Περπατώντας το μονοπάτι της ζωής

Φαντάζομαι ότι θα χρειαστούν περίπου τρία λεπτά για να διαβάσετε αυτό το κείμενο. Σύμφωνα με τις στατιστικές, κατά τη διάρκεια αυτού του μικρού χρονικού διαστήματος, 300 άνθρωποι θα πεθάνουν και 620 θα γεννηθούν. Χρειάζομαι περίπου μισή ώρα για να γράψω το κείμενο: κάθομαι εδώ, συγκεντρώνομαι στον υπολογιστή μου, τα βιβλία είναι αραδιασμένα δίπλα μου, οι σκέψεις στο κεφάλι μου, αγναντεύω το τοπίο έξω από το παράθυρό μου, τα πάντα γύρω μου φαίνονται απολύτως φυσιολογικά. Κι όμως, κατά τη διάρκεια αυτών των τριάντα λεπτών, 3000 άνθρωποι θα χάσουν τη ζωή τους και 6200 θα δουν για πρώτη φορά το φως του κόσμου.

Πού να είναι όλες αυτές οι χιλιάδες οικογένειες που μόλις έχουν αρχίσει να κλαίνε για την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, ή οι άλλες οικογένειες που γιορτάζουν την γέννηση του γιου, εγγονού ή αδελφού; Σταματώ και προβληματίζομαι για λίγο: ίσως πολλοί από αυτούς τους θανάτους είναι το τέλος μιας μακράς, επώδυνης ασθένειας, και κάποιοι ανακουφίζονται που ο Άγγελος ήρθε γι ‘αυτούς. Απ’ την άλλη, σκέφτομαι ότι πριν τελειώσω αυτό το κείμενο, κάποια από τα εκατοντάδες παιδιά που μόλις έχουν γεννηθεί θα εγκαταλειφθούν στο επόμενο λεπτό και θα μεταφερθούν στις στατιστικές του θανάτου.

Τι σκέψεις! Ένα απλό στατιστικό στοιχείο το οποίο διάβασα τυχαία – και ξαφνικά μπορώ να αισθανθώ όλες τις απώλειες και τις γεννήσεις, τα χαμόγελα και τα δάκρυα. Πόσοι φεύγουν από τη ζωή, μόνοι στα δωμάτιά τους, χωρίς κανείς να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει; Πόσοι θα γεννηθούν κρυφά και θα εγκαταλειφθούν στην πόρτα κάποιου ιδρύματος ή μοναστηρίου; Και τότε αναλογίζομαι ότι και εγώ ήμουν κάποτε μέρος των στατιστικών στοιχείων των γεννήσεων, ενώ μια μέρα θα περιλαμβάνομαι στη στατιστική των θανάτων. Πόσο καλό είναι που έχω πλήρη επίγνωση ότι πρόκειται να πεθάνω. Έχω συνειδητοποιήσει ότι παρόλο που η ζωή συνεχίζεται και είναι αιώνια, μια μέρα η ύπαρξη μου θα λάβει τέλος.

Οι άνθρωποι σκέφτονται πολύ λίγο για το θάνατο. Περνούν τη ζωή τους ανησυχώντας για εντελώς παράλογα πράγματα, παραβλέποντας και αφήνοντας στην άκρη τα σημαντικά. Δεν ρισκάρουν τίποτα, επειδή πιστεύουν ότι είναι επικίνδυνο. Γκρινιάζουν πολύ, αλλά ενεργούν σαν δειλοί όταν έρχεται η ώρα να κάνουν συγκεκριμένα βήματα. Θέλουν τα πάντα γύρω τους να αλλάξουν, αλλά οι ίδιοι αρνούνται να αλλάξουν.

Αν σκεφτόντουσαν λίγο περισσότερο για το θάνατο, θα έκαναν αμέσως αυτό το τηλεφώνημα που διαρκώς αναβάλουν. Θα στεναχωριόντουσαν λιγότερο. Δεν θα φοβόντουσαν για το τέλος της ζωής τους, γιατί δεν πρέπει να φοβάσαι για κάτι που πρόκειται να συμβεί ούτως ή άλλως.

Οι Ινδοί λένε: «Σήμερα είναι μια πολύ καλή μέρα, όπως και κάθε άλλη, για ν’ αφήσεις αυτόν τον κόσμο.” Και ένας μάγος είπε κάποτε: “Ο θάνατος μπορεί να κάθεται πάντα δίπλα σου. Με αυτόν τον τρόπο, όταν πρόκειται να κάνεις κάτι σημαντικό, θα σου δώσει τη δύναμη και το κουράγιο που χρειάζεσαι.”

Ελπίζω, αναγνώστη, ότι μ’ έχεις συνοδεύσει μέχρι εδώ. Θα ήταν ανόητο να επιτρέψεις το θέμα του άρθρου να σε τρομάξει, γιατί αργά ή γρήγορα όλοι θα πεθάνουμε. Και μόνο όσοι το έχουν αποδεχτεί,  είναι προετοιμασμένοι για τη ζωή. “

______

  ~ Κοέλιο

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Ο ωκεανός, “τι είμαι” και ο φόβος του θανάτου

Αγάπη, Πόνος, Χρόνος, Θάνατος