Τα καφέ μποτάκια

Είχα, πριν από λίγα χρόνια, ένα ζευγάρι καφέ δερμάτινα μποτάκια. Δεν ήταν ακριβώς του γούστου μου, όμως ήταν δώρο και τα τιμούσα. Ένα πρωινό κάποιου χειμώνα θυμάμαι τον εαυτό μου να κατεβαίνει τις σκάλες μιας πολυκατοικίας με αυτά τα παπούτσια. Θυμάμαι, σαν τώρα, την αίσθηση που είχα: τα παπούτσια να κατεβαίνουν τα λευκά σκαλιά της πολυκατοικίας και ο εαυτός μου, έξω από εμένα, να φωτογραφίζει τη στιγμή για να μείνει αναλλοίωτη στη μνήμη μου, σα να ήταν η τελευταία φορά που συνέβαινε. Εκ του αποτελέσματος, η αίσθηση κρίθηκε σωστή διότι αυτά τα σκαλιά δεν τα ξανανέβηκα ποτέ.  Τα καφέ μποτάκια δεν βρέθηκαν ποτέ ξανά σε αυτό το σημείο και ο εαυτός μου διαιασθητικά το είχε εντοπίσει. Ή όχι;

Οι άνθρωποι έχουμε την διάθεση να εκτιμούμε τις καταστάσεις σύμφωνα με τα πιστεύω μας. Ουσιαστικά τείνουμε να αξιολογούμε τα γεγονότα εκ του αποτελέσματος αλλά βάσει με όσα εκ των προτέρων πιστεύουμε. Εν προκειμένω, αν όντως ξανανέβαινα τα συγκεκριμένα σκαλιά δεν θα το θυμόμουν καν αυτό το περιστατικό. Όμως τα πραγματικά περιστατικά επιβεβαίωσαν το προαίσθημα μου. Ή αλλιώς, η λογική εκτίμηση της κατάστασης, η οποία προηγήθηκε και δεν μπορούσα προφανώς να αποδεχτώ συνειδητά, επιβεβαιώθηκε από τα γεγονότα, τα οποία απέδωσα εν τέλει σε ένα προφητικό προαίσθημα.

Έτσι ή αλλιώς, μας είναι πολύ πιο εύκολο να ερμηνεύουμε τα γεγονότα σύμφωνα με τις πεποιθήσεις μας. Λαϊκά, τα ταιριάζουμε όπως μας βολεύει. Αν από το πρωί που ξυπνήσουμε θεωρούμε ότι δεν θα μας πάει καλά η μέρα, ουσιαστικά αξιολογούμε τα γεγονότα γύρω μας σύμφωνα με αυτή την πεποίθηση.  Την ίδια τακτική εφαρμόζουμε και στους γύρω μας. Γι’ αυτό μπορούμε κάποιον είτε να τον έχουμε πολύ ψηλά και γι’ αυτό να τον δικαιολογούμε ανεξαρτήτως των πράξεων του είτε να τον καταδικάζουμε σε κάθε ευκαιρία. Στην πρώτη περίπτωση, θεωρούμε ότι αυτός είναι πάντα κορωνίδα και για τον λόγο αυτό χρήζει της άκριτης συμπαράστασης μας, ενώ στο δεύτερο παράδειγμα είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος και του μεταθέτουμε για όλα την ευθύνη. Στη θέση της κορωνίδας ή του αποδιοπομπαίου τράγου μπορεί να τεθεί οποιοσδήποτε τρίτος ή ακόμη και ο εαυτός μας, ανάλογα από το πως έχουμε γαλουχήσει το θυμικό μας.

Με τον τρόπο αυτό, επιχειρούμε να δικαιολογήσουμε τις καταστάσεις γύρω μας και ουσιαστικά να επιβεβαιώσουμε τον εαυτό μας για αυτά που πιστεύει. Υιοθετούμε έτσι μια παγιωμένη συμπεριφορά, αποτέλεσμα των στερεότυπων και άρα άκριτων και αδιαπραγμάτευτων πεποιθήσεων μας. Αυτή η παλινωδία μας στα άκρα, αυτά το προαίσθημα για τα μελλούμενα κινητοποιούν την κίνηση του εσωτερικού μας εκκρεμούς που λέγεται διάθεση και συμπεριφορά. Ουσιαστικά, έτσι συντηρούμε τις στερεότυπες ιδέες μας που μας κάνουν να νιώθουμε ασφαλείς με τον εαυτό μας και βέβαιοι για τις επιλογές μας και τους γύρω μας. Είναι η ασφαλιστική μας δικλείδα ότι πράττουμε σωστά.

Το θέμα είναι ότι ποτέ δεν ξέρουμε ποια είναι η τελευταία φορά που κάνουμε κάτι ή βλέπουμε κάποιον. Κι αυτό έχει μια τραγική μαγεία. Μας δίνει τη δυνατότητα να κάνουμε κάθε στιγμή μοναδική, όπως θα θέλαμε να είναι η τελευταία. Όμως, αν δεν το καταφέρουμε και είμαστε αρκούντως τυχεροί, υπάρχει και η επόμενη φορά. Ο ήλιος είναι πάντα εκεί, στο ίδιο σημείο, η δική μας θέση είναι αυτή που καθορίζει πόσο φως και θερμότητα θα δεχτούμε. Η ζωή είναι ωραία, όπως μου είπανε, γιατί έχει ανατροπές.

Δεν ξέρω ποιες νότες θα μπορούσαν να επαναλάβουν τον ήχο της βροχής να πέφτει ανηλεώς από τον ουρανό, δεν ξέρω ποιο χέρι καλλιτεχνικό μπορεί να αποδώσει την χαρά στα μάτια ενός παιδιού, δεν ξέρω ποια φωτογραφική μηχανή μπορεί να συλλάβει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα που είδαν ποτέ τα μάτια μου. Αυτά και πολλά άλλα είναι μοναδικά, στιγμές καθημερινές κι όμως ανεπανάληπτες τις οποίες οφείλουμε να χαιρόμαστε και να κρατάμε στο κουτάκι των αναμνήσεων μας.

Το προαίσθημα μου με είχε ειδοποιήσει. Ξέρω ότι τα καφέ μου μποτάκια δεν ξανανέβηκαν εκείνες τις σκάλες. Ξέρω ότι δεν θα ξαναδώ εκείνο το ηλιοβασίλεμα, το πιο ωραίο της μέχρι τώρα ζωής μου. Και τα έζησα χωρίς καν να βλεφαρίσω. κατάματα. Μέχρι την επόμενη φορά. Μέχρι να ανέβω με καινούρια καρδιά άλλες σκάλες, μέχρι να βρω ακόμη πιο μαγευτικό ηλιοβασίλεμα. Αν το αύριο έρθει πάλι και αν η ταλάντωση στον ψυχισμό μου δουλέψει σωστά. Λένε πως ό,τι αφήνεις σε αφήνει. Να μην ξεχνάμε όμως πως πρέπει να αφήνουμε ό,τι προσπαθεί να μας διώξει, αυτό που θέλει να το αφήσουμε. Γιατί παίρνει μόνο μια στιγμή για να συνειδητοποιήσουμε τι είναι καλό να πράξουμε, ένα προαίσθημα μας δίνει μια γεύση, αλλά η ψυχική μας ταλάντωση, η ανάγκη μας να υπερασπιστούμε τις στερεότυπες θέσεις μας δεν μας αφήνει χώρο δράσης. Εξάλλου, είναι πιο εύκολο να κλείσουμε τα μάτια σε μια αλλαγή από την ζήσουμε. Όταν τα ανοίξουμε όλα είναι εκεί, οικεία, γνώριμα και βαθιά ριζωμένα.

Το επιμύθιο είναι το yolo, carpe diem, ζεις μόνο μια φορά, άδραξε τη μέρα. Αυτό που προτείνω εγώ είναι να ζούμε με πληρότητα και ηρεμία την κάθε μέρα ώστε να μην ανησυχούμε για το αύριο, που μας ξημερώνει , αν μας ξημερώνει. Καλόν είναι να διατηρούμε το εσωτερικό μας εκκρεμές σε μια γαλήνια και με εύρος ταλάντωση. Για να το πετύχουμε θα πρέπει οι στερεότυπες παρωπίδες μας να είναι διευρυμένες. Ειδάλλως, διατρέχουμε πάντα τον κίνδυνο το εκκρεμές μας να προσκρούει με βία και να εκτινάσσεται αλόγιστα από την μια πλευρά στην άλλη. Χωρίς τέλος και ειρμό. Γιατί δεν μπορείς να σταματήσεις τα κύματα, αλλά μπορείς να μάθεις σερφ!

~ Mαρία Ιακωβίδου  

https://antikleidi.com/author/iakovidou/

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Τα παπούτσια του Δούναβη

Το σύνδρομο των στενών παπουτσιών