολμη μαθήτρια του νηπιαγωγείου, η Γκρέισι, η ταλαιπωρημένη μαμά της, ο αναίσθητος μπαμπάς της, ο αντικομφορμιστής θείος της και ένας μαγικός δυναμικός εισβολέας από έναν κόσμο κρυμμένο μέσα στον κόσμο μας.

Απολαύστε ένα απόσπασμα λοιπόν και εις υγείαν:

***************

Νεκρή φύση με μπύρα και στρείδια - Andrew JH Way

Νεκρή φύση με μπύρα και στρείδια – Andrew JH Way

 

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί αρέσει τόσο πολύ η μπίρα στον μπαμπά σας; Έχετε αναρωτηθεί, πριν σας πάρει ο ύπνος τη νύχτα, γιατί μερικές φορές φέρεται λίγο «περίεργα» όταν έχει πιει μπίρα; Μπορεί ακόμη να έχετε αναρωτηθεί από πού βγαίνει η μπίρα — γιατί είστε σίγουροι ότι δεν βγαίνει από αγελάδες. Ε, λοιπόν, η Γκρέισι Πέρκελ είχε τέτοιου είδους απορίες.

«Μαμά», ρώτησε ένα απόγευμα, «τι είναι αυτό το πράγμα που πίνει ο μπαμπάς;»

«Εννοείς τον καφέ, γλυκιά μου;»

«Όχι τον καφέ. Ίου! Εκείνο το άλλο πράγμα που είναι κίτρινο και μοιάζει με τσίσα».

«Γκρέισι!»

«Γιατί; Κι εσύ λες τσίσα».

«Τέλος πάντων, μπορεί να λέω, αλλά όταν μιλάω για την τουαλέτα· όχι γι’ αυτό που πίνει κάποιος».

Η Γκρέισι γέλασε. Η μητέρα της, βάζοντας τα ρούχα στο πλυντήριο για πλύσιμο, είπε χωρίς να την κοιτάξει:

«Νομίζω, καλή μου, ότι μιλάς για την μπίρα».

«Ναι!» φώναξε η Γκρέισι. «Αυτό είναι. Μπίρα Αυτό το πράγμα που το δείχνουν συνέχεια στην τηλεόραση». Έκανε πιο βαθιά τη φωνή της: «“Καλύτερη γεύση!” “Πιο Δροσερή!” “Καλύτερη γεύση!” “Πιο δροσερή!”» Γέλασε πάλι. «Είναι κάτι σαν Πέπσι για ανόητα γεροντάκια;»

Η κυρία Πέρκελ χαμογέλασε, αλλά ήταν τόσο αδύναμο και ασθενικό το χαμόγελό της, που θα μπορούσε ακόμη κι ένα μικρό γατί να του δώσει μία και το να κάνει να φτάσει στη μέση της απόστασης από το Σιάτλ ως το Μιλγουόκι. Σταμάτησε τη δουλειά της κοιτώντας έξω από το παράθυρο του πλυσταριού. Και τα σύννεφα ακόμη έμοιαζαν σαν ένας μεγάλος σωρός από βρόμικα ρούχα. Αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο, γιατί, βλέπετε, η οικογένεια Πέρκελ ζούσε στο Σιάτλ.

Ξέρετε το ψιλόβροχο, εκείνη την αραιή, απαλή βροχή που μπορεί κανείς να την πάρει για άσχημο περιστατικό ιλαράς σε μάγισσα; Το Σιάτλ είναι το παγκόσμιο αρχηγείο του ψιλόβροχου, το οποίο το φθινόπωρο αφήνει ένα υγρό γκρίζο εξάνθημα παντού, λες και η πόλη είναι ένα μωρό που το άφησαν πολλή ώρα με βρεγμένη πάνα κι ύστερα το κύλησαν πάνω σε εφημερίδες. Όταν συγχρόνως φυσά κι ένας τσουχτερός αέρας, όπως φυσούσε αυτήν τη μέρα, μερικές φορές οι κάτοικοι του Σιάτλ νιώθουν σαν να είναι παγιδευμένοι μέσα σ’ ένα άθλιο κινέζικο εστιατόριο, ένα από κείνα τα φτηνιάρικα, κακοφωτισμένα, γεμάτα ρεύματα μέρη, όπου οι σερβιτόροι είναι απότομοι, τα νουντλς λασπωμένα και οι τοίχοι πιο πράσινοι απ’ όσο πρέπει’ και, παρά το ακαταλαβίστικο ποιηματάκι που υπάρχει μέσα σε κάθε κουλουράκι της τύχης, αναπόφευκτα σου χύνουν το τσάι πάνω στο καλό σου πουλόβερ. Κάπως έτσι πρέπει να ’νιώθε η κυρία Πέρκελ, γιατί αναστέναξε κοιτάζοντας τους πλαδαρούς λουκουμάδες στον ουρανό (ή μήπως ήταν βρεγμένα Πάμπερς;) και είπε στην Γκρέισι:


«Αν θέλεις να μάθεις για την μπίρα, θα πρέπει να ρωτήσεις τον πατέρα σου».

Παρόλο που η Γκρέισι φορούσε αφράτες, χνουδωτές παντόφλες-λαγουδάκια, μπήκε στο γραφείο ακροπατώντας. Ο μπαμπάς της έβλεπε ράγκμπι στην καινούργια τηλεόραση πλάσμα με επίπεδη οθόνη και θα τσαντιζόταν πολύ αν έχανε πάλι το Πανεπιστήμιο της Ουάσινγκτον. Ωχ!

Η Γκρέισι άκουσε μια κακιά λέξη. Η ομάδα του μπαμπά έχανε. Η Γκρέισι όμως ένιωσε ανακούφιση όταν είδε ότι είχε έρθει ο θείος Μο για να δει τον αγώνα και, φυσικά, για να κάνει τράκα μερικές μπίρες από τον μπαμπά της.

Ο θείος Μο δεν έπαιρνε και πολύ στα σοβαρά τα σπορ. Έλεγε ότι είναι φιλόσοφος — αν ξέρετε τι είναι αυτό. Είχε τελειώσει καμιά δεκαριά κολέγια, σπάνια τον έβλεπες να δουλεύει και είχε ταξιδέψει σχεδόν σε όλα τα μέρη που μπορεί να πάει κανείς χωρίς να του κόψουν το κεφάλι. Η κυρία Πέρκελ έλεγε ότι είναι «παλαβιάρης», αλλά η Γκρέισι τον συμπαθούσε. Δεν την πείραζε που το πρόσωπό του ήταν σαν νεροχύτης γεμάτος με τα χτε-σινοβραδινά πιάτα, ούτε που το μουστάκι του έμοιαζε με ψόφιο σπουργίτι.

Η Γκρέισι σκούντησε δειλά τον κύριο Πέρκελ στον αγκώνα Με φωνή ντροπαλή και λεπτούτσικη τον ρώτησε:

«Μπαμπά, μπορώ σε παρακαλώ να δοκιμάσω την μπίρα σου;»

«Με τίποτα», ξεφύσηξε ο πατέρας της πάνω από τον ώμο του χωρίς να ξεκολλήσει το βλέμμα του από την οθόνη. «Η μπίρα είναι για τους μεγάλους».

μια κανάτα μπύρα και μια πίπα - john Frederick Peto - 1899

μια κανάτα μπύρα και μια πίπα – john Frederick Peto – 1899

Η Γκρέισι γύρισε στον θείο Μο’ αυτός χαμογέλασε και, όπως το περίμενε, της έκανε νόημα να πλησιάσει. Ο θείος Μο της έδωσε την μπίρα του — κι έτσι απλά, πίσω από την πλάτη του μπαμπά της, η μικρή Γκρέισι Πέρκελ ήπιε την πρώτη της γουλιά μπίρα.

«Ίου!» έκανε μια γκριμάτσα. «Είναι πικρή».

«Για να σου σβήνει καλύτερα τη δίψα, μικρή μου».

«Γιατί είναι πικρή, θείε Μο;»

«Γιατί φτιάχνεται από λυκίσκο».

Η Γκρέισι έκανε άλλη μια γκριμάτσα.

«Θες να πεις από κείνα τα ζώα που…»

«Όχι, μικρούλα μου, η μπίρα δεν βγαίνει από λυκόπουλα. Ούτε από λύκους. Ο λυκίσκος είναι ένα παράξενο φυτό που δεν το τρώνε ούτε οι χορτοφάγοι. Οι γεωργοί ξεραίνουν τα λουλούδια του, που τα λένε κι αυτά “λυκίσκους”. Και θα πρέπει να σου πω ότι χρησιμοποιούν μόνο τα θηλυκά φυτά λυκίσκου για την μπίρα, και γι’ αυτό έλκει τόσο πολύ τους άντρες. Είναι το ένστικτο του ζευγαρώματος».

«Μο!»

Ο θείος αγνόησε τον πατέρα της Γκρέισι.

«Όπως και να ’χει», συνέχισε, «όταν οι ζυθοποιοί ανακατεύουν τον λυκίσκο με μαγιά και κόκκους δημητριακών και νερό, και αφήνουν το μείγμα να υποστεί ζύμωση — να σαπίσει, βασικά — παράγει ως διά μαγείας ένα ελιξίριο τόσο αφρώδες και κεφάτο, τόσο βασιλικό με το χρυσό του χρώμα, τόσο γαργαλιστικό για πιθανές σκανταλιές, τόσο θριαμβευτικά δροσιστικό, ώστε αρπάζει την ψυχή και την εκτοξεύει προς εκείνο το αιθέριο επίπεδο, όπου, για να παραφράσω τον Μπόντλέρ, αιωρούνται και συγχωνεύονται όλα τα ανθρώπινα καπρίτσια».

«Μην της λες τέτοιες μπούρδες. Είναι πέντε χρόνων».

«Σχεδόν έξι», πετάχτηκε η Γκρέισι.

«Στην Ιταλία και τη Γαλλία, ένα παιδί στην ηλικία της Γκρέισι θα μπορούσε να μπει σ’ ένα κέντρο, να παραγγείλει μπίρα και να του τη σερβίρουν».

«Άντε, αυτοί οι τύποι είναι τρελοί».

«Ίσως. Αλλά έχουν πολύ λιγότερα προβλήματα με το αλκοόλ απ’ ό,τι η ασφαλής και γνωστική Αμερική».

Ο κύριος Πέρκελ μουρμούρισε κάτι πριν εστιάσει πάλι το συνοφρύωμά του στην τελευταία γκάφα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον. Ο θείος Μο έβγαλε άλλη μια μπίρα από το ψυγειάκι και την κράτησε ψηλά για να τη θαυμάσει η Γκρέισι.

«Η μπίρα επινοήθηκε από τους αρχαίους Αιγύπτιους», της είπε.

«Εκείνους που έφτιαχναν τις μούμιες;»

«Ακριβώς, αν και πιστεύω ότι δεν υπάρχει κάποια σχέση. Ή τουλάχιστον ελπίζω να μην υπάρχει. Το θέμα είναι ότι οι Αιγύπτιοι θα μπορούσαν να είχαν επινοήσει τη λεμονάδα — αλλά επέλεξαν να επινοήσουν την μπίρα».

ένα καλό ποτήρι μπύρας - Édouard Manet - 1873

ένα καλό ποτήρι μπύρας – Édouard Manet – 1873

Όσο το σκεφτόταν αυτό η Γκρέισι, ο θείος Μο τράβηξε τον μεταλλικό κρίκο στο πάνω μέρος του κουτιού της μπίρας. Ακούστηκε ένας κρότος και μετά ένα γουργουρητό σφύριγμα και μια μικρή εκτόνωση αφρού. Ο θείος Μο ήπιε μια γερή γουλιά, σκούπισε τον αφρό από το τραγικό μουστάκι του και της είπε:

«Και μια και μιλάμε για εφευρέσεις, το ξέρεις ότι η μεταλλική κονσέρβα εφευρέθηκε το 1811, αλλά τα ανοιχτήρια της κονσέρβας εφευρέθηκαν ίο 1855; Είναι γεγονός. Σ’ αυτά τα σαράντα τέσσερα χρόνια που μεσολάβησαν, οι πεινασμένοι πολίτες ήταν αναγκασμένοι να ανοίγουν τις κονσέρβες χοιρινού με φασόλια με σφυρί και καλέμι. Ήταν πολύ τυχεροί που εκείνη την εποχή η μπίρα δεν έβγαινε σε κονσέρβες, δεν νομίζεις;»

Εκείνη τη στιγμή έγινε τάιμ-άουτ στον αγώνα και ο κύριος Πέρκελ σηκώθηκε για να πάει στο μπάνιο. Μπορεί να το έχετε προσέξει κι εσείς· η μπίρα κάνει και τους πολύ δυνατούς άντρες να κατουράνε συνέχεια σαν κουταβάκια.

«Έχεις ακούσει για την Τζούλια Τσάιλντ, τη φημισμένη μαγείρισσα; Όταν μετακόμισε στο Παρίσι το 1948, κουβάλησε μαζί της ένα κιβώτιο αμερικάνικες μπίρες. Η γαλλίδα καμαριέρα της δεν είχε ξαναδεί ποτέ μπίρα σε μεταλλικό κουτί και πέταξε τα άδεια στην τουαλέτα. Φυσικά η τουαλέτα βούλωσε. Ο υδραυλικός χρειάστηκε τρεις μέρες για να ξεβουλώσει τους σωλήνες».

Η Γκρέισι γέλασε. Κοίταξε τα άδεια κουτιά της μπίρας που ήταν σκορπισμένα τριγύρω και σκέφτηκε ότι αυτό θα ήταν μια αστεία φάρσα που θα μπορούσε να κάνει στον μπαμπά της: να τα πετάξει στην τουαλέτα. Ή μήπως όχι; Ας το ξανασκεφτόταν λίγο ακόμη.

Ο θείος Μο έδωσε πάλι την μπίρα του στην Γκρέισι. Αυτή δίστασε, αλλά επειδή ήταν ένα μικρό κορίτσι που του άρεσε η περιπέτεια, τελικά ήπιε άλλη μια γουλιά. Αν και τώρα δεν είπε «ίου», η γεύση δεν της φάνηκε καλύτερη από την πρώτη φορά.

«Ο παιδίατρός σου δεν πρόκειται να σου πει ποτέ — εκτός, φυσικά, αν είναι Ιρλανδός — ότι η μπίρα έχει θρεπτική αξία. Η κινέζικη λέξη για την μπίρα σημαίνει “υγρό ψωμί”». Ο θείος Μο έκανε μια παύση για να πιει. «Ακόμη και η πιο άθλια μπίρα περιέχει μια εξάδα βιταμίνες: θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, παντοθενικό οξύ, πυριδοξίνη, βιοτίνη και… α ναι, κυανοκοβαλαμίνη. Μπορείς να πεις κυανοκοβαλαμίνη;»

«Κυνο… κυχο… κυβαλίμη… κυ…»

«Εντάξει, πλησίασες αρκετά. Υποτίθεται ότι όλες αυτές ανήκουν στην οικογένεια της βιταμίνης Β, αλλά σε τι ακριβώς ωφελούν αυτοί οι μικροί γλωσσοδέτες δεν έχω ιδέα».

Την Γκρέισι δεν την ενδιέφερε σε τι ωφελούν. Η προσωπική της γνώμη ήταν ότι οι βιταμίνες είναι ακόμη πιο απαίσιες από την μπίρα.

«Θα σου πω τι θα κάνουμε», της είπε ο θείος Μο σχεδόν ψιθυριστά. «Τη Δευτέρα θα πω στη μητέρα σου ότι θα σε πάω στο Πάρκο Γούντλαντ. Αντί γι’ αυτό, όμως, θα πάρουμε κρυφά το λεωφορείο και θα πάμε στο ζυθοποιείο Ρέντχουκ. Θα μας κάνουν ξενάγηση και θα δεις μόνη σου πώς ακριβώς γίνεται η μπίρα. Πολύ επιμορφωτικό, καλή μου, πολύ επιμορφωτικό. Μετά την ξενάγηση, θα σε μπάσω κρυφά στο μπαρ που έχουν εκεί και θα δούμε τον μπάρμαν να ποτίζει τις μαϊμούδες. Είναι καλύτερα από τον ζωολογικό κήπο».

Βγάζοντας ένα ρέψιμο από την έξαψη (ή μήπως ήταν από την μπίρα;), η Γκρέισι βγήκε από το δωμάτιο κάνοντας κουτσό. Τα γενέθλιά της αργούσαν τόσο πολύ, που φοβόταν ότι μπορεί να γίνει έφηβη πριν ακόμη κλείσει τα πέντε, αλλά τώρα είχε κάτι κοντινό να περιμένει.

robbins250

Tom Robbins – Μπι όπως μπίρα

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Τα ωφέλη της μπύρας, και μια δίαιτα …

Οι 15 διάσημοι πίνακες της μπίρας

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -