Εγώ και ο άλλος μου εαυτός στο facebook, στα social media.

Τι είμαι εγώ στην πραγματικότητα, εσύ και όλοι μας οι φίλοι. Ανοίγοντας λογαριασμό σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ξανά, δημιουργούμε μία εικόνα. Όλα για το φαίνεσθαι και το «μου αρέσει» ή «like», όπως θέλει τα λέει ο καθένας. Οι ειδοποιήσεις κόκκινα σημάδια, ότι κάποιος μας σκέφτηκε. Πόσο ανάγκη έχουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί, είδωλα ανάμεσα στα μέλη της μικρής μας κοινότητας.

Αυταπάτες οι κοινοποιήσεις μας, για να προσελκύσουμε και να σαγηνεύσουμε τους φίλους μας. Κυνηγοί της αγάπης τους, μπροστά και πίσω από τον φακό. Θα πρέπει να σταθούμε καλύτερα την επόμενη φορά στην κάμερα, να ανεβάσουμε κάποιο πιο ψαγμένο φιλοσοφικό απόφθεγμα. Γιατί έτσι επιδεικνύουμε το πόσο ενδιαφέροντες είμαστε, πόσο βάθος έχουμε. Το χρονολόγιο λειτουργεί ως λευκός καμβάς, εμείς οι ζωγράφοι.

Πόσο σαθρό το οικοδόμημα που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε. Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, αλλά και ένδειξη μιας εποχής που το ψηφιακό αποτύπωμα μετράει περισσότερο από το ίδιο μας το στίγμα σε πραγματικές περιστάσεις. Εταιρίες πριν καν προσλάβουν, «συμβουλεύονται» και ρίχνουν  μια ματιά σε μας, στο προφίλ μας λες και γνωρίζουν ποιοι είμαστε εμείς και αποφασίζουν. Το δικαίωμα, ποιος το δίνει αναρωτιέμαι όταν βγάζουμε εμείς οι ίδιοι τα άπλυτα μας δημόσια. Γιατί μην γελιέστε μπορεί το προφίλ να είναι μία πτυχή του εαυτού μας, ωστόσο δεν είμαστε εμείς. Το προφίλ είναι απλώς μια στιγμή μας, τόσο χαρακτηριστική του ποίοι είμαστε όσο είναι η αγαπημένη μας τσίχλα. Μασάς και πετάς.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ούτε το facebook, ούτε οι δυνατότητες αυτού. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Παρασυρμένοι από την μαζική συμπεριφορά, υιοθετούμε πρότυπα ξένα σε εμάς, μη συνεπή και ενδεικτικά του χαρακτήρα μας μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί. Η επιβεβαίωση που προσδοκούμε μέσα από τα social media, μαρτυρά την αδυναμία μας να αποδεχτούμε το εγώ μας. Έχουμε καταντήσει πολλοί από εμάς να θεωρούμε ως πιο σημαντική την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς, απ’ ότι εμείς οι ίδιοι για εμάς. Και όλα αυτά γιατί στη ψηφιακή μας κοινωνία, ο μιμητισμός είναι το Α και το Ω στο υποσυνείδητο.

Γκρίζες ζώνες τα προφίλ, δεν χρειάζεται να τα χαρακτηρίσουμε άδικα μαύρα όλα ή άσπρα. Σημασία έχει να λειτουργούμε με πλήρη συνείδηση, χωρίς να λογαριάζουμε του τι θα συμβεί μετά. Έχει άραγε τόση σημασία να ανεβεί ο αριθμός των «like», μετά από μία δημοσίευση μας; Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος ενδιαφέρεται αν ο χρήστης «Χ» αισθάνεται «ευλογημένος» ή ότι «τον αγαπούν», πίνοντας καφέ στο Μικρολίμανο; Σοβαρά τώρα ποιος αισθάνεται έτσι; Για ποιο λόγο μια ολόκληρη γενιά χρηστών έχει μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία να ενημερώνει για κάθε της κίνηση; Που πήγε το μυστήριο; Η ανάγκη για ιδιωτικότητα και για απόλαυση της ζωής σε πραγματικούς όρους και όχι σε ψηφιακούς;

Μέρα την ημέρα, αφήνουμε όλο και περισσότερα σημάδια της καθημερινότητας μας, εγκαταλείποντας ένα κομμάτι της ελευθερίας μας. Δίνουμε με τη δική μας, ελεύθερη βούληση την άδεια σε μηχανές αναζήτησης, σε εταιρίες μάρκετινγκ και διαφήμισης να στοιχειοθετούν ένα προφίλ για εμάς που το χρησιμοποιούν μετέπειτα ως εργαλείο για να μας παγιδεύσουν σε ένα φαύλο κύκλο κατανάλωσης νέων προϊόντων. Μας δημιουργούν ανάγκες, κατασκευασμένες για εμάς από εμάς, στο βωμό του κέρδους. Γινόμαστε ένα στατιστικό νούμερο, εργαλείο για να εξάγουν οι μεγάλες πολυεθνικές συμπεράσματα για το πως να χειραγωγούν τα πλήθη, πως να δίνουν σε μας ό,τι νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Ενώ στην πραγματικότητα αυτά που τους παραχωρούμε είναι πολλά περισσότερα.

Πόσο δύσπεπτα όλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο ελαφρά τη καρδία χρησιμοποιούμε το facebook. Σκεφτείτε το.

Μ.Κ.

Πηγή: monologies

Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: