Το κάψιμο των βιβλίων

Ένα τσουχτερό απόγευμα’ τον Νοέμβριο του 1999, η πλατεία Σαράι-ε-Σανταράτ στην Καμπούλ φωτίστηκε από μια μεγάλη φωτιά που έκαιγε για ώρες. Τα πιτσιρίκια του δρόμου χοροπηδούσαν μπροστά στις φλόγες που φώτιζαν τα βρόμικα και ξαναμμένα τους πρόσωπα. Έβαζαν στοιχήματα – νικητής θα έβγαινε αυτός που θα τολμούσε να πλησιάσει πιο κοντά στη φωτιά. Οι μεγάλοι έριχναν κλεφτές ματιές προς το μέρος των παιδιών και μετά απομακρύνονταν βιαστικά. Ήταν πιο ασφαλείς έτσι. Ήξεραν όλοι ότι αυτήν τη φωτιά δεν την είχαν ανάψει οι φύλακες για να ζεστάνουν τα χέρια τους – η πυρά ήταν στην υπηρεσία του Θεού.

Η φωτογραφία της πριγκίπισσας Σοράγια με το αμάνικο φόρεμα ανέμιζε πριν γίνει στάχτη. Όπως στάχτη έγιναν και τα άσπρα καλοσχηματισμένα μπράτσα της και το σοβαρό της πρόσωπο. Μαζί με τη Σοράγια κάηκε και ο άντρας της, ο βασιλιάς Αμανουλάχ, με όλα του τα παράσημα. Όλη η βασιλική οικογένεια έγινε στάχτη. Μαζί με τους βασιλιάδες καίγονταν και φωτογραφίες μικρών κοριτσιών που ήταν ντυμένα με τις παραδοσιακές τους στολές, έφιπποι στρατιώτες των Μουτζαχεντίν και αγρότες σε κάποια αγορά της Κανταχάρ.

Αυτό το απόγευμα του Νοεμβρίου η θρησκευτική αστυνομία έκανε ευσυνείδητη δουλειά στο βιβλιοπωλείο του Σουλτάν Χαν. Οι αστυνομικοί έβγαλαν βίαια από τα ράφια όλα τα βιβλία που είχαν φωτογραφίες με ανθρώπους ή ζώα, οτιδήποτε ζωντανό, και τα πέταξαν στην πυρά. Ξεθωριασμένες σελίδες βιβλίων, αθώες καρτ-ποστάλ και μεγάλα βιβλία αναφοράς ρίχτηκαν στις φλόγες. Γύρω από τη φωτιά, μαζί με τα παιδιά, στέκονταν και στρατιώτες της θρησκευτικής αστυνομίας με τις μακριές τους κάπες, τα μαστίγια και τα Καλάσνικοφ. Αυτοί οι άντρες αντιμετώπιζαν όσους αγαπούσαν τα βιβλία ή τις φωτογραφίες, τα γλυπτά ή τη μουσική, τον χορό, τον κινηματογράφο ή την ελεύθερη σκέψη ως εχθρούς του λαού.

Εκείνη τη μέρα την είχαν αφιερώσει στις φωτογραφίες. Τα αιρετικά κείμενα δεν τους ενδιέφεραν τόσο, παρόλο που βρίσκονταν στα ράφια, μπροστά στα μάτια τους. Οι στρατιώτες ήταν αγράμματοι και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τα θρησκευτικά βιβλία των Ταλιμπάν από τα αιρετικά κείμενα. Μπορούσαν όμως να ξεχωρίσουν τις εικόνες από το κείμενο και τα έμβια όντα από τα άψυχα αντικείμενα.

     Απόσπασμα από το : Ο βιβλιοπώλης της Καμπούλ – Åsne Seierstad

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Γιατί πρέπει να διαβάζουμε βιβλία… 

Αν διάβαζαν περισσότεροι άνθρωποι βιβλία

Frans de Waal: O πίθηκος μέσα μας