Κάποτε στο σχολείο μας ζητούσαν να βρούμε το ύφος του συγγραφέα και δυσκολευόμασταν να καταλάβουμε τι είναι, τι σημαίνει και τι προσδιορίζει αυτή η λέξη, η λέξη ύφος. Μεγαλώνοντας, βρέθηκα αντιμέτωπος με ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους, θλιμμένους και χαρούμενους, δυνατούς και αδύναμους, μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι το ύφος ήταν αυτό που με έφερνε κοντά σε κάποιους και μακριά από κάποιους άλλους. Ένας κρυμμένος εαυτός βρίσκεται μέσα στις λέξεις. Συναισθήματα, δυναμισμός , πίστη, ελπίδα, νοσταλγία, θλίψη, φαντασία.
Παιχνίδια πίσω από μάσκες, χαμόγελα, βλέμματα και ‘’ θέλω’’. Τα θέλω μου έμαθαν ότι είναι δυνατότερα από τα μπορώ. Το ένα καθορίζει το άλλο και τα δύο μαζί τη ζωή μου. Το ύφος μου είναι η ταυτότητά μου , είναι εγώ. ‘’ Το ύφος είναι ο άνθρωπος’’ ( Buffon).
Πολλές φορές δεν συμπίπτει καν ούτε στα δικά μου κείμενα. Ψάχνω να βρω τον εαυτό μου, όπως τον ψάχνεις και εσύ. Ο καθένας μας διαφέρει γλωσσικά και συναισθηματικά από όλους τους άλλους όπως διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους στον χαρακτήρα ή στη μορφή.
Πυκνό. Μεστό. Σύνθετο. Παραστατικό. Οικείο. Καυστικό. Ειρωνικό. Εξομολογητικό. Προτρεπτικό. Παιγνιώδες.
Γράψε, γράψε ότι μπορείς λέξεις, φράσεις , στίχους, ιστορίες μαγικές , μη σταματάς να γράφεις μέχρι να ακουστεί η μελωδία, ναι αυτή η μελωδία που σε ταξιδεύει στο παραμύθι σου, σε εκείνο το παραμύθι που δεν έζησες αλλά που ήθελες να ζήσεις.
Γράψε για εκείνο το χαμόγελο που σου χάρισε, γράψε για το βλέμμα του, όχι μην το ζωγραφίσεις, γράψε, συνέχισε να γράφεις για εκείνο το όνειρο που σαν φάντασμα έχει στοιχειώσει τη σκέψη σου, γράψε για εκείνον τον περαστικό που πέρασε βιαστικά από δίπλα σου δίχως να σε χαιρετήσει, τον είδες όμως, πρόσεξες ότι σκεφτόταν, ίσως ήταν αφηρημένος, χαμένος σε κάποια δική του μαγική κρυφή σκέψη, ίσως απλά να προχωρούσε, αναρωτήθηκες το που πάει, μα ο καθένας έχει τον δικό του προορισμό, το δικό του ταξίδι , το δικό του καταφύγιο, και ο χρόνος; Δεν σκέφτεσαι καθόλου τις ώρες που περνούν η μια μετά την άλλη ; και τη σημασία έχει ο χρόνος; Και η στιγμή ; όχι δεν είναι μια είναι πολλές, σταματάς, τις σκέφτεσαι, αναλογίζεσαι γιατί γράφεις, όμως συνεχίζεις, ξέρεις ότι δεν πρέπει να σταματήσεις, πρέπει να τα γράψεις όλα, να τα νιώσεις όλα, μπορείς; Δεν ξέρεις, ίσως εκείνο το παιδί που συνάντησες μια μέρα να ήξερε, αλλά δεν θα σου πει ποτέ, μόνο θα σου χαμογελάσει, μην του ζητάς να μιλήσει, δεν θα σου απαντήσει ποτέ, και τότε; Τότε τι ; μήπως θα σταματήσεις να γράφεις; Όχι αυτό δεν μπορείς να το κάνεις, δεν γίνεται.
Οι σκέψεις είναι τόσες πολλές, δεν προλαβαίνεις να νιώσεις, ξέρεις όμως τι θέλεις, θέλεις να έρθει, να σε κοιτάξει έστω και για ένα λεπτό, να ρίξει μια γρήγορη ματιά στο χαρτί σου, αλήθεια ένα είναι; Κοίταξε γύρω σου, δεν υπάρχουν άλλα λευκά χαρτιά, όλα έχουν πλέον γεμίσει με λέξεις , με φράσεις, με στίχους και ιστορίες…
—
Μαρία Ξυπολοπούλου
https://antikleidi.com/author/xypolopoulou/
Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Συναφές:
