Η μουσουλμανική μανία για αίμα

Προβαίνοντας σε μια καλή σύνθεση των δύο μονοθεϊστικών θρησκειών που προηγούνται, τις οποίες εγκλιματίζει στην αραβική έρημο που διέπεται από το σύστημα των φυλών και των φέουδων, ο ισλαμισμός ενστερνίζεται ό,τι χειρότερο από τους προαναφερομένους Εβραίους και χριστιανούς:

την εκλεκτή κοινότητα, το αίσθημα ανωτερότητας, το τοπικό που μετατρέπεται σε παγκόσμιο, το ειδικό που διευρύνεται σε καθολικό, την υποταγή ψυχή τε και σώματι στο ασκητικό ιδεώδες, τη λατρεία της ενόρμησης θανάτου, τη θεοκρατία με προσανατολισμό στην εξολόθρευση του διαφορετικού – δουλεία, αποικιοκρατία, πόλεμο, πλιάτσικο, ολοκληρωτικό πόλεμο, επιδρομές αντιποίνων, φόνους κλπ.

Να υπενθυμίσουμε ότι ο Μωυσής σκοτώνει με τα ίδια του τα χέρια έναν Αιγύπτιο επιστάτη. Και ότι ο Μωάμεθ εξοντώνει αρκετό κόσμο στις μάχες που διεξάγονται, από τη Νάκλα (τέλη του 623) -η πρώτη μάχη του ισλαμισμού που έληξε με νεκρούς- ως τις 8 Ιουνίου 632, ημερομηνία του θανάτου του. Καταγραφή των πολέμων, μαχών, πλιάτσικων, πραξικοπηματικών ενεργειών, πολιορκιών και άλλων πολεμικών κατορθωμάτων του μουσουλμανικού στίφους: Μπαντρ (Μάρτιος του 624) – θάνατος του Αμπού Τξαλ, πρώτου μουσουλμάνου μάρτυρα, συντρόφου του Προφήτη· Ουχούντ (Μάρτιος του 625) -τραυματισμός του Μωάμεθ, μερικές δεκάδες μάρτυρες- Ανατολική Μεδίνα (τέλη του 626 – αρχές του 627) – πετσοκομμένοι Εβραίοι- η λεγάμενη μάχη στον Χάνδακα (627), η μάχη στην όαση Καϊμπάρ (Μάιος-Ιούνιος του 628), Μούτα κ.λπ. Το εδάφιο 37 της 5ης σούρας (ό,τι κάνουμε σε έναν είναι σαν να το κάνουμε σε όλους- αν σκοτώσεις έναν άνθρωπο, είναι σαν να τους εξολοθρεύεις όλους) δεν κάνει διόλου τον αναγνώστη του Κορανίου να χάνει τον ύπνο του…

Διότι κάπου 250 εδάφια -από τα 6.235 του Βιβλίου- αιτιολογούν και νομιμοποιούν τον ιερό πόλεμο, την τζιχάντ. Αρκετά για να πνίξουν τις δυο-τρεις αρκετά ανώδυνες φράσεις που προτρέπουν στην ανοχή, στο σεβασμό του άλλου, στη μεγαλοψυχία και στην απόρριψη του καταναγκασμού σε θρησκευτικά ζητήματα (!). Μέσα σε ένα τέτοιο λουτρό αίματος ποιος μπορεί ακόμα να κάνει τον κόπο να σταθεί σε δυο-τρεις φράσεις που προτρέπουν μάλλον στον ανθρωπισμό παρά στη βαρβαρότητα; Πόσο μάλλον που η βιογραφία του Προφήτη το μαρτυρεί: εκεί μέσα βρίσκουμε διαρκώς το φόνο, το έγκλημα, το σπαθί και την επιδρομή αντιποίνων. Οι σελίδες που παροτρύνουν στον αντισημιτισμό, στο μίσος για τους Εβραίους, στη σύλησή τους και την εξολόθρευσή τους είναι πάρα πολλές για να μη θεωρεί ένας μουσουλμάνος πολεμιστής πως νόμιμα περνάει τους Εβραίους εν στόματι μαχαίρας.

