Δεν είσαι εκεί για να δεις, όμως, σίγουρα θα μάθεις. Είτε γιατί το μικρό σου θα βγάλει την είδηση πρώτο παράρτημα (ο Κίμωνας μ’ έσπρωξε/έβρισε/έφτυσε) με το που θα γυρίσεις σπίτι, είτε γιατί, αν έχεις πέσει στον τύπο σφίγγα, θα διαβάσεις μόνη σου τα σημάδια (κατεβασμένα μούτρα στην καλύτερη των περιπτώσεων ή μαυρισμένο μάτι στη χειρότερη)! Όσο για το ρόλο σου, είναι περισσότερο σημαντικός απ’ όσο φαντάζεσαι!
Διάλειμμα στο προαύλιο. Κάποια τρέχουν ασταμάτητα τσιρίζοντας, άλλα παίζουν μπάλα, άλλα ενθουσιάζονται με παιχνίδια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά κι άλλα την πέφτουν στο σακουλάκι με τα πατατάκια του διπλανού τους… Σκηνές παιδικής αθωότητας που μπορεί να φέρουν χαμόγελα νοσταλγίας ή ακόμα και δάκρυα στις πιο ευσυγκίνητες από εμάς. Κι όμως, μια πιο προσεκτική ματιά δεν θα σου αφήσει καμιά αμφιβολία…
Ο ίδιος χώρος μπορεί να είναι ταυτόχρονα μια μικρή αρένα γεμάτη άγρια λιοντάρια και αποδιοπομπαίους τράγους. Την ίδια ώρα που οι τάπες κολλάνε από τον ένα στον άλλο σαν τις ψείρες, κάποιοι θα κοροϊδέψουν και κάποιοι θα πληγωθούν, κάποιοι θα επιδείξουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τη δύναμή τους και κάποιοι θα σκύψουν απογοητευμένοι το κεφάλι… Γι’ αυτό μην έχεις αυταπάτες: το προαύλιο δεν είναι απλά ένας χώρος για παιχνίδι. Είναι μια μικρή κοινωνία. Κι εκεί τα παιδιά, μακριά από τα όρια της οικογένειας και το αυστηρό πλαίσιο της τάξης, μπορεί να δείξουν το πιο σκληρό πρόσωπό τους. Όχι γιατί τα παιδιά είναι σκληρά. Αλλά γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα τις κοινωνικές δεξιότητες των μεγάλων, γιατί δεν έχουν ακόμα ξεκάθαρη αντίληψη του τι είναι σωστό και τι λάθος ή γιατί, πολύ απλά, θέλουν να δοκιμάσουν τη δύναμή τους, εξηγεί ο κ. Γκρέκας, εκπαιδευτικός στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Και γι’ αυτό η καθοδήγηση από γονείς και εκπαιδευτικούς θεωρείται πολύτιμη.
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 1ο: ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ
Για μία ακόμα φορά βρίσκεσαι στο σχολείο, επειδή το βλαστάρι σου σήκωσε χέρι ή γιατί γύρισε στο σπίτι με μαυρισμένο μάτι.
Τι πρέπει να ξέρεις: Από τις πρώτες κιόλας τάξεις του δημοτικού ένα στα πέντε παιδιά περίπου (κυρίως αγόρια) παρουσιάζουν επιθετικότητα, καθώς προσπαθούν να επιβάλλουν τα «θέλω» τους. Κάθε παιδί λοιπόν μπορεί κάποια στιγμή να εκφράσει, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, επιθετικότητα. Όχι μόνο για λόγους κυριαρχίας αλλά και για λόγους άμυνας. Η ανησυχία, ωστόσο, δεν πρέπει ν’ αφορά μόνο τους γονείς των παιδιών που πέφτουν θύματα βίας ή εκφοβισμού. Πρέπει ν’ αφορά και τους γονείς των παιδιών που επιδεικνύουν επιθετική συμπεριφορά.
Τι πρέπει να κάνεις:
Χαρακτηριστικά των παιδιών που μπορεί να υιοθετήσουν επιθετική συμπεριφορά:
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 2ο: ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ
Η μικρή σου ήρθε σπίτι κλαίγοντας επειδή οι φίλες της δεν την παίζουν πια…
Τι πρέπει να ξέρεις: Τα παιδιά έχουν την τάση να ενοχλούν, να καταπιέζουν και να απορρίπτουν οποιοδήποτε παιδί αντιλαμβάνονται πως για κάποιο λόγο είναι σε θέση αδυναμίας. Συνήθως, την αρχή κάνει ένα παιδί που έχει τη θέση του αρχηγού στην ομάδα και οι άλλοι το ακολουθούν ή αποδέχονται τη συμπεριφορά του.
Ακόμα και τα κορίτσια, που σπάνια εκφράζουν επιθετικότητα με τη μορφή φυσικής βίας, μπορεί να είναι σκληρά, πληγώνοντας τους άλλους με τα λόγια ή ένα περιφρονητικό βλέμμα ή απλώς γυρνώντας την πλάτη τους.
Να θυμάσαι ότι επειδή το παιδί ίσως δεν σου πει ότι έχει πέσει θύμα αποκλεισμού ή εκφοβισμού, είναι σημαντικό να μπορείς να αναγνωρίσεις τα σημάδια, ιδιαίτερα αν έχεις παρατηρήσει ότι ξαφνικά απομονώνεται και προτιμά να παίζει μόνο του, δείχνει αγχωμένο κι άκεφο κάθε πρωί πριν φύγει για το σχολείο, βρίσκει δικαιολογίες για να μην πάει σχολείο, είναι οξύθυμο ή νευρικό.
Τι πρέπει να κάνεις:
Υποψήφια θύματα αποκλεισμού μπορεί να είναι:
ΠΡΟΒΛΗΜΑ 3ο: ΜΙΜΗΤΙΣΜΟΣ
Η Άρτεμις τρώει γαριδάκια κάθε μέρα στο σχολείο… Η μισή τάξη έχει Nintendo… Όλοι βλέπουν Πάτι… Γιατί όχι και εκείνο;
Τι πρέπει να ξέρεις: Από τα έξι χρόνια και μετά η ομάδα των συνομήλικων δεν είναι μόνο ομάδα για παιχνίδι, είναι και ομάδα αναφοράς. Σε αυτή το παιδί προσβλέπει για πρότυπα συμπεριφοράς. Μεταξύ 7-9 ετών οι αξίες, όσον φορά τους φίλους, γίνονται ακόμα πιο σημαντικές. Τα παιδιά σ’ αυτή τη φάση είναι τόσο ανασφαλή, που νιώθουν ασφάλεια μόνο όταν ντύνονται ή συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο αλληλεπίδρασης το παιδί αποκτά γνώσεις και δεξιότητες, μαθαίνει πώς ν’ αντιμετωπίζει καταστάσεις και δοκιμάζει τις δυνάμεις του. Είναι μια υγιής διαδικασία που αφορά την προσπάθεια διαφοροποίησης από τους γονείς. Παράλληλα όμως είναι σημαντικό να καταλάβει ότι η οικογένεια εξακολουθεί να είναι το βασικό σημείο αναφοράς και ορίων σε ό,τι αφορά βασικούς κανόνες.
Τι πρέπει να κάνεις:
Πιθανόν να έχουν έντονες τάσεις μιμητισμού παιδιά:
___________
~ του Λάμπρου Γκρέκα, εκπαιδευτικού πρωτοβάθμιας εκπαίδευση, Μ.Α. σπουδές στην εκπαίδευση
Πηγή: fthis.gr
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
Ένα από τα μεγαλύτερα παράδοξα της σύγχρονης επιστήμης είναι ότι ενώ συνθέτει μια ηγεμονική κουλτούρα,…
Από όλες τις προφητικές γνώσεις που μπορεί να βρει κανείς στο κλασικό μυθιστόρημα του Όργουελ,…
Το 1784, σε ένα δοκίμιό του με τίτλο αυτή την ερώτηση: "Was ist Aufidarung?", ο…
Υπάρχουν δύο απαραίτητα στοιχεία για τη γνώση: το υποκείμενο της γνώσης (ο γνωρίζων, ή ο…
Ένα μικρό αφιέρωμα στον συγγραφέα και ψυχολόγο Daniel Kahneman που διακρίθηκε για το έργο του…
Για κάποιους είναι τόσο εύκολο να ερωτευτούν με μια ιδέα όσο και έναν άνθρωπο. Οι…