Το να σε ακούν σημαίνει ότι σε παίρνουν στα σοβαρά
Η ανάγκη να μας ακούν, που συνηθίζουμε να το θεωρούμε δεδομένο, αποδεικνύεται, λοιπόν, από τις πιο ισχυρές κινητήριες δυνάμεις στη ζωή μας. Το να μας ακούει κανείς είναι το μέσο δια του οποίου ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ή όχι. Φυσικά και νοιαζόμαστε για τους ανθρώπους που μας ακούν. Ίσως και να τους αγαπάμε. Αλλά, για κάποια τουλάχιστον στιγμή, τους εκμεταλλευόμαστε.
Όταν ενεργοποιούμαστε από την ανάγκη για εκτίμηση, σχετιζόμαστε με τους άλλους ως «selfobjects», σύμφωνα με την έκφραση του ψυχαναλυτή Heinz Kohut, με κάποιον τον οποίο δεν αντιμετωπίζουμε ως ανεξάρτητο άτομο, με τη δική του ή δική της ταυτότητα, αλλά ως κάποιον-που-είναι-εκεί-για-μας*.
Πιθανόν η ιδέα να χρησιμοποιούμε ακροατές ως «selfobjects» να σας θυμίζει εκείνους τους βαρετούς τύπους που μιλάνε πάντα για τον εαυτό τους και δε φαίνεται να ενδιαφέρονται γι’ αυτό που έχετε εσείς να πείτε. Κι όταν τελικά ακούνε, δεν το κάνουν πραγματικά. Περιμένουν απλώς να αλλάξουν το θέμα και να επανέλθουν στον εαυτό τους, στα προβλήματά τους, στα επιτεύγματά τους.
Αυτή η έλλειψη εκτίμησης μπορεί να είναι ιδιαίτερα επώδυνη, όταν παρατηρείται ανάμεσα σ’ εμάς και στους γονείς μας. Μας τρελαίνει το να μη μας επιτρέπουν να είμαστε αυθύπαρκτες προσωπικότητες, άτομα με ιδέες και φιλοδοξίες. Το να παρακολουθούμε τους γονείς μας να συζητάνε με άλλους μπροστά μας μπορεί να είναι ιδιαίτερα εξοργιστικό. Γιατί δε μας δίνουν λίγη σημασία;
«Σε ακούει ποτέ ο πατέρας σου ή μονάχα αναλώνεται σε μονολόγους;»
«Απλώς μονολογεί. Δε σε αφήνει να μιλάς;»
«Μόνο αν επιμείνω. Τότε εναλλάσσουμε μονολόγους».
«Αυτό είναι λοιπόν. Μιλάει σ’ εσένα περισσότερο από ό,τι μιλάει σ’ εμένα τώρα».
Φυσικά ο πατέρας της γυναίκας μιλάει στον φίλο της περισσότερο απ’ ό,τι στην ίδια. Ο φίλος της είναι καινούργιο ακροατήριο, νέο αίμα.
Οι άνθρωποι που μας πληγώνουν περισσότερο είναι κατά κύριο λόγο εκείνοι με τους οποίους νομίζουμε ότι έχουμε μια ξεχωριστή σχέση, που μας κάνουν να νιώθουμε ότι η προσοχή μας και η κατανόησή μας είναι ιδιαίτερα σημαντικές γι’ αυτούς — μέχρι να αντιληφθούμε πόσο εύκολα μετατοπίζουν το ενδιαφέρον τους σε κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή που μας εμπιστεύονται κάτι, θα πέσει το μάτι τους σε κάποιον άλλο, θα διακόψουν τη συζήτησή μας και θα μιλήσουν σ’ εκείνο το άτομο. Ανακαλύπτουμε ότι αυτό που θεωρούσαμε «αποκλειστικότητα» είναι κάτι που το έχουν μοιραστεί με δεκάδες άλλους ανθρώπους. Πάνε περίπατο λοιπόν οι μοναδικές μας ιδιότητες ως μυστικοσύμβουλοι! Το πιο επώδυνο σ’ αυτές τις επιπόλαιες «στενές φιλίες» δεν είναι το γεγονός ότι μας χρησιμοποιούν, αλλά το ότι μας στερούν την αίσθηση ότι τους είμαστε απαραίτητοι, ότι είμαστε ξεχωριστοί.
[1] Heinz Kohut, The Analysis of the Self (Νέα Υόρκη: International Universities Press, 1971).
Απόσπασμα από το βιβλίο “Η χαμένη τέχνη της ακρόασης” του Michael P. Nichols
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…