Η μουσουλμανική κοινότητα σκέφτεται όπως τα μέλη της κοινότητας της Διαθήκης: και αυτοί αυτοαποκαλούνται ο εκλεκτός λαός, που ο Αλλάχ διάλεξε και προτιμά (3, 105). Αλλά όταν είναι δυο οι μνηστήρες για την επίλεκτη θέση, ο ένας περισσεύει! Το να πιστεύεις ότι οι άλλοι είναι κατώτερης φυλής, ότι υπάρχουν υπάνθρωποι, ότι ο Θεός καθιερώνει μια ιεραρχία μεταξύ των ανθρώπων ξεχωρίζοντας τη μικρή ενδε δειγμένη κοινότητα από το υπόλοιπο της ανθρωπότητας, απαγορεύει κάποιος άλλος να διεκδικεί την ίδια θέση μ’ εσένα. Το μίσος των Ισραηλιτών για τους Χαναναίους χθες γεννά το μίσος των Παλαιστινίων για τους Εβραίους σήμερα, εφόσον ο καθένας πιστεύει ότι έχει κληθεί από το Θεό να κυριαρχήσει επί του άλλου -των άλλων- και άρα φαντάζεται θεμιτό να τον εξοντώσει.

Διότι ο ισλαμισμός αρνείται εκ φύσεως τη μεταφυσική, οντολογική, θρησκευτική, άρα πολιτική ισότητα. Το Κοράνιο το διδάσκει: στην κορυφή οι μουσουλμάνοι, από κάτω οι χριστιανοί, καθότι άνθρωποι του Βιβλίου κι αυτοί, μετά, στη συνέχεια, οι Εβραίοι, επίσης συστατικό μέρος της ομάδας, καθότι μονοθεϊστές. Τέλος, μετά το μουσουλμάνο, το χριστιανό και τον Εβραίο, έρχεται στην τέταρτη θέση, όπου όλες οι κατηγορίες συγχέονται μέσα στη γενική αποδοκιμασία, η ομάδα των απίστων, αθρήσκων, αρνησίθεων, πολυθεϊστών και, βεβαίως, αθέων… Ο κορανικός νόμος, που απαγορεύει να σκοτώσεις και να διαπράξεις αδικήματα και σφαγές επί του πλησίον σου, αφορά αποκλειστικά και μόνο τα μέλη της κοινότητας: της θύμα. Όπως και στους Εβραίους.

Στους ίδιους τους κόλπους της μουσουλμανικής κοινότητας των δήθεν ομοίων η ιεραρχία παραμένει: οι άντρες εξουσιάζουν τις γυναίκες, οι κληρικοί εξουσιάζουν τους πιστούς, οι ευσεβείς πιστοί εξουσιάζουν τους χλιαρούς θρήσκους, οι γηραιότεροι εξουσιάζουν τους νεότερους. Φαλλοκρατία, θεοκρατία, γεροντοκρατία, το πρωτόγονο μοντέλο της φυλής των απαρχών δεν διακόπτεται εδώ και δεκατρείς αιώνες. Είναι θεμελιωδώς ασύμβατο με τις κοινωνίες που προήλθαν από το Διαφωτισμό. Ο μωαμεθανός δεν είναι αδελφικός: αδελφός του ομόθρησκου μάλιστα, αλλά όχι των άλλων, που θεωρούνται ένα τίποτα, ποσότητες αμελητέες και μισητές.

Aπό το βιβλίο του Μισέλ Ονφρέ – Πραγματεία περί αθεολογίας

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές:

Ραφαηλίδης – Οι λαοί της Μέσης Ανατολής

Οι Σταυροφορίες από την πλευρά των Αράβων