Μια ξένη αντιπροσωπεία που εκπροσωπεί μια ισχυρή συμμαχία αντιμετωπίζει μια μικρή χώρα της Μεσογείου με ένα τελεσίγραφο. Είτε προσχωρείτε στη συμμαχία μας, πληρώνοντας καταστροφικά τέλη και εκχωρώντας την εθνική κυριαρχία σας, ή θα καταστραφείτε. Απρόθυμη να επιτρέψει στην αντιπροσωπεία να παρουσιάσει την πρότασή της στους συμπολίτες τους, η πολιτική ελίτ της χώρας προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Αλλά επικλήσεις στην κοινή λογική, το ρεαλισμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν πτοούν τους επισκέπτες.
Όταν η ελίτ επιτέλους απαντά ότι δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει την ελευθερία του έθνους, η αντιπροσωπεία αποσύρεται και, πιστή στην απειλή της, συνθλίβει την εξεγερμένη χώρας.
Σας θυμίζει κάτι; Εκτός από μερικές λεπτομέρειες, η κατάσταση μοιάζει με τη σημερινή αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωστόσο, αυτή η συγκεκριμένη σκηνή έλαβε χώρα πριν 2500 χρόνια. Τότε, επίσης, η Ελλάδα ήταν η αρένα, με την ισχυρή πόλη-κράτος της Αθήνας εναντίον του μικρού νησιού της Μήλου. Στην συναρπαστική ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Θουκυδίδης αναπαριστάνει, ή ίσως παριστάνει, τη συνάντηση στο 416 π.Χ. μεταξύ των αρχηγών του αθηναϊκού στόλου και των ηγετών του μικρού νησιού/πόλεως της Μήλου. Υπάρχουν ανησυχητικές ομοιότητες ανάμεσα στο τότε και το τώρα που μπορεί να φωτίσουν σε βάθος την τρέχουσα δυσάρεστη κατάσταση.
Κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον της Σπάρτης, οι Αθηναίοι απαίτησαν από την Μήλο να ενταχθεί στην Δηλιακή Συμμαχία. Αρχικά μια αμυντική συμμαχία που οι ελληνικές πόλεις-κράτη είχαν δημιουργήσει μετά τη δεύτερη περσική εισβολή, η Δηλιακή Συμμαχία είχε γίνει όργανο του αθηναϊκού ιμπεριαλισμού. Τα κράτη μέλη, μη μπορώντας να αποχωρήσουν, υπόκεινται στις προσταγές της Αθήνας και υποχρεούνται να πληρώνουν ετήσιο φόρο. Στις καταγγελίες τους η Αθήνα απαντά ότι η συμμαχία, είτε τα μέλη συμφωνούν είτε όχι, ήταν για το καλό τους. Η δημοκρατία την οποία η Αθήνα εξασκεί στην πόλη της, με λίγα λόγια, δεν επεκτείνεται στην διακυβέρνηση της Συμμαχίας.
Αυτό που οι ιστορικοί αποκαλούν ο διάλογος της Μήλου είναι η απεικόνιση του Θουκυδίδη του φινάλε αυτής της πολιτικής – αυτό που ο Βίκτωρ Ντέιβις Χάνσον απεκάλεσε η Αθηναϊκή «βασιλεία του τρόμου». Ο πόλεμος μεταξύ της Αθήνας και της Σπάρτης ήδη διαρκούσε σχεδόν δύο δεκαετίες, αλλά δεν διαφαινόταν κάποιο τέλος στον ορίζοντα. Με τους πολίτες της κουρασμένους και ανήσυχους, η Αθήνα υιοθέτησε μια ωμή πολιτική πρακτική, δηλώνοντας ότι οι πόλεις-κράτη που δεν συμφωνούσαν μαζί της ήταν, απλούστατα, εναντίον της. Απείλησε δε την ουδέτερη Μήλο με ολική καταστροφή εάν αρνηθεί να ενταχθεί στην Δηλιακή Συμμαχία.
Βεβαίως, ο παραλληλισμός υπολείπεται σε πολλά σημεία. Η Μήλος ήταν μια ουδέτερη πόλη, ενώ η σύγχρονη Ελλάδα όχι μόνο προσχώρησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά όλα αυτά τα χρόνια λεηλατούσε ελαφρά τη καρδία το ταμείο της. Και η Μήλος δεν προκάλεσε μια πρωτοφανή κρίση κρατικού χρέους και δεν ασκούσε μη βιώσιμες κοινωνικές πολιτικές όπως η Ελλάδα κατά την τελευταία δεκαετία αν όχι για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Αλλά αυτό που διακυβευόταν τότε και που διακυβεύεται τώρα είναι, πρώτα απ’ όλα, το θέμα της εθνικής κυριαρχίας σε σχέση με τους υπερεθνικούς οργανισμούς. Η «ενωμένη Ευρώπη» γεννήθηκε, εν μέρει, από τον φόβο της Ρωσία του Στάλιν, η οποία δεν ήταν λιγότερο απειλητική και ζοφερή από ότι η Περσία του Ξέρξη. Αλλά, όπως και η Δηλιακή Συμμαχία μετά την εξάλειψη του περσικού κινδύνου, η αρχική βάση για την άκριτη υποταγή στην Ευρώπη εξαφανίστηκε με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. (Η πρόσφατη άκαρπη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν απηχεί τις ελπίδες της Μήλου ότι η Σπάρτη θα σπεύσει να την διασώσει.)
Πιο πρόσφατα, όμως, η προοπτική ενός διαφορετικού είδους αυταρχικής διακυβέρνησης έχει αναστατώσει έναν αυξανόμενο αριθμό Ευρωπαίων. Διαφαινόμενη πίσω από το ευρώ είναι η ωμή πραγματικότητα της αυστηρής νομισματικής και οικονομικής πολιτικής της Γερμανίας, η νευρικότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που επικεντρώνεται στο φάσμα του πληθωρισμού, και η προθυμία του Συμβουλίου των Υπουργών της Ευρωπαϊκής Ένωσης να εγκρίνει πολιτικές σε ένα περιβάλλον σχεδόν παντελούς απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών.
Σαν αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι αντιμέτωπη όχι μόνο με το οικονομικό της χρέος αλλά και το διαβόητο πλέον «δημοκρατικό έλλειμμα» της Ευρώπης. Αρκετά χρόνια πριν, ο ιστορικός Τόνι Τζαντ παρατήρησε ότι υπήρχε «μια αίσθηση ότι οι αποφάσεις λαμβάνονται ‘εκεί’ με δυσμενείς συνέπειες για μας ‘εδώ’ και κατά την οποία ‘εμείς’ δεν είχαμε λόγο. Αυτή η περισσότερο ή λιγότερο ακριβής αντίληψη έχει ενταθεί από τότε που έγραψε αυτές τις λέξεις.
Από την άποψη αυτή, οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών έχουν λίγες διαφορές από την Αθηναϊκή αντιπροσωπεία: Και οι δύο έρχονται και υποβάλλουν προτάσεις που οι φίλοι τους δεν μπορούν να αρνηθούν. Όταν οι ηγέτες της Ευρώπης επιμένουν ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή «πατρίδα» είτε της αρέσει είτε όχι, αγνοώντας την αυξανόμενη κοινωνική αναταραχή και πολιτική παράλυση στην Ελλάδα, και αρνούμενοι να επανεξετάσουν το πακέτο λιτότητας που προηγουμένως είχε συμφωνηθεί με τον πρώην κυβερνητικό συνασπισμό στην Αθήνα, δεν είμαστε μακριά από την Αθηναϊκή τοποθέτηση στη Μήλο ότι «ο ισχυρός κάνει ό,τι έχει τη δύναμη να κάνει και ο αδύναμος αποδέχεται αυτά πρέπει να αποδεχθεί».
Υπό το πρίσμα αυτό, η αντίσταση της σημερινής Ελλάδα υπέρ της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας αντικατοπτρίζει την τότε απάντηση των Μηλίων. Η διαφορά, ίσως, είναι ότι η τότε δύναμη ανταπάντησε με φάλαγγες και τριήρεις, όχι με οικονομικά φιρμάνια και νομισματική απειλές.
Όταν ο Θουκυδίδης δήλωνε ότι το έργο του ήταν “ένα αγαθό για την αιωνιότητα”, εννοούσε ότι η σημασία του ήταν όσο σταθερή και αναλλοίωτη όσο η ανθρώπινη συμπεριφορά. Όπως και στον φίλο του τον Σοφοκλή, δεν θα του προκαλούσε έκπληξη το γεγονός ότι η τύφλωση και η ύβρις που κατέστρεψε την αρχαία Αθήνα παραμείνει μαζί μας σήμερα, και ότι οι ευγενείς και ανθρωπιστικοί στόχοι που κάποτε έδωσαν ζωή στο ευρωπαϊκό όραμα έχουν δώσει τη θέση τους σε αμείλικτες τεχνοκρατικές παρορμήσεις. Ο είρων Θουκυδίδης θα εκτιμούσε το ότι πολλά μνημεία της Αθήνας, τα οποία ως επί το πλείστον χρηματοδοτούνται από την κυρίαρχη Ευρώπη, μπορεί να καταλήξουν ως εγγυήσεις που θα προσφερθούν σε νέους αυτοκρατορικούς αφέντες από τους κακοποιημένους και σαστισμένους απογόνους του.
~ ROBERT ZARETSKY/THE NEW YORK TIMES
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Βρε παιδιά έλεος !
Εμείς οι Έλληνες δεν θέλουμε να είμαστε στην Ε.Ε. για πρακτικούς, οικονομικούς, εθνικούς, πολιτισμικούς και άλλους χίλιους λόγους ? Αυτήν επιλέξαμε και αυτήν θέλουμε !
Γιατί την θέλουμε ? Την θέλουμε γιατί έχουμε δει ότι το κράτος εκεί και οι πολίτες της είναι περισσότερο οργανωμένοι αλλά, κυρίως, έχουν κάτι που δεν έχουμε εμείς : Ένα περισσότερο κοινωνικό κράτος που σέβεται τους πολίτες και οι πολίτες αυτό ! Αυτή είναι η διαφορά που ζηλεύουμε με αυτούς του εξωτερικού. Γιατί το ”σέβεται” σημαίνει περισσότερη αξιοκρατία, περισσότερο ισοπολιτεία (με τις ατέλειές της), και περισσότερη και μεγαλύτερη πρόνοια για τους ανθρώπους… είτε μιλάμε για σχολεία, είτε για νοσοκομεία, είτε για γραφειοκρατία, είτε για μέσα μεταφοράς, είτε για πεζοδρόμια και όλα τα ουσιαστικά καθημερινά που είναι η καθημερινή ζωή των πολιτών αυτών !
Αν τώρα, αφού τα κατακτήσουμε αυτά και φτιάξουμε μια Ελλάδα που δεν υπολείπεται και θέλουμε να περάσουμε και σε άλλα περισσότερα αριστερά συστήματα διακυβέρνησης με μεγαλύτερη ανθρωπιά και κοινωνικότητα….. τότε’ ας το κάνουμε ευχαρίστως !
Όμως, τώρα, που είμαστε ανάξιοι και κουβαλάμε αυτόν τον απολίτιστο επαρχιωτισμό μας ”μισώντας” με αυτό το παραφουσκωμένο ”εγώ” μας ο ένας τον άλλον… ΠΩΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ?
Για να επιφέρεις μια ουσιαστική κοινωνική αλλαγή χρειάζεται να έχεις κάνει από πριν κάποια στρωτά διαδοχικά βήματα. Εμείς από το γάϊδαρο στη Μερσεντές….. τί μπορούμε να καταλάβουμε ως προς αυτό ?
Ας ζητήσουμε από τον κ. Τσίπρα και όσους έλθουν μετά ΝΑ ΦΤΙΑΞΟΥΝ/ΜΕ ΤΗ ΧΩΡΑ , ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ/ΜΕ ΟΡΑΜΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ, ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΟΥΝ/ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ, ΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ ΜΑΣ, ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ !
Πάντα σε κάθε άνθρωπο αρέσει η εξουσία να του μιλά γοητευτικά και να τον χαϊδεύει ! Εκεί, όμως, δεν βρίσκεται ο στρωτός και γόνιμος δρόμος. Γιατί ο γόνιμος δρόμος βρίσκεται όταν η εξουσία τον φέρνει μπροστά στις ευθύνες του και στο καθήκον του. Αλλιώς, πάντα, θα βρίσκεται το μπρος – πίσω. Δηλαδή στη μετριότητα και στη στασιμότητα.
Α.Λ.
α
Δεν συμφωνώ με τους παραλληλισμούς του άρθρου.Πολλά τα ατοπήματα και τα άσχετα ,σε αυτούς.
Η κλασική Αθηνα’ι’κή Πολιτεία του πνεύματος,των οριζόντων και του πολιτισμού ,δεν έχει καμμία σχέση με την Ε.Ε. της παγκοσμιοποίησης,του απολιτισμού,του λογισμικού χρήματος και του μεταπράτη.Ούτε η ….Μήλος με την Ελλάδα.
Τα αξιοσημείωτα στα περί Ελλάδας-Ε.Ε…..,να αναφέρω μερικά:
1)Η Ελλάδα μπαίνοντας στην τότε Ε.Ε. άρχιζε να παρακμάζει ιλιγγιωδώς,ενώ ο οποιοσδήποτε λογικός σκεπτικιστής θα περίμενε το άκρως αντίθετο.
2)Η Ε.Ε. γνώριζε τα πάντα όσα παρακμιακά -παράνομα συνέβαιναν στα της Ελλάδας,τα πλαστά δημοσιονομικά στοιχεία-δεδομένα κλπ. , αλλά δεν έκανε οτιδήποτε.
3)Οι νεοέλληνες με τους ηγέτες τους ,είδαν την Ε.Ε. σαν κότα με χρυσά αυγά ή σαν χαζή <>,μέσα στην παρακμή τους.Όχι σαν βήμα προόδου,ανάπτυξης,ευημερίας επ’ αγαθώ.Προφανώς ατύχησαν….
4)Ο χρόνος για δράση είναι ορισμένος.Όχι αιώνιος.Η χώρα αντιμετωπίζει πλήθος προβλημάτων ύπαρξης σαν Ελλάδα.Τα προβλήματα είναι πολλά και τεράστια.Είναι κατάντια να βλέπει κάποιος τη ζωή μόνον οικονομικά.
Οι δομές της χώρας έχουν καταβαραθρωθεί.Ο κοινωνικός ιστός διαλυμένος.Η λαθρομετανάστευση και η σωματεμπορία εξαθλιωμένων ανθρώπων έφερε στη χώρα 1.000.000(κατά εκτιμήσεις Ν.Δ-ΠΑΣΟΚ) με 1.500.000 (κατά το Σύριζα)μουσουλμάνους.Χώρια οι υπόλοιποι.Στο 1990 η χώρα είχε μόλις 160.000 μουσουλμάνους ,Έλληνες πολίτες.Φαντάζεσθε το τι θα γίνει στα επόμενα 20 χρόνια με την απονομή ιθαγένειας και εφαρμογή του νόμου <>?; Θα είναι ….Ελλάδα αυτό το πράγμα ;?
5)Η Ε.Ε. σήμερα ,δεν έχει καμμία σχέση με το πνεύμα που ξεκίνησε μεταπολεμικά και ειδικά στη δεκαετία 1950-1960.
Δεν νοείται Ε.Ε. με <> και <>.Με φουκαράδες και άνετους.
40 και πλέον χρόνια και η Ε.Ε. δεν μπόρεσε να αποκτήσει κοινή εξ.πολιτική,κοινή οικονομική πολιτική,κοινό στρατό,κοινή αστυνομία,κοινά εργασιακά δεδομένα,δικαιώματα,υποχρεώσεις και απολαβές.Κοινώς είναι ένα χρηματιστηριακό κατασκεύασμα της παγκοσμιοποίησης και του απαρτχάιντ των λαών.
Συμπλήρωση:
Στο δημοσίευμά μου .δίπλα από τις λέξεις ” σαν χαζή” ,λείπουν οι λέξεις ”παχιά αγελάδα”.
Συμπλήρωση:
Στο δημοσίευμά μου δίπλα από τις λέξεις ”του νόμου”,λείπουν οι λέξεις ”περί ανασύστασης οικογενειών”.
Τέλος ,μετά τις λέξεις ”Ε.Ε.με”,λείπουν οι λέξεις ”μαύρους” και ”άσπρους”.
Καλή θα ήταν μια ad hoc ανάλυση. Ο παραλληλισμός της σχέσης των Μηλίων με την Αθήνα είναι πολύ μερικός και, από ένα σημείο και πέρα, παραπλανητικός. Μια ανάλυση του ΝΑΙ (σε σχέση με τον ΟΧΙ), λ.χ., θα έδινε έναν αριθμό περιπτώσεων, οι περισσότερες από τις οποίες δεν έχουν να κάνουν με τον φόβο της “συντριβής”. Θα έβρισκε, κάποιος, στις τάξεις του ΝΑΙ, λ.χ.:
(i) Δικαιολογημένη δυσπιστία (και αγανάκτηση) στους χειρισμούς Τσίπρα-Βαρουφάκη, και στα ψέματα της Κυβέρνησης (πολλοί απ’ αυτούς κατευθύνονται, όμως, στο ΟΧΙ – απ’ αυτούς προέρχομαι και εγώ).
(ii) Πολιτική αντίθεση (και αντιπάθεια) στον Τσίπρα και στην Κυβέρνησή του. Το θυμικό, και η άρνηση (μερικές φορές, με την προσδοκία της έλευσης ενός Μεσσία). Αυτοί ψηφίζουν ΝΑΙ για να πουν «όχι στον Τσίπρα», συχνά με την δικαιολογία «όχι λευκή επιταγή». Μεταξύ τους υπάρχουν και ιδεολόγοι, και δεν τους λείπουν επιχειρήματα. Προτιμούν μια πολιτική κρίση ή μια «κυβέρνηση τεχνοκρατών» (Χατζηαβάτηδων), παρά τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, μία σημαντική τους συνιστώσα αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι «αισθάνονται πιο ασφαλείς όταν αισθάνονται ανασφαλείς», δηλαδή υποθέτουν κακή και δόλια Κυβέρνηση και «φυλάγονται» απ’ αυτήν, για «να’ ναι μέσα». Πολλοί απ’ αυτούς κατευθύνονται στην αποχή. Γενικά, η μη-εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, οδηγεί στην προτίμηση μιας αποδυναμωμένης κυβέρνησης, από την (όποια) ισχυρή (και, συνεπώς, ανέλεγκτη). Ο «φόβος της δραχμής» στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος σ’ αυτήν την ομάδα.
(iii) Άρνηση του δημοψηφίσματος, όπως ετέθη (πολλοί απ’ αυτούς κατευθύνονται στην αποχή. Αν ψήφιζαν, θα ψήφιζαν ΟΧΙ).
(iv) Φοβισμένοι και αγανακτισμένοι από το κλείσιμο των Τραπεζών (το οποίο οι ίδιοι οι φοβισμένοι προκάλεσαν, με το bank run των προηγουμένων ημερών): «μερικοί άνθρωποι αισθάνονται πιο ασφαλείς όταν αισθάνονται ανασφαλείς»: το ΝΑΙ της ανασφάλειας (ενδεχομένως και κάποιας διαμαρτυρίας). Είναι τυφλό. Σ’ ένα μέρος είναι δημιούργημα των Ευρωπαϊκών Κεντρικών Οργάνων.
(v) Κομματικοί. Αναδρομή στους «αρχηγούς» (το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη τρεις: ΓΑΠ, Βενιζέλο και Φώφη, η ΝΔ δύο: Σαμαρά και Καρα-μαλακα-λή, άντε και Μητσοτάκη). Ο κυριότερος φόβος τους δεν είναι η «δραχμή», αλλά μην, άμα πετύχει ο Τσίπρας, δεν μπορούν να τον ξεκουνήσουν από την κυβέρνηση. Ισχυρό και το κίνητρο της «δικαίωσης πάνω στην αποτυχία του άλλου» (Σαμαράς, ΓΑΠ, Βενιζέλος). Ο «κομματικοί» θεωρούν ότι, αν οι εν λόγω «αρχηγοί» επιστρέψουν στην Κυβέρνηση (αφού ο Σαμαράς «δεν τραβάει» ξέθαψαν (από το πλέη-στέισιον) και τον Καραμανλή), θα έχουν στην Κυβέρνηση «δικούς τους». Κομματική πελατεία, συνήθως περιορισμένης νοημοσύνης και νοοτροπίας Μπαλτάκου ή μιας παραλλαγής του.
(vi) Οδηγίες απ’ τις Βρυξέλλες και τις λοιπές Ευρωπαϊκές Πρωτεύουσες: «αν ψηφίσετε ΟΧΙ η θέση σας θα είναι δύσκολη». Γιούνγκερ κ.τ.λ. Περισσότερο θα’ πρεπε να μετρήσουν οι πρόσφατες εκθέσεις του Δ.Ν.Τ. και οι επιστολές μελών του Κονγκρέσου, εκ των οποίων οι πρώτες λένε «τα κάναμε θάλασσα στην Ελλάδα» και οι δεύτερες: «τα κάνατε θάλασσα στην Ελλάδα». Αλλά προέχει να «πάμε με τους δυνατούς» (Γιούνγκερ, Μέρκελ, Σόιμπλε) – στάση που καλλιέργησε και ο δικός μας (Τσίπρας), όταν μιλούσε για «πολιτική λύση».
(vii) ΜΜΕ, διαφήμιση και «διανοούμενοι», «πλύση εγκεφάλου». Η ένταση της διαφήμισης του «Σκάι» μ’ έχει αγανακτήσει. «Νέοι επιχειρηματίες» που απευθύνονται στον Τσίπρα με το Alexis, «διαδηλώτριες ετών 22», με λόγο οργανωμένης καθοδηγήτριας της ΔΑΠ, συνεντεύξεις με αγανακτισμένους συνταξιούχους κ.τ.λ. κ.τ.λ.
(viii) Η συμβολή του ΚΚΕ, «άκυρο-λευκό για να διαχωρίσουμε τις δυνάμεις μας με του Τσίπρα) (λογική μπουζούκι: ο Τσίπρας ψηφίζει ΌΧΙ, αν ψηφίσει το ΚΚΕ ΟΧΙ, άρα το ΚΚΕ γίνεται … Τσίπρας – το μπουζούκι είναι όργανο, ο αστυνομικός είναι όργανο, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι – την προβάλλει και η κα Κανέλλη από την τηλεόραση: ο Τσίπρας ψηφίζει ΟΧΙ, η Χρυσή Αυγή ψηφίζει ΟΧΙ, άρα ο Τσίπρας είναι … Χρυσή Αυγή).
(ix) (άντε, ας βάλουμε και «ιδεολόγους του ευρώ», που δεν τους θεωρώ και πολλούς-πολλούς. Μερικοί απ’ αυτούς είναι … Βρυξελλών! Η συζήτηση δραχμή-ευρώ, επικοινωνιακά, απευθύνεται ως επί το πλείστον στους ασχέτους).
(x) Και ορισμένα λάθη ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ (λ.χ. να επιτεθούν στον Αρκά: πάντα κάποιος «κουφός» θα κάνει την μαλακία).
(xi) Εξαρτημένες ψήφοι: λ.χ. κάποιος τρομοκρατημένος νέος συνταξιούχος θα πάει τους γέρους του να ψηφίσουν ΝΑΙ ομαδόν, κι ας μην ξέρουν τι σημαίνει, μην … χάσει την σύνταξή του.
Αν όλοι αυτοί φτάνουν να απειλήσουν το αυτονόητο «όχι», ή – μάλλον – αν το «όχι» έχει να αντιμετωπίσει όλους αυτούς, τότε η μάχη της αξιοπρέπειας στην Ελλάδα σήμερα είναι όντως ηρωϊκή.
Κωστής Δεμερτζής
(Υ.Γ. μια ανάλυση του ΟΧΙ θα είχε επίσης ενδιαφέρον. Την έχω κάνει, eis eauton. Ωρισμένως, με την πρώτη ευκαιρία, να της ρίξω μια γρήγορη επεξεργασία και να την στείλω. Το αποτέλεσμά της προκύπτει από τα παραπάνω. Για τους λόγους του ΟΧΙ, πρόχειρα, παραπέμπω στους τρεις λόγους του Krugman, δημοσιευμένους στην Αμερική και ευρύτατα αναδημοσιευμένους παρ’ ημίν:
► Πρώτον, τώρα ξέρουμε ότι η ακόμα πιο σκληρή λιτότητα είναι αδιέξοδο: μετά από πέντε χρόνια η Ελλάδα είναι σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι πριν.
► Δεύτερον, το χειρότερο από το προβλεπόμενο χάος έχει ήδη συμβεί. Με τις τράπεζες κλειστές και την επιβολή των capital controls δεν μπορεί να γίνει πολύ περισσότερο κακό.
► Και τέλος, η υποχώρηση στο τελεσίγραφο της τρόικας θα αντιπροσωπεύει την τελική παραχώρηση και τους τελευταίου προσχήματος ανεξαρτησίας της Ελλάδας)
Μια ενδεχομενική ανάλυση του “ΟΧΙ”, ανάλογη με αυτήν που έκανα στο “ΝΑΙ” εγώ (πολύ μακριά από κάτι αφοριστικές, ισοπεδωτικές και στερεότυπες κάτι πολιτικών σχολιαστών που άκουσα), διάβασα από έναν πολιτικό σχολιαστή που, κι αν δεν συμφωνώ με όσα γράφει (και με την στάση του στο δημοψήφισμα), ωστόσο εκτιμώ, τον Ερρίκο Μπαρτζινόπουλο, του Έθνους.
Την μεταφέρω εγώ, γιατί εγώ δεν ξέρω αν και πότε θα την κάνω – για την πληρότητα του πράγματος:
“Αμφιβάλλει κανείς ότι σ’ αυτό το 61% συμπεριλαμβάνονται οι υποστηρικτές της δραχμής; Ή οι αρνούμενοι τελείως τα σκληρά μέτρα της συγκεκριμένης πρότασης; Ή κι εκείνοι που τα έκριναν υπερβολικά, αλλά θα ήταν διατεθειμένοι να αποδεχθούν και να στηρίξουν κάποια ηπιότερα; Ή και όσοι θα αποδέχονταν όχι μόνο αυτά αλλά και ακόμη σκληρότερα μέτρα προκειμένου να μη βγούμε από το ευρώ; Ή και όσοι πραγματικά εμπιστεύονται ως πρωθυπουργό τον Τσίπρα ή κρίνουν πως, αφού αυτός θα κάνει ούτως ή άλλως τη διαπραγμάτευση, καλό θα είναι να έχει την ισχυρότερη δυνατή διαπραγματευτική εντολή;” .
Αυτές είναι οι βασικές κατηγορίες του ΟΧΙ (την τρίτη δεν την καταλαβαίνω καλά, ενώ εγώ ίσως θα πρόσθετα μια-δυο ακόμα), από έναν (αξιοπρεπέστατο) υποστηρικτή της άλλης όχθης.
Και επί τη ευκαιρία: το βρίσκω φυσικό ότι, μεταξύ μας, ο ένας ανέλυσε την παράταξη του άλλου, χρησίμευσε ως καθρέφτης της άλλης παράταξης, της άλλης άποψης, της άλλης όχθης.
Και για να μην πάμε και πολύ μακριά: οι πρωτόγονοι ημών πρόγονοι, όταν συναντιόνταν (έχοντας κάποια εμπιστοσύνη μεταξύ τους), ακουμπούσε ο ένας το κεφάλι του στα γόνατα του άλλου, και ο άλλος του το ψείριζε.
Κάτι τέτοιο.
[…] Τι θα έλεγε ο Θουκυδίδης για την κρίση στην Ελλάδα; […]