Χόρχε Λουίς Μπόρχες – Κάποιος ονειρεύεται

Τι ονειρεύτηκε άραγε ο Χρόνος μέχρι σήμερα που είναι, όπως κάθε σήμερα, η κορφή;

Ονειρεύτηκε το σπαθί, που ιδεώδης θέση του είναι ο στίχος.

Ονειρεύτηκε και κατεργάστηκε το απόφθεγμα, που μπορεί να προσποιηθεί τη σοφία.

Ονειρεύτηκε την πίστη, ονειρεύτηκε τις ανόσιες Σταυροφορίες.

Ονειρεύτηκε τους Έλληνες που επινόησαν το διάλογο και την αμφιβολία.

Ονειρεύτηκε την καταστροφή της Καρχηδόνας απ’τη φωτιά και την αρμύρα.

Ονειρεύτηκε τη λέξη, αυτό το άκαμπτο κι αδέξιο σύμβολο.

Ονειρεύτηκε την ευτυχία που ζήσαμε ή που τώρα ονειρευόμαστε ότι τη ζήσαμε.

Ονειρεύτηκε την πρώτη αυγή στην Ουρ.

Ονειρεύτηκε τον μυστηριώδη έρωτα για την πυξίδα.

Ονειρεύτηκε την πλώρη του Νορβηγού και την πλώρη του Πορτογάλου.

Ονειρεύτηκε την ηθική διδασκαλία και τις μεταφορές του πιο παράξενου ανθρώπου, αυτού που πέθανε ένα βράδυ στο σταυρό.

Ονειρεύτηκε τη γεύση του κώνειου στη γλώσσα του Σωκράτη.

Ονειρεύτηκε αυτά τα δύο περίεργα αδέλφια: την ηχώ και τον καθρέφτη.

Ονειρεύτηκε το βιβλίο, αυτόν τον καθρέφτη που κάθε φορά μας αποκαλύπτει ένα άλλο πρόσωπο.

Ονειρεύτηκε τον καθρέφτη που μέσα του ο Φρανσίσκο Λόπες Μερίνο και η εικόνα του κοιτάχτηκαν για τελευταία φορά.

Ονειρεύτηκε το χώρο.

Ονειρεύτηκε την τέχνη του λόγου, ακόμα πιο ανεξήγητη κι απ’ την τέχνη της μουσικής, αφού περιλαμβάνει τη μουσική.

Ονειρεύτηκε μια τέταρτη διάσταση και τη μοναδική της πανίδα.

Ονειρεύτηκε το πλήθος άμμου.

Ονειρεύτηκε τους υπερπερασμένους αριθμούς που δεν είναι λογίσιμοι.

Ονειρεύτηκε αυτόν που πρώτος μες την καταιγίδα άκουσε το όνομα του Θορ.

Ονειρεύτηκε τα δύο πρόσωπα του Ιανού που ποτέ δε θα δει το ένα το άλλο.

Ονειρεύτηκε τη σελήνη και τους δύο ανθρώπους που περπάτησαν στη σελήνη.

Ονειρεύτηκε το πηγάδι και το εκκρεμές.

Ονειρεύτηκε τον Ουώλτ Ουίτμαν που αποφάσισε να είναι όλοι οι άνθρωποι, όπως η θεότητα του Σπινόζα.

Ονειρεύτηκε το γιασεμί που δεν μπορεί να μάθει ότι το ονειρεύονται.

Ονειρεύτηκε τις γενεές των μυρμηγκιών και τις γενεές των βασιλέων.

Ονειρεύτηκε τον γιγάντιο ιστό που υφαίνουν όλες οι αράχνες του κόσμου.

Ονειρεύτηκε το αλέτρι και το σφυρί, τον καρκίνο και το ρόδο, τις καμπάνες τις αϋπνίας και το σκάκι.

Ονειρεύτηκε την απαρίθμηση που οι επιστήμονες αποκαλούν χαοτική και που, στην πραγματικότητα, είναι κοσμική, αφου όλα τα πράγματα είναι ενωμένα με μυστικούς δεσμούς.

Ονειρεύτηκε τη γιαγιά μου, Φράνσες Χάσλαμ, στο στρατόπεδο του Χουνίν, ανάμεσα στους λογχοφόρους της ερήμου, να διαβάζει τον Ντίκενς και τη Βίβλο της.

Ονειρεύτηκε ότι οι Τάρταροι πολεμούσαν τραγουδώντας.

Ονειρεύτηκε το χέρι του Χοκουσάι να χαράζει μια γραμμή που θα γίνει κύμα.

Ονειρεύτηκε τον Γιόρικ που ζει αιώνια σε λίγες λέξεις του ψευδαισθητικού Άμλετ.

Ονειρεύτηκε τα αρχέτυπα.

Ονειρεύτηκε ότι σ’ όλα τα καλοκαίρια ή σ’ έναν προγενέστερο ουρανό υπάρχει μόνο ένα ρόδο.

Ονειρεύτηκε τα πρόσωπα των νεκρών σου που, τώρα πια, δεν είναι παρά ξεθωριασμένες φωτογραφίες.

Ονειρεύτηκε την πρώτη αυγή στο Ούξμαλ.

Ονειρεύτηκε του σκοταδιού την πράξη.

Ονειρεύτηκε τις εκατό πύλες των Θηβών.

Ονειρεύτηκε τα βήματα του λαβύρινθου.

Ονειρεύτηκε το μυστικό όνομα της Ρώμης, που ήταν το πραγματικό της τείχος.

Ονειρεύτηκε τη ζωή των κατόπτρων.

Ονειρεύτηκε τα σύμβολα που θα χαράξει ο καθιστός γραφιάς.

Ονειρεύτηκε τη φιλντισένια σφαίρα που περικλείει άλλες σφαίρες.

Ονειρεύτηκε το καλειδοσκόπιο, παρηγοριά στον άρρωστο και στο παιδί.

Ονειρεύτηκε την έρημο.

Ονειρεύτηκε το χάραμα που ενεδρεύει.

Ονειρεύτηκε τον Γάγγη και τον Τάμεση, ονόματα του νερού.

Ονειρεύτηκε χάρτες που ο Οδυσσέας δε θα τους καταλάβαινε.

Ονειρεύτηκε τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.

Ονειρεύτηκε τον τοίχο του παράδεισου που αναχαίτισε τον Αλέξανδρο.

Ονειρεύτηκε τη θάλασσα και το δάκρυ.

Ονειρεύτηκε το κρύσταλλο.

Ονειρεύτηκε πως κάποιος τον ονειρεύεται.