10 από τις ατάκες, αυτής της υπέροχης πραγματικά ταινίας, που μας έκαναν να γελάσουμε μα και να κλάψουμε. Οι “Άθικτοι” είναι μια ταινία – ύμνος, για τη φιλία, τη χαρά της ζωής και το άνοιγμα σε νέους κόσμους και εμπειρίες, ακόμη και μετά από μια μεγάλη ανατροπή στη ζωή! Ελπίζουμε να την είδατε, ειδάλλως σπεύσατε!
Το φιλμ των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς παίρνει μια τραγική αληθινή ιστορία και τη μετατρέπει σε μια αισιόδοξη ταινία.
Οι Άθικτοι ήταν υποψήφιοι για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ απέσπασαν πλήθος βραβείων, αλλά και υποψηφιοτήτων σε διεθνή φεστιβάλ.
.
Ο πόνος μερικές φορές φεύγει, αλλά οι σκέψεις είναι ακόμη εκεί
Δεν έχει σημασία ποιος είσαι εξωτερικά, το σημαντικό είναι ποιος είσαι από μέσα.
.
.
Διάβασα τον φάκελό σας. Στην προσωπική σας αξιολόγηση γράψατε μόνο μια λέξη: ρεαλιστής.
Ναι. Είναι σημαντικό.
Ξεχάσατε να αναφέρετε μια άλλη σημαντική πτυχή στην εταιρεία μας.
Αλήθεια;
Μπορούσατε να διαβάστε την αφίσα.
Έι, αυτό είναι έμμετρος λόγος δωδεκάμετρος.
Συγγνώμη;
Μπο-ρού-σα-τε-να-δια-βά-σε-ται-την-α- φί-σα.
– Δεν έγινε σκόπιμα.
– Το σλόγκαν σας είναι “εγκαίρως”.
Α, γι ‘αυτό βάζετε τα ρολόγια του Νταλί…
Μια μικρή καλλιτεχνική πινελιά.
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
14 ατάκες του Paolo Sorentino που άγγιξαν βαθιά την ψυχή μας
παιδια μας εχετε γεμισει ενδιαφερουσες συμβουλες και σοφιες αλλα το πραγματικο προβλημα ολων ειναι οτι τα περισσοτερα ειναι απλως ενα ειδος “ομφαλοσκοπηση” για να μας κραταει απασχολημενους και ευχαριστημενους στην … μεγαλη προετοιμασια πριν βαλουμε σε εφαρμογη ολα αυτα τα σοφα που διαβαζουμε προκειμενου να καλιτερεψουμε επι τελους και στην πραξη τη ζωη μας!
Η σοφια δεν μας λειπει φοβαμαι. Μας λειπει η δυνατοτητα να κανουμε οτιδηποτε. Το γιατι μας λειπει η δυνατοτητα δεν το αναλυει κανενας εδω…
Η μηπως να συγκεντρωθουμε στην …”απολαυση” της στιγμης και να πουμε ωχ τωρα, “καλα ειμαστε βρε αδελφε”…!
Και οσο ναναι “τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.” ( “Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X. ” του Καβαφη).
Μην ανοιγουμε δουλειες τωρα και ποιος καθεται να τις τελειωσει…
καλοι εισαστε αλλα καμμια φορα σας βαριεται και λιγο ο αναγνωστης…
φιλικα,
Α.
[Η παρατήρηση του «40 χρόνια ζουρνατζή» «πατάει» σε δύο σοβαρά στηρίγματα: πού το πάμε με το διαρκές ανακάτεμα της τράπουλας του «μέσα» με το «έξω», πολύ «της μοδός» στην «Νέα Εποχή»; Κάποτε, αυτό ήταν το «σήμα κατατεθέν» της Δύσης, και το έναυσμα της «πολιτικής δράσης», όπως την γνωρίζει η μοντερνικότητα (με κρίσιμες διαφορές από εκείνην της Κλασικής Αρχαιότητας, των Ελληνικών Πόλεων, αλλά και της Ρώμης. Εάν ανακατευτεί η τράπουλα όπως είναι «της μοδός», συνεπώς, αφενός, όσον αφορά την προσωπική αντίληψη ενεδρεύει ο σολιψισμός (πάει περίπατο η αντικειμενικότητα), κι αφετέρου, πού θα πάει η πολιτική δράση; Τι νόημα θα έχει η πολιτική, όπως την ξέρουμε; Η τελευταία προϋποθέτει έναν σαφή διαχωρισμό του «μέσα» από το «έξω». Το δεύτερο πόδι, είναι η πλησμονή της political correctness των τελευταίων δεκαετιών. Δεν θα το θίξω άλλο, σεβόμενος τον … χώρο που μας φιλοξενεί. Στους «Άθικτους», διαπνέει την ιστορία και την εικόνα, απ’ άκρη σ’ άκρη. Από εκεί και πέρα, η σοφία (ενίοτε και η Σοφία) λείπει σε αρκετούς, I’m afraid! Οι οποιεσδήποτε σκεπτικιστικές ενστάσεις – βάσιμες, βεβαίως-βεβαίως – θα πρέπει να ξεκαθαρίζουν, καταρχάς, το δρόμο προς το μήνυμα του έργου. Το οποίον, «μη μου περιφρονείτε την σ(Σ)οφία»: η «σκέτη» πολιτική, στην Ελλάδα, μας κατάντησε ρεζίλι τω σκυλιώνε]
Αφεριμ! Κ. Δεμερτζη, τοπατε πιο καλα απο μενα 🙂
Καλημερα